enka71->

Mam na myśli osoby, które wierzą w chrześcijańskiego Boga, natomiast nie oddają się religijnym praktykom, nie uznają nauk katolickich (czy innych). Niemało jest takich osób.

Rzekłbym, że w naszym kraju WIĘKSZOŚĆ to takie właśnie osoby

Jajko, mój punkt widzenia jest właśnie taki. Nie chodzi o umniejszenie swoich przekonań, ale z oddalenia, szerszej perspektywy dwa poglądy powinny być uznane za równoważne, bo niby jak wierzący lub ateista ma przekonać drugą stronę że jego racja jest lepsza? To wyjaśnienie również dla tych, którzy chcieliby się dopatrywać w mojej wypowiedzi jakiegoś zrównania poglądów. Równie dobrze można jechać do Afryki i czytać ludziom Biblię w koine. Bez sensu, choć intencja jest bardzo dobra. Wpierw trzeba znaleźć coś wspólnego, nic porozumienia, szacunku i zrozumienia. Nic nie pomoże wmawianie komuś że się myli, że jako niewierzący nie wie co robi, że powinien wierzyć, a jak nie to jest głupi. Każdy o swoich racjach jest przekonany, dopiero gdy zaczyna je weryfikować sam, według swojego myślenia może zmienić zdanie i to dotyczy każdego i wierzącego i niewierzącego. Jeśli wierzący wierzy, to nie powinien mieć problemu z wysłuchaniem, czy zastosowaniem bardziej dojrzałych sposobów na rozmowę. Jeśli uważasz podobnie, to nie wiem czemu miałoby to być źle odebrane.

AiW takie rekolekcje to fajna sprawa polecam Emaus w Koniakowie! zawsze można "skusić" na piękne góry lub inny słodki wabik To tylko weekend a daje do myślenia. Można wejść na strone www.emauskoniakow.pl i pooglądać filmiki i świadectwa

Taki zwiazek jest mozliwy, chodzi tylko o jego jakosc... Im wiecej dopracujecie w narzeczenstwie, tym latwiej bedzie po slubie. Ja poznalam mojego meza gdy byl ateista - nie ochrzczonym z woli rodzicow (tata w SB, mama tez nieochrzczona) Zaczelismy sie spotykac i ja zylam jak zwykle; niedzielna msza, pierwsze piatki, Gorzkie Zale itp) Gdzie nie szlam tam i swojemu chlopakowi (teraz mezowi) proponowalam by mi towarzyszyl, wykorzystalam na to najlepszy okres - jego totalnego zauroczenia moja osoba i uczuciem które sié rodzilo. W koncu zapytalam go wprost o jego stosunek do religii a on mi odpowiedzial; "zdrowy rozsadek podpowiada mi ze swiat i jego cuda nie powstaly z niczego" i tak zaczelismy rozmawiac o Stworcy, chodzilismy razem do Kosciola, podsuwalam mu wartosciowe filmy i ksiazki. Nie przypisuje sobie wiele - mysle ze Bog szukal mojego Marka ale posluzyl sié mojá osobá. W kazdym razie pewnej Wielkanocy Marek przyjal z rak biskupa: chrzest, komunie i bierzmowanie a ja jestem jego matka chrzestna
Tak wiec nie ustawaj, PO PROSTU DAWAJ PRZYKLAD zamiast wykladow, kochaj swoja dziewczyne i pros Boga by zechcial pomoc... ujawnic sie w Jej sercu.
I lepiej wszystko dogadac przed slubem, wiara jest bardzo istotna kwestia.

Mój wpis o podobnym charakterze, namawiający do sprawdzenia czy niewiara się może lepiej sprawdzi od wiary został skasowany i dostałem pouczenie, że namawianie do odejścia od wiary nie będzie mile widziane. Potem wprawdzie napisałem to jeszcze raz i tym razem reakcji nie było, niemniej niektórym takie wpisy przeszkadzają.
Tym większy szacun, że Ty coś takiego piszesz. Oby inni moderatorzy byli tak otwarci jak Ty. Bo zgadzam się z Tobą, że nie ma nic gorszego niż wmawianie, że (nie)wierzyć trzeba koniecznie, a jak ktoś (nie) wierzy to jest głupi, jak sam zresztą napisałeś. Tymczasem znaczna część wierzących właśnie tak pisze!

Wobec tego, dlaczego piszesz w tonie, sugerującym że wierzący jest gorszy, używając słownictwa o wydźwięku pejoratywnym??


Jakoś ciężko mi dostrzec w tej wypowiedzi to, o czym pisał @WIST. Jest tu natomiast wartościowanie- wierzący ucieka w ułudę, a ateista nie, bo on urojeń żadnych nie ma z powodu braku wiary.
Robisz to co "znaczna część wierzących", tylko owijasz dodatkowo w bawełnę . Jeżeli-jak pisał WIST-dwa poglądy powinny być uznane za równoważne, bo niby jak wierzący lub ateista ma przekonać drugą stronę że jego racja jest lepsza? To przy takiej postulowanej równoważności Twoja wypowiedź powinna zawierać stwierdzenie, że ateiści nie w szukając pomocy u Boga/bogów, również uciekają w ułudę, bo kto wie, czy akurat taka forma pomocy by im pomogła?? Jednym pomoże joga, innym jing jang, książka poruszająca dany problem, sport a jeszcze innym wiara w Boga. Jednak tylko w przypadku wyboru wiary w Boga popada się w ułudę, bo na tym polega wg @Jajka równość poglądów?

Tak odebrałam Twoją wypowiedź w kontekście Twojej twórczości, więc byłabym wdzięczna za wyjaśnienie, gdzie w mojej interpretacji jest błąd.

Jakiś przykład?





Ploszę bałdzo:
Poprzez "uciekanie w ułudę" miałem na myśli znany w psychologii mechanizm radzenia sobie z rzeczywistością w postaci wymyślania przyjaciół. Tacy wymyśleni przyjaciele są bardzo realni dla wymyślającego. Najczęściej to zjawisko występuje u dzieci, ale najwyraźniej czasami ma też miejsce u dorosłych.
http://kobieta.onet.pl/dziecko/dlaczego ... ciol/pyb5m
http://en.wikipedia.org/wiki/Imaginary_friend

Niewierzący NIE WYMYŚLAJĄ SOBIE że coś nie istnieje, nie wymyślają sobie "niczego", więc trudniej mówić o ucieczce w ułudę.

Wyjaśniłem?

[quote="AiW"]
B. Ale chcę uczciwie powiedzieć że ja też nie jestem taka religijna i mocno zaangażowana w wiarę, jestem taka pośrednia, ale próbuję się zmienić, chce. Natomiast mój narzeczony którego kocham nie chce pogłębiać wiary razem ze mną.

To poco jesteście razzem ijak wyobrażasz sobie przyszłe życie jeśli chcesz je budować na Bogu
Czy może liczysz na to co myślą dziewczyny wychodzące z a maż za alkoholików << Jak się ożeni to się zmieni ''

A z kim Jezus rozmawiał przy studni i kogo prosił o wodę? Przecierz żydzi z takimi "wyrzutkami" nawet nie chcieli porozmawiać ...

Jeśli ją kochasz to zrobisz wszystko żeby "jej pomóc" - nawet jeśli ona miałaby "zniszczyć" twoje życie. Ot, miłość to jednostronne dawanie siebie, swojego życia nie oczekując niczego w zamian. Czyż nie?

Tak czy siak warto ją wypytać o kilka ważnych sprawa jak podejście do aborcji, eutanazji, rozwodów itp. żeby podjąc decyzję świadomie. Czy chcesz iść "na łatwiznę" czy jesteś na tyle silny że .... czy podołasz, czy ...

W "najgorszym" wypadku w rozumieniu ludzkim, może być to dla ciebie równia pochyła -> w rozumieniu chrześcijanina -> prosto do nieba ....

Rozmawiać, prowadzić dialog to jedno, zaś tworzyć zdrowy i harmonijny związek, w którym obie strony są szczęśliwe to drugie.
Takimi osobami co to w imię dziwnie pojętej miłości dają siebie w calości, pozwalają sobie własne życie podporzadkować pod kogoś, nie oczekując niczego w zamian to usiane są kolejki w poradniach, pod gabinetami psychologów, czy psychiatrów, bo potrzebne już wsparcie medykamentami np. ze względu na silną depresję. Minimum egoizmu i umiejętność wyznaczania granic oraz ram partnerstwa pomaga zachować zdrowie psychiczne. Niektórzy zapominają, że jak tak bardzo się ofiarują, niczego nie oczekują i są tacy "dla kogoś", nie bardzo potem potrafią kochać siebie, a stąd bliska droga do tego by utracić zdolność kochania innych na rzecz męczeństwa i samopoświęcenia w imię samego poświęcenia. Równowaga równania o miłowaniu bliźniego jak siebie samego odwraca się w zaskakujący sposób.

Tak jak napisałem wcześniej dużo zależy od nas samych - musimy wiedzieć czy podołamy, czy jesteśmy silni czy słabi. Jeśli sami mamy problemy ze sobą, nie mamy solidnych fundamentów, to nie ma się co pchać w taki związek.

Dawanie siebie i nie oczekiwanie niczego w zamian nazywasz "dziwnie pojętą miłością"? Oczywiście nie mówie tu o dawaniu tego na co ta druga osoba ma tylko ochote i robienie czegokolwiek wbrew nam samym, naszym poglądom itp. Tylko to co my uważamy za słuszne. Do tego trzeba mieć silne fundamenty swoich poglądów, wiary itp.

Oczywiście tak jak mówisz - kochać bliźniego trzeba jak siebie samego, szanować bliźniego jak siebie samego i tak dalej - zgadzam się w 100%. To jest podstawa chyba każdej dobrej relacji.

Może po prostu źle mnie zrozumiałaś. Albo ja się źle wyraziłem.

Związek jest jak najbardziej możliwy. Skutki dość przewidywalne. Uważam, że małżeństwo z niewierzącym majeszcze jakieś szanse powodzenie, gdyż możliwy jest dzilog na tematy religijne. Natomiast ateista, z definicji, dąży wszelkimi siłąmi i sposobami do niszczenia religii. W tej sytuacji gdy trafi na osobę głęboko wierzącą, to będzie wojna. A gdy trafi na osobę tzw. "wierzącą", to narzuci swoje poglądy. Jednak często bardzo trudno odróżnić ateistę od niewierzącego. Jestem zwolennikiem unikania wojen, wolę ludzi, gotowych szukać ze mną wspólej platformy prozumienia. Bez presji, bez nacisków.

andejowej.

Koniecznie trzeba opublikować jakiś słownik andejowo-polski.