Odpowiadając na pytanie i nie wchodząc w ogóle w kwestie dzietności, to my lubimy się "poszwędać".
Znając nas pewnie zeksplorowalibyśmy wszystkie okoliczne zabytki, uroczyska, parki, rzeki, góry czy cokolwiek tam jest. Robimy tak od zawsze i wtedy gdy byliśmy tylko we dwójkę ( 2 pierwsze lata naszego małżeństwa) jak i teraz gdy mamy 3-kę dzieci.
A na pytanie jak zachęcić męża do jakiejś aktywności mogę odpowiedzieć, że trzeba znaleźć na niego jakiś haczyk i przynętę
Pozdrawiam

My mieliśmy tylko 1 rok po ślubie bez dziecka Nie planowaliśmy tak szybko ale jakoś tak wyszło
Co robiliśmy będąc jeszcze sami? W tygodniu pracowaliśmy oboje na cały etat.W soboty najczęściej mąż grał na komputerze, ja wolałam buszować w marketach, bo w tygodniu nie miałam na to czasu (wspólne wyjazdy do marketu z mężem za to psuły nam obojgu humor, totalny niewypał, bo on nie lubi zakupów, wolę sama).W każdą w niedzielę za to gdzieś jechaliśmy po Mszy - czyli obiad zjadaliśmy już w terenie, zwiedzaliśmy często różne zamki,były też czasem rodzinne obiadki u jednych i drugich rodziców, potem były spacery w parkach, wyjazdy aby połazić po górach, były też w tygodniu spontaniczne wyjazdy po naszej pracy gdzieś - np. do dalszego miasta na rynek na kiełbaskę z grilla i wracaliśmy o północy

Jest kilka przyczyn dla których ludzie wcześnie biorą ślub. Pisząc 'wcześnie' mam na myśli to, że dokonują tak poważnej decyzji która jest de facto niedojrzała, ponieważ nie znają się na tyle dobrze by móc zadecydować o wspólnej przyszłości, o tak wielkim kroku którego już nie będzie można cofnąć albo decyzja ta podjęta jest w bardzo młodym wieku. I chociaż nie ma dokładnej recepty na to kiedy ta niezapomniana uroczystość ma się odbyć, to na pewno jest kilka czynników przez które po szczęśliwym małżeństwie pozostają jedynie wspomnienia.

Odnosząc się do pierwszej przyczyny która może być powodem do kłótni, sprzeczek aż w końcu może doprowadzić do rozpadu małżeństwa jest niedostateczna znajomość partnera. Większość osób uważa, że człowieka można poznać jedynie gdy zje się z nim przysłowiową beczkę soli, inni myślą, że człowiek i tak w ciągu swojego życia się zmienia, a więc nie da się niczego przewidzieć, a jeszcze inna grupa osób twierdzi, że czasem nawet po 10 latach znajomości nie można powiedzieć, że zna się człowieka bardzo dobrze.

Słyszałem kiedyś takie zdanie wypowiedziane przez Hindusa. Przypomnę, że tam większość małżeństw jest aranżowana prze rodziców ze względów majątkowych. No i on powiedział.
Małżeństwo jest jak dobra zupa. Tyle, że Wy Europejczycy stawiacie ją gorąca na stole i ona powoli stygnie, a my stawiamy zimną na piecu i całe życie podgrzewamy aby była smaczna.
Myślę, że nawet wczesne małżeństwo, niezbyt przemyślane i wykalkulowane, ale ciągle dbające o swoja jakość i zaangażowanie ma często dużo większe szanse niż późniejsze, rozsądne.
Bo tajemnica sukcesu tkwi w pielęgnacji relacji.

my wcześnie wzięliśmy ślub. Chyba wcześnie bo miałam 22 lata i byłam studentką. I było różnie, niekoniecznie idealnie. Ale dorośliśmy do etapu gdzie w pełni świadomie jak to napisałeś "podgrzewamy zupę" i pielęgnujemy relacje. Są teraz dużo lepsze niż kiedyś. Małżeństwo czy miłosć to decyzja ciągle ponawiana.

"Małżeństwo czy miłosć to decyzja ciągle ponawiana."

To jak w małżeństwie nie ma miłości?

"małżeństwo, to nie jest ziemia obiecana, opływająca mlekiem i miodem.
to jest ugór, który trzeba go powoli uprawiać, oczyszczać z chwastów,
aby z czasem powstał piękny ogród i uprawna rola"

(cytat z pamięcie, nie pamiętam kogo cytuję)

jest Madziu pod warunkiem że się stale o nią dba. Za darmo nie ma. Nie ma tak że się ktoś zakocha w wieku 20 lat i nic już nie musi robić, będzie miał miłość jak w bajce do 80-tki. Nie będzie miