Idźmy dalej realizując naukę św Pawła o miłości, a nie tylko o oddaniu żony mężowi. Oddani mają być sobie nawzajem. Inaczej wyjdzie postawa typu: no tak widzę, że oboje mamy rację a zwłaszcza ja. Pozdrawiam szczególnie panów nieżonatych, oraz panie niezamężne i życzę oddania. W tym roku obchodzimy 25 rocznicę ślubu.

dokładnie tak jest.


Generalnie, kobieta powinna być posłuszna mężowi.
Ja jestem, tam gdzie mogę, gdzie nie stoi to w sprzeczności z Ewangelia i naukami Kościoła.
Czasem ciężko mi jest, z czymś się zgodzić, ze względu na trudny charakter, nieustępliwość,
jednak bardzo często widzę, ze mąż ma racje, a nie ja.
Nie dlatego, ze jestem jakaś niepewna siebie czy coś, ale po prostu widzę,
ze on ma racje, choć mu nigdy tego nie powiem.
Myślę, ze Bóg dal mężczyznom, zwłaszcza mężom w związkach sakramentalnych,
jakiś szczególny zmysł orientacji, którego kobiety nie maja.

Czasem mąż wyskakuje z jakimś rozwiązaniem, które mnie szokuje i budzi natychmiastowy sprzeciw,
ale potem realizujemy ten plan i przekonuje się,
ze jest mi z tym bardzo dobrze, tak jakby mąż znal mnie lepiej, niż ja sama siebie.
(decyzja o zmianie miejsca pobytu, czy stylu życia..itp.)

Często to nie zawsze. A kiedy Ty masz rację, kiedy rację ma kobieta? Co wtedy?

wtedy walczę, z mężem..
ale jednak spokój w domu jest bardzo ważny.
..czasem tez wygrywam, lub mąż zmienia zdanie.

Czyli nie jesteś posłuszna we wszystkim - i słusznie, ponieważ byłoby to wysoce nieżyciowe i szkodliwe dla Waszego związku i powodzenia.

A że spokój jest bardzo ważny to oczywiste, nie chodzi przecież o to, by upierać się dla zasady, a by bronić swojego zdania wtedy, gdy płynący dla obojga pożytek z przekonania do niego współmałżonka jest tego warty.

jednak staram sie byc posluszna w wielu sprawach...
tzn. tak na prawdę, to nie staram się, tylko widzę, ze jestem.

Czytam to... i jest mi smutno, że jestem w KK...
Nie wyobrażam sobie być w małżeństwie, gdzie miałabym być komukolwiek poddana.

może to po prostu nie jest twoje powołanie.

Boże... jak można było to napisać?
Jeżeli ten artykuł naprawdę napisała kobieta, to ręce opadają.
Czuję jakbym wróciła do czasów Kodeksu Napoleona.
Jak można tak nie wierzyć w siebie i tak uwłaczać sobie?
Jak można sobie wmawiać, że jest się głupszym i próżnym, bo tylko komplementy nt. przemijającej urody nas cieszą!
Jak można dobrowolnie skazywać się na życie w czyimś cieniu i twierdzenie, że jedyne do czego jest się powołanym to rodzenie dzieci i utrzymanie domu?

Przeraża mnie to. Przeraża mnie takie myślenie.
Jeżeli będę miała córki to prędzej umrę, niż wychowam je na takie kobiety, jak autorka.
I jeżeli właśnie tak ma wyglądać moje małżeństwo wg KK to opcja "staropanieństwo i gromadka zwierząt" wraca do gry.

tak, może rzeczywiście weź pod uwagę te koty lub może zakon.
ale tam z kolei będziesz miała matkę przełożoną nad sobą...dasz rade?

współczesne wyemancypowane kobiety robią z mężczyzn - tzw. cioty.
moim zdaniem, mężczyzna, który zasługuje na uznanie jego autorytetu, jest po prostu sexy.
ja uznaje (do pewnych granic) autorytet moje męża i dobrze mi z tym.

mkb aż przykro czytać co piszesz.
Pominę już wycieczki personalne, ale twoja mentalność...
Jest ci dobrze tak żyć - ja ci nie zabronię.
Mogę jedynie współczuć.

Ja tam preferuję różnorodność.
No niech będą kobity zakochane w epoce retro i tamtejszej roli kobiet, niech będą kobiety, którym podoba się amerykański model lat 60, kiedy kobieta zajmowała się domem, ploteczkami z sąsiadkami itp, a mąż zarabiał.
Niech też będą feministki głoszące hasła "faceci do garów" tj. odwrócenie ról. A
także te które preferują model partnerski, czyli równy podział obowiązków.

