To prawda - Serce Zbawiciela jest przepiękne! Obraz Odkupiciela promieniuje niezwykłą czułoscią...

A co do wcześniejszego postu:

Nie tyle co chcę uciekać przed trudnościami wychowawczymi, lecz nie chciałbym narażać społeczeństwa na cierpienie w wyniku poczęcia dziecka z zaburzeniami autystycznymi.

Wolę zrezygnować z małzeństwa z bezinteresownej miłosci do Stwórcy niż cieszyć się czystą przyjemnością seksualną (nie zwiazaną z grzechem).

Lekarze już zdiagnozowali mi zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne i zespół Aspergera.

Nie tyle co studia przeszkadzają w pójściu do leakrza, ale fakt, że jutro mam mieć wykład z przedmiotu, który mnie tak wiele nie interesuje (a przez to staje się trudniejszy) w czasie, w którym należałoby być w drodze do lekarza. nie chcę traktować studiów jako rywalizację o oceny, bo to bezsens do tesseraktu (to czterowymiarowy odpowiednik sześcianu). Konieczość zdobywania ocen wytwarza presję na psychikę, zaś samo bycie na wykładach i notowanie to nawet dla mnie przyjemność. Z nikim nie rozmawiam, siedzę jak najbliżej wykładowcy.

Wolę zrezygnować z małżeństwa z bezinteresownej miłości do Stwórcy niż cieszyć się czystą przyjemnością seksualną (nie związaną z grzechem).
...a skąd wiesz że taka właśnie jest Wola twojego Stwórcy?..Bóg chce naszego szczęścia,i tego abyśmy umieli się cieszyć z Jego darów, anie odtrącać je..dla,własnych wymysłów..i dlatego,że się samego siebie nie akceptuje..to twój problem,i nie uciekniesz od niego(problemu) w Niego (w Boga)--bo ON jest Prawdą..i tego wymaga od nas

Nie tyle co uciekam od problemów, ale chcę, aby było dobro... Nie chcę czynić tego, co nie jest zgodne z wolą Stwórcy. Ale czy nie byłoby lepiej dla mnie żyć w celibacie i złożyć świadectwo wstrzemięźliwości? Stanowić przykład, że nie trzeba ulegać złym skłonnściom i warto poświęcić się dla innych... Niestety, muszę, aby właściwie żyć w celibacie, uzyskać łaskę, dzięki której mój umysł będzie mógł sobie wyobrazić szczęśliwe, pracowite życie bez małżeństwa, zaspokojenia seksualności.

Nie posiadam konkretnej informacji, czy moim powołaniem jest życie w małżeństwie, czy w celibacie.

Taka rozmowa jak na forum to jedno z niezbyt częstych spotkań z ludźmi w moim pełnym starań o wiarę, ale i zaburzeń życiu...

Stwierdzenie, że autyzm jest chorobą, wypływa z rozwoju NAUK psychologicznych,
których nie należy wiązać ani z zabijaniem płodów, ani z nazizmem, ani z darwinizmem społecznym.
Jeśli ktoś ma problem z nazwaniem choroby chorobą,
to już jego problem i jego stosunku do współczesnej wiedzy o człowieku.

Elbrus,
po pierwsze ja bym jednak wiązał autyzm z genetyką, bo na genetykę wskazują wyniki badań przyczyn autyzmu. Po drugie, to nie ja, lecz sam autor tematu martwi się, by nie mieć dzieci autystycznych, bo sam jest autystyczny. I ja mu współczuję, aczkolwiek wskazuję, że większym problemem społecznym od autyzmu jest uznanie ludzi autystycznych za chorych beznadziejnie.
Bo wiem, ze tak nie jest, wiem również i przekazuję autorowi tematu, że nie chodzi w życiu by płakać nad sobą, tylko o to, by cieszyć się swoim istnieniem jako Dziecka Bożego.

A nazizmu to już nie wymyśliłem ani ja, ani autor tematu, tylko Niemcy, którzy w pewnym okresie uważali, że osoby kalekie, niepełnosprawne i autystyczne należy zabijać, bo się niepotrzebnie męczą, bo nie są ludźmi, w pełnym tego słowa znaczeniu i bo nie przynoszą Narodowi żadnego pożytku, tylko same koszta.

Dziękuję.

Zaburzenia związane z autyzmem to naprawdę utrudniający życie problem. Pzrypomina wilka w owczej skórze - pod płaszczykiem wysokich zdolności do nauki (zapamiętywania, rozumienia) kryje się u mnie dużo poważnych trudności i zaburzeń.

