W "taki zwiazek" - masz tu na myśli związek z dużymi rozbieżnościami czy jakikolwiek związek?
Cóż w przypadku tych z rozbieżnościami nie zawsze na początku ludzie dokładnie zdają sobie sprawę co to znaczy im podołać i że z czasem ona zamiast się niwelować to będą narastać. Ale też takie prawo miłości, że na początku wszytko jest proste, a my silni i oby tak do końca


W kontekście budowy związku tak. Jeżeli wchodzi się w jakiś związek to sytuacja w której nie oczekiwanie po nim niczego (choćby bezpieczeństwa emocjonalnego czy wsparcia, co najważniejsze relacji) jest taką samą ślepą uliczką jak czynienie ze związku transakcji wymiennej 1 za 1. A taką "dziwnie pojętą miłość" przejawiają pewne osoby, które mają również tendencję do mocnego zapominania o sobie, co się mści po czasie i obfituje w tragedie ludzkie. Na przykładzie - ja mogę kochać mojego partnera miłością och ach bezinteresowną, daję siebie i nie chcę nic w zamian w sensie tego że uczucie to nie transakcja handlowa. Ale jako partnerka w związku warto bym umiała tyle dawać co i brać i widząc np. jawne nierówności, dysproporcje wiedziała, że mam prawo reagować, bo buduje się związek wspólnie, co samo przez się oznacza oczekiwania od drugiej strony. Nie za miłość, a w związku z uczuciem, gdy się idzie przez życie.
Ludzie mają różne "pozycje startowe" jeśli chodzi o przykładanie się do związku, różną osobowość i o ile są osoby, które nie zatracą siebie choćby się bardzo starały sprostać "ideałowi miłości" (dawać siebie w całości, nie oczekiwać), bo mają tak odporną skorupę, że zdrowego egoizmu z nich się nie da usunąć, to są osoby, które z różnych względów z ogromną łatwością się pozbędą siebie (nawet nie zauważą), a sygnałów alarmowych nie będzie, bo przecież realizują taki piękny model miłości. I czasem coś mi się przewraca w środku jak widzę taki model, bo jednocześnie wiem, że najczęściej na próby zmiany podejścia ludzie decydują się już z ręką w nocniku.



No własnie czasem są osoby, które "kochają za bardzo" i dają siebie, niemal z siebie rezygnując, z radością to robiąc, zgodnie ze światopogladem, czasem nawet ponad oczekiwania drugiej strony. I niestety czasem zatrzymuja się tuż przed kompletnym wypaleniem. A w życiu różnie się zdarza, związki (zwłaszcza długotrwałe) ewoluują i rzeczywistość jest już inna a ta osoba w tym dawaniu się gdzieś zapomina, jakby czasu nie było.
Zdrowa miłość to miłość również do siebie i dawanie też sobie



Cieszę się, że choć w tym punkcie nie ma między nami rozdźwięków.
Pewnie w obie trony, ja uwypuklam modele relacji, Ty kwestie duchowo-uczuciowe, siłą rzeczy gdzieś się te schematy nie nałożą i coś zazgrzyta.

Czasem ludzie zamiast dać sobie luzu na samym początku pchają się w relację skomplikowaną mając dwa odmienne światopoglądy, mając na względzie swoje uczucie. Fantastycznie, że idą za głosem serca, oby tego uczucia nie zniszczyła skrzecząca rzeczywistość.
Jakoś tak się zabawnie składa, że jakby ich zapytać o wizję przyszłości związku to widzą ją częstokroć rozbieżnie, bo próbują pociągnąć relację "do siebie" (co w sumie też dość zrozumiałe). Tu chodzi mi o religię, poglądy dot antykoncepcji itd. Wydaje mi się, że więcej tu potrzeba zdrowego rozsądku i umiejętności respektowania cudzej autonomii niż siły własnej, silnych fundamentów, choć te swoja drogą. Nie o to chodzi, żeby się nie dać zepchnąć z toru (bo to by oznaczało, że pakujemy się w związek, który z góry ma być przepychanką), ale żeby jakoś się tak wspólnie posuwać po równoległych. Kiedyś tu był taki bardzo ciekawy wątek dziewczyny z silnie zakorzenioną religią (i bardzo tradycyjną w sensie obrzędowości) o dylematach w zwiazku z małżeństwem z ateistą. To znaczy prawie ateistą, ale kilka lat obrzedowo-rodzinnej tresury ze strony tej pani sprawiło, że pan się okopał na swoich pozycjach i o ile wcześniej na sporo kwestii reagował neutralnie, to po krótkim czasie już alergicznie, tak go to nawracanie umocniło:) W tym miejscu oczywiście przepraszam autorkę tamtego wątku, że tak przedmiotowo potraktowałam jej relację i nie wspominam o tym jak się to (zdaje się nawet szczęśliwie rokując) skończyło, ale nie chcę zaśmiecać.

Moim skromnym zdaniem decyzja pt. "rozstajemy się w pokoju i wzajemnym uczuciu, ale szukamy w życiu osób o światopoglądzie bardziej zbliżonym" może czasami dać więcej szczęścia obu stronom (zyskujemy fantastycznego przyjaciela/przyjaciółkę) niż próby ciągłego sklejania relacji, której ciągle coś bokami wyłazi. Tak racjonalnie, aczkolwiek miłość jako pasja i siła racjonalna raczej nie bywa (choć można ją racjonalizować), więc nie mogę powiedzieć, że to jedyne rozwiązane, takoż i jedyne skazane na powodzenie. Sama jestem w związku w którym mój partner w przeciwieństwie do mnie jest "nieco teistą" (w bardzo szerokiej płaszczyźnie), jednak nie jest to związane z konkretny wyznaniem, a poglądy na kwestie związku/codzienności/seksualności itd. mamy pokrewne, więc nie jest to różnica mająca jakieś kolosalne znaczenie w naszym życiu. Gdyby jednak był wierzącym katolikiem z całym bagażem tego wyznania pewnie zaproponowałabym rozstanie - właśnie z miłosci.

Hej. Moje zdanie jest następujące. Z tego co piszesz wynika, że twój chłopak w ogóle wierzący nie jest, natomiast ty chcesz Boga. Co w takiej sytuacji masz czynić? Przede wszystkim ważne żebyś wiedziała co Bóg myśli o tego typu związkach. W Piśmie znajdujemy następujące wersety:







Ten potrójny sznur z pierwszego wersetu, to można powiedzieć obraz małżeństwa gdzie dwa elementy to mąż i żona, a trzecim elementem jest Bóg. Bóg w związku zapewnia trwałość, a jeśli go zabraknie to wasz związek nigdy nie będzie kompletny.

I jak wyobrażasz sobie pójście przez życie z kimś z kim nie jesteś w zgodzie? Małżeństwo jest powołaniem do jedności, a jedności nie ma bez zgody. jeśli ty pragniesz Boga, on nie, to tej zgody nigdy nie będzie i tym samym prawdziwej społeczności i jedności w małżeństwie między wami. To co teraz czujesz i to rozdwojenie to dopiero, kropla tego co cię czeka w związku z kimś kto nie chce Boga. Będziesz cierpiała.

Jarzmo w Biblii często jest używane w kontekście małżeństwa. Bóg w swym słowie mówi wyraźnie aby nie chodzić w jednym jarzmie z niewierzącymi. Jeśli naprawdę pragniesz Boga i chcesz żyć dla niego, to jak sobie wyobrażasz życie obok kogoś kto Go nie chce? Będziesz samotna w takim związku. Mąż nie będzie cię rozumiał i będziesz cierpieć.