Widzę kobiety szczęśliwe, które są zadowolone z poszczególnych kombinacji i gdy widzę, że są szczęśliwe to im nie współczuję nawet. Bo zdaję sobie sprawę z tego, że niektórym jakiś model odpowiada. A głupotą jest współczuć kobiecie, która wybrała model pani domu i mąż władca, gdy na kilometr widać ich szczęście. Zrozum to Margaret_ko

Grunt, aby był wybór . A im większy wybór, tym lepiej. Trzeba być też konsekwentnym. Jak czasem słyszę jakie to mają panowie wysokie wymagania to głowa boli.
Że ma być barbie o wymiarach modelki, kilka falkultetów, uwielbiać dbanie o dom, dzieci a także pracująca i mające liczne zainteresowania- no to trzeba kupić sobie robota
Coś za coś.

Smutno się czyta takie wpisy, nie wiem ile masz wiosenek, ale sądzę że niezbyt dużo. A poza tym zdecydowanie doradzałbym Ci więcej prasy katolickiej a nie kobiecej (czyt.feministycznej). Nie sądzę aby tam można znaleźć wartości które katolik powinien wcielać w życie.
Żeby było jasne, nie jestem typem faceta który chce dominować w małżeństwie, ale akurat mam żonę która wybiera własne ścieżki życia (alkoholizm, chowanie urazy, obrażanie się itp.) i twierdzi że jej z tym dobrze, a ja nie mam prawa jej czegokolwiek zabraniać. Uważaj więc i waż słowa.
Ja też lubię się napić, ale z rozsądkiem. Kłócimy się, ale po skończonej wymianie zdań przepraszam i chcę zgody, niestety 2-3 ciche dni mam zamiast pokoju.
Chcesz więcej przykładów na "mądrość" kobiety?
Poczytaj:
http://www.kryzys.org/viewtopic.php?t=7193
mario to właśnie ja.
Miłej lektury

Jaką prasę polecisz więc zbłąkanej owieczce?
Praca kobieca jest w 95% niefeministyczna. Niestety.
Na szczęście oprócz gazet dla kobiety typu: Viva, Cosmo czy Przyjaciółka są Wysokie Obcasy, Pani, Żurnal.

Czyli Twoim zdaniem jak kobieta wybiera własne ścieżki w życiu (nie poddaje się pod żadne "panowanie") to od razu musi to się skończyć źle?
Nie identyfikuj kobiet, które nie zgadzają się na patriarchat z zachowaniem twojej żony, która jest uzależniona.
Jak będziesz pisał mi o takiej "mądrości" kobiet, to jasne, mogę odbić piłeczkę i stereotypowo pisać o "mądrości" mężczyzn, ale nie o to tutaj (przynajmniej mi) chodzi.

Ja, chociaż do "rodziny chrześcijańskiej" zdecydowanie się nie załapuję, zgadzam się całkowicie z Val. Każdy człowiek jest inny, i w zależności od tego kto z kim w jakiej relacji się znajdzie, na takich zasadach się ona opiera.

Mnie osobiście opcja posłuszeństwa, czy rozumianego w taki właśnie sposób poddaństwa, jest całkowicie obca. Z racji swojego charakteru (zdecydowanie nie jest łatwy ), oraz samodzielności, niezależności i odpowiedzialności za inne istoty, jaką wymusiło na mnie życie; zdarza mi się w naturalny sposób przyjmować rolę tej, która ma głos decydujący i rządzi Znam też wielu mężczyzn, którzy sami z siebie, chętnie zaakceptowaliby taki podział ról. Problem w tym, że mnie to nie odpowiada. Dla mnie pociągający są wyłącznie mężczyźni w pozytywny sposób (opcja: bo tak mi się należy i już - odpada) dominujący. Lubię samce alfa Lubię móc zdać się na mężczyznę, jeśli wiem i czuję, że jego decyzja jest dobra i wynika z mądrości życiowej, z wiedzy. Nie ma to nic wspólnego z posłuszeństwem, a tylko jest to dobrowolne poddanie się mężczyźnie w sytuacji, gdy jest to słuszne. Wszelkie próby wymuszenia czegokolwiek na mnie, czy oczekiwanie że zaakceptuję decyzję partnera tylko dlatego, że jest facetem - z góry są skazane na porażkę. Nie da się też zmienić ani mnie, ani mojego stylu życia.
Najbardziej odpowiada mi model związku partnerskiego z lekką dominacją męską.

Nie znoszę natomiast mężczyzn słabych, niezaradnych, delikatnych (ale zdaję sobie sobie sprawę, że są kobiety, które takich właśnie lubią). I nie potrafię sobie wyobrazić ani swojego, ani czyjegokolwiek w ogóle, podporządkowania się takiemu facetowi. Moim zdaniem, do tego by w relacji dominować, stanowić głos decydujący, trzeba mieć odpowiednie predyspozycje i charakter. Nie każdy się do tego nadaje, tylko dlatego że jest płci męskiej. Czasami to kobiety dużo bardziej pasują do tej roli, i bywa, że są w tym świetne.