Nie ma dobrze opracowanej katolickiej metody, by sobie z nim poradzić. Psychika tych ludzi funkcjonuje inaczej. Wydaje się, że jest więcej form pomocy dla osób z głębszymi formami zaburzeń tego typu, a z tymi, którzy są "wysokoświadomi", nie wiadomo, co zrobić...

nieważny. Mój tata ma nadciśnienie, mama tez. Ja też pewnie niedługo będe miała. MOje dzieci mogą mieć nadciśnienie. Nie jest to jednak powód żeby ich nie mieć!
Jak sam wiesz, dziedziczy się nie sam Z.A. (który występuje głownie u męzczyzn, w 80%, rzadko u dziewczynek) ale pewna predyspozycja do zaburzeń osobowości itp. Jak wiesz, Z. A jest łagodniejszym zaburzeniem niż typowy autyzm i że stale trwają badania jak sobie z nim radzić.

Uważa się, że ZA jest bardziej dziedziczne niż inne formy całościowych zaburzeń rozwoju. Podobno 12% osób z ZA ma stałą pracę a tylko 3% żyje samodzielnie, więc to głęboki problem. Niestety, niewiele wiemy, jak sobie z tym radzić.

Może będę mieć powołanie do celibatu (m.in. do opieki nad biednymi, chorymi), zakonu (potrzebny byłby do tego wręcz cud uzdrowienia) lub też moje małżeństwo byłoby dziewicze (dzieci z adopcji, rezygnacja z erotyzmu). Dlaczego tak bardzo wam się nie podoba to, co piszę? Już słyszałem, że jestem bardzo irytujący (choć nie chcę tego), ale osoby z ZA właśnie takie mogą być. Chyba naprawdę warto byłoby, gdybym zrezygnował z poczynania nowego życia. Wydaje mi się, że mój umysł patrzy na świat w dużym stopniu "bezosobowo" ("osobowość" to wysoko abstrakcyjne pojęcie). Wszystko dla niego może być przedmiotem, pojęciem. Czy chcielibyście, żeby osoby takie jak ja były w społeczeństwie? Ja nie.

A na jakimś forum ludzi z ZA pytałeś ludzi co myślą o tym?

Gdybyś bardziej kochał Boga, bardziej akceptowałbyś siebie samego, jako cudowne Boże Dziecię.
Ja Cię nie oceniam, podobnie jak staram się nie oceniać nikogo. Każdy człowiek jest jednakowo cenny i jednakowo wartościowy dla Ojca. Spotykam w społeczeństwie różne osoby, takie co leją miód na moje rany i takie co te rany traktują ostrymi narzędziami. Spotykam osoby które się mną interesują i takie co mają mnie kompletnie w nosie. Starych i młodych. Mądrych i głupich, sporo kompletnych kretynów. I zapewniam Cię, że nie odmawiam nikomu prawa do życia, malo, gdy spotykam kogoś "trudnego", zawsze zastanawiam się dlaczego i po co stanęliśmy sobie na tej samej drodze i co mamy osiągnąć. Nie inaczej jest z Tobą...

Obrzydliwe programowanie siebie i własnych dzieci w chorobę.
Zupełnie bez pośrednictwa genów. Potem, jak już osiągniesz to co zaprogramowałaś sobie i dzieciom, będziesz starała się "wrobić" w to geny ojca.

Za takie porady człowiekowi, pytającemu o swoje miejsce w społeczeństwie, serdecznie dziękuję.
Ja wysiadam.

ja kompletnie nie rozumiem co masz na myśli mały kwiatku. Napisałam że każdy ma jakieś obciążenie genetyczne bo wiele tych najczęstszych chorób (stąd przykład nadciśnienia które ma 40% ludzi) własnie się dziedziczy. Dzieci rodziców z nadciśnieniem mają często nadciśnienie, to jest fakt powszechnie znany i nikt się temu nie dziwi i co z tego wynika? Nic. Jedynie to że jeśli rodzice mieli tą przypadłośc , warto częściej mierzyć sobie ciśnienie.

Chyba przeceniasz, Kropeczko, możliwości poradni genetycznych. Przeciętna poradnia raczej wyszukuje aberracje chromosomowe, bo to "widać". Profile genetyczne na nosicielstwo choćby hemofilii to już dużo trudniejsza i kosztowniejsza sprawa i nie tak łatwo o skierowanie.
Raczej się bada poziom czynnika i na tej podstawie wnioskuje o możliwości odziedziczenia wadliwego allelu.
Z autyzmem czy zespołem Aspergera sprawa jest jeszcze trudniejsza, bo nie złapano genu za rękę i chociaż skłonnośc pewnie się dziedziczy, to nie wiadomo czy na pewno do autyzmu - może raczej do mikrouszkodzeń okołoporodowych czy prenatalnych wywołujących zaburzenia i dysfunkcje?
Tak więc mamy tu klasyczny przykład kota w worku.
Nie wiem jednak czy stwierdzenie "lepiej by się ktoś nie urodził/nie począł/ by go w ogóle nie było bo będzie cierpiał" (to już do nieważnego12) jest IMHO błędem.
Co zresztą da potencjalnym rodzicom świadomość posiadania jakiejś mutacji, która może wywołać u dziecka chorobę lub zaburzenie?
Jeśli chęć badania spowodowana jest chęcią lepszego przygotowania się na poczecie takiego dziecka i jego wychowanie - to OK. Ale dla samej świadomości? Przecież to i tak rachunek prawdopodobieństwa.
A co w sytuacji gdy parze idealnie zdrowych rodziców przydarzy się mutacja i urodzi im się dziecko z jakąś chorobą genetyczną? Albo przydarzy im się wypadek, lub dziecko po urodzeniu ulegnie wypadkowi?
Czy nie próbujemy bawić się w Pana Boga?
Inną kwestią jest sprawa powołania - tzn czy jesteś powołany do małżeństwa czy do celibatu. I to IMHO powinieneś rozeznawać i szukać swojej drogi w celibacie albo osoby, która Cię zaakceptuje i pokocha razem z Twoim Aspergerem i zaburzeniami i którą Ty zaakceptujesz i pokochasz razem z jej wadami i zaletami.
To jest możliwe.
Najważniejsze IMHO to budować na Bogu i Jego się trzymać dokądkolwiek nas poprowadzi.
Chociaż trzeba też zdawać sobie sprawę z faktu, że takie zaburzenia czy dysfunkcje powinny nas zmuszać do większej pracy nad sobą, do większej ufności w Bogu i (w przypadku powołania do malżenstwa) do większej pracy z dzieckiem, jakie być może się pocznie. Ale jeśli się zna chorobę niejako "od podszewki" to jest szansa, że wcześniej podejmie się działania ułatwiające dziecku funkcjonowanie z chorobą, czy to będzie hemofilia, mukowiscydoza, Asperger czy autyzm.
Oczywiście jeśli rozeznanie w swietle wiary podpowie, że lepiej poczęcie odłożyć - są przecież NPR. A jeśli Pan Bóg zdecyduje inaczej - chwała Bogu!

Księża zadali mi pokuty: przez tydzień nie dawać sobie postanowień i poświęcać więcej czsu na naukę.

http://www.asperger.fora.pl/forum-otwar ... ,2144.html
Można znależć tu wypowiedzi mówiące o tym, że ojcowie z ZA mają dzieci z podobnymi problemami...

Jeżeli mama narzeka na samotność, a tata jest "oschły" wobec rodziny, to może uwarunkowania genetyczne też się do tego przyczyniają.

Na szczęście pewien kapłan powiedział mi, że zostaje mi jedynie celibat. Takich zaburzeń jak (jak ja to nazwałem) "wysokoświadomy autyzm" nie wolno bagatelizować, bo to naprawdę utrudnia życie i przynosi innym cierpienie.

Jeżeli istnieją przesłanki ku temu, że dziecko odziedziczy chorobę genetyczną to należy rozważać ostrożnie biologiczne rodzicielstwo. Nieważny 12 wspominał o zimnej atmosferze w domu rodzinnym. To kształtowało jego tożsamość i stosunek do innych ludzi, mało empatyczny... Po co przenosić dalej wadliwe geny i narażać kolejne pokolenia na cierpienie? Powodem nie jest tu egoizm, ale rozsądek by nie zniszczyć komuś życia. Sam nieważny znajdzie pewnie jakąś niszę, w której będzie mógł pomagać innym ludziom. Podoba mi się Jego podejście do życia.
Zupełnie inną kwestią jest spontaniczna mutacja i pojawienie się chorego dziecka w zdrowej rodzinie, czym innym ryzykowanie urodzenia chorego dziecka. Historia rodziny nieważnego12 dowodzi, że przesłanki pojawienia się choroby u potomstwa są poważne.