Bóg naprawdę jasno wypowiada się w tej kwestii. Jeśli jesteś wierna Bogu, nie wiąż się z niewiernym. Bóg nie wymyślił tego aby komuś robić na złość, ale dla naszego dobra. Pytanie brzmi czy chcemy iść własną drogą, czy zrobimy jak nam Bóg radzi. Już w Izraelu Bóg dał prawo swemu ludowi "Nie dawajcie więc waszych córek ich synom za żony, a ich córek nie bierzcie za żony dla waszych synów;" Ks. Ezdrasza 9:12


Jeśli wejdziesz w ten związek, to widzę dla ciebie jedynie trzy możliwe opcje:

a) Pozostaniesz wierna Bogu jednak w małżeństwie będziesz nieszczęśliwa. Będziesz miała męża który cię nie rozumie, nie będzie tej jedności między wami. Będziesz cierpiała z tego powodu.

b) On pociągnie cię za sobą. Jego wpływ sprawi, że i ty staniesz się obojętna. Krok po kroku zaczniesz zaniedbywać relacje z Bogiem i w końcu staniesz się duchowo martwa. Będziesz sobie żyła zupełnie jak reszta świata, bez Boga.

c) Ty pociągniesz jego do Boga. Swoją postawą i modlitwami wyprosisz sobie u Boga, aby zbawił ci męża. Jednak wymaga to twej głębokiej wiary i liczenia się z prawdopodobnym długoletnim okresem życia w rozdwojeniu.

Nie wiem jak twoja wiara, ale jeśli nie masz tej głębokiej wiary i pragnienia służenia Bogu przez całe swe życie, to rób co chcesz. Taka wiara to w sumie prawie to samo, co niewiara. Natomiast jeśli naprawdę chcesz się podobać Bogu, szczerze mówiąc nie zazdroszczę ci. Zacznijmy od tego, że już wiążąc się z tym człowiekiem niejako minęłaś się z wolą Bożą.

"Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył"s. Izajasza 53:6

Obstawiam, że nie konsultowałaś z Bogiem czy ten chłopak jest dla ciebie, ale wybrałaś swoją drogę. Rezultat jest jaki jest. Cztery i pół roku z człowiekiem niewierzącym, z którym się związałaś i co dalej z tym robić? Ja powiem ci co ja bym zrobił. Wrócił do momentu w którym zawiodłaś, czyli do samego początku związku i pytać Boga o przewodnictwo. A jeśli Bóg okaże ci swoje miłosierdzie i da jakąś odpowiedź, zrobić jak mówi. Tylko co zrobisz jak ci Bóg powie, że masz zostawić tego człowieka?

Do posłuchania i przemyślenia: Sundar Krishnan "Czym kierować się przy wyborze współpartnera do swojego życia".

http://www.odkryjradio.pl/pobieranie/in ... =1&id=6365

Trzeba kliknąć "Pobierz plik" z menu po prawej stronie.

1 Kor 7:13

A czemu nie
d) On pozostanie agnostykiem, a ty będziesz wierząca, i będziecie żyli długo i szczęśliwie w miłości i wzajemnym zrozumieniu. Ty będziesz go traktowała jak lekko upośledzonego, który nie potrafi dostrzec nadprzyrodzonego, on ciebie jak lekko stukniętą, która ma dziwne hobby. Obie rzeczy da się przeżyć.
?

Dopóki nie będzie dzieci, będzie relatywnie łatwo. Potem mogą zacząć się schody. Wiele zależy babć. Od dziadków też, ale statystycznie to a) babcie częściej zajmują się wnukami, b) babcie są zdecydowanie bardziej religijne niż dziadkowie. Tak więc istotne jest czy babcie będą miały istotny wkład w wychowanie wnuków i czy są nastawione pro czy antyreligijnie, a może obojętnie. Jedna babcia mojego dziecka interesuje się religią tak jak większość forumowiczów składem chemicznym wody w górskich strumieniach Apallachów, za to druga, przeciwnie, jest gorliwą i praktykującą wyznawczynią Jezusa. Nie mówię, żeby wybierać sobie partnera podług teściowej, ale warto na to zwrócić uwagę jeśli bardzo zależy nam na danym modelu wychowania. Mnie akurat specjalnie nie przeszkadza bogobojność teściowej, ba, nawet lepiej, bo dziecko ma wybór i widzi różne światopoglądy. No ale osoby mocno wierzące, o ile się orientuję, raczej z takiej sytuacji byłyby niezadowolone, bo ich zdaniem jest to mącenie dziecku w głowie, gdyż dziecku trzeba pokazać jedynie słuszną drogę, a nie możliwość wyboru, która wg niektórych jest ZŁEM.