Ciężka sprawa, wiele dobrych rad @sharp usłyszałeś, ale i tak ciężar będziesz dźwigać sam. Potrzebujesz teraz daru rozeznania, specjalnych łask, o które trzeba do Nieba cały czas kołatać. Jak do tej pory wypowiadali się ludzie, którzy wiedzą, o czym mówią, ale przygotuj się także (w razie gdy już opadłbyś z sił i oddalibyście dziadka pod opiekę specjalistyczną), że będą się odzywać osoby, które w życiu nie poczuły takiego krzyża, za to pierwsze się schylą, by rzucić kamieniem.
Trzymaj się, wspomnę w modlitwie, jak pewnie wszyscy, którzy Twój temat przeczytali.

Wydaje mi się ,żę decyzja nie leży po stronie sharpa. Tam są jeszcze jego rodzice i krewni.

Pewnie, że tak ale jesli jest odrosły, to jako taki tez może zacząć rozmowę na ten temat, zwłaszca gdy sam będzie miał coś do zaproponowania. Albo może, jeśli gadac się z rodziną nie da, zaproponować babci, że np jeden dzień w tygodniu, w niedzielę czy tam w każdy poniedziałek on zajmuje się dziadkiem lub choćby pomaga jej przy tym. To może zawsze a kto wie, może ktos inny poszedłby za takim przykładem. Nie wiadomo. A przy okazji sam mógłby przestać się czuć jako ta świnia za przeproszeniem bo zdaje się, ze podobne wątpliwości nim obecnie targają.

W każdym razie tylko postawa "can do" zamiast "cannot do" może cokolwiek zmienić na lepsze. jeśli będziemy roztrząsać jakie to trudności się piętrzą ale nie po to by je pokonać, ominąć, znaleźć rozwiązanie a po to by sobie ponarzekać i wytłumaczyć się przed sobą i światem z "niemocy" to wtedy z pewnością szans na zmianę nie będzie. Żadnych.

Dzięki za odpowiedzi i modlitwy.

Oczywiście cały czas chodzi mi o tymczasowy pobyt dziadka w zakładzie, a konkretnie w szpitalu psychiatrycznym.
Tak sobie wczoraj myślałem, że gdyby taka choroba spotkała np. mojego 25-letniego brata, co bym zrobił? Oczywiście oddałbym go szpitala, żeby spróbować go wyleczyć, aż do momentu gdy lekarze nie wyczerpią wszystkich koncepcji. Dopiero potem gdy zostaje już tylko opieka, podjąłbym się jej sam/z rodziną.
Bo takie zachowanie w stylu: "nikt go nie będzie dotykał. Teraz pokaże jak go kocham i sam wszystko ogarne", może być podszyte pychą i egoizmem. Przecież chce go tylko wysłać na chwilowe leczenie, żeby mu ulżyć, a nie zrzucić obowiązek opieki na obcych ludzi.
Równie dobrze matka chorującego dziecka na grype mogłaby zaborczo bronić się przed wizytą w szpitalu w myśl tego, że sama go wyleczy domowymi sposobami. To byłoby głupotą i brakiem roztropności moim zdaniem.

Oczywiście jeśli w miejsce tego przykładowego brata wstawimy dziadka gdzie, ze względu na wiek, dochodzi ryzyko śmierci, trzeźwy rozum się wyłącza, sumienie podpowiada już nieco inaczej a jakakolwiek ingerencja (dobra wola) osób trzecich tworzy wyrzuty sumienia, to chcąc nie chcąc, nie zrobie tyle co mogliby zrobić lekarze, więc rozsądnym wydaję się oddać go na leczenie. I ważny szczegół: leczenie, a nie opieke.

Właśnie się dowiedziałem, że zostanie zabrany do szpitala psychiatrycznego na siedem dni, w których będą ustawiać mu leki. Oby wszystko dobrze poszło.

Trzeba być dobrej myśli i jak napisano wyżej do Nieba kołatać

Mój dziadek dziś zmarł o 12.

Proszę o modlitwe za jego dusze.

Jasne sharp, trzymaj się.

Wieczny odpoczynek racz mu dac Panie....

Pociesz sie sharp tym, ze jemu juz jest dobrze i ma teraz Najlepsza Opiekę, taka jakiej tutaj na ziemi nikt nie byłby w stanie mu dać.

Moje zdanie jest takie, że jeśli wspólne mieszkanie z chorym jest stresem dla jednej i drugiej strony, trudno jest zapewnić odpowiednią opiekę, to lepiej żeby ta osoba trafiła do tego domu opieki. Moja prababcia trafiła tutaj - http://www.revita.org.pl/wolne-miejsca# Było ciężko nam się zdecydować, ale w domu siedziałaby sama, wszyscy musimy pracować. Tam ma normalną opiekę i jakoś sobie radzi.

Oczywiście pomodlę się w intencji dziadka, a także Twojej o całej rodziny.

Radzić trudno. Wybrałbym mniejsze zło. Przeanalizował, czy mogę zapewnić bezpieczeństwo domownikom i samemu dziadkowi. Jeśli nie, to zdecydowałbym się na załątwienie specjalostycznej opieki, mając świadomość, że to wymaga ciągłych wizyt, odwiedziń, kontorli stanu i postępujących zmian. I wiem, że wciąż miałbym żal do samego siebie, że nie byłem w stanie sprostać sytuacji.

Mówi się, że Pan Bóg zabiera człowieka w najlepszym dla niego czasie.

Wieczny odpoczynek racz Mu i wszystkim innym, którzy odeszli
dać Panie ...

Tylko czy to jest mniejsze zło? Osoba chora powinna znajdować się cały czas pod opieką lekarzy, powinna mieć dostęp do specjalistów. W momencie kiedy jest w domu, cały czas ktoś musi przy niej być. To nie jest według mnie lepsze zło. Czasamie najlepsze rozwiązanie wydaje się początkowo złe, ale wcale takim nie jest.

Osoba chora w równym stopniu co lekarzy potrzebuje obecności osób bliskich. Czasami na pozór paradoksalnie nawet osoba "splątana" i zagubiona, lepiej czuje się w domu, niż w szpitalu. Stąd bardzo dobrze spełniają swoją rolę tzw hospicja domowe. Chory pozostaje pod opieką lekarza i pielęgniarki a jednocześnie jest w swoim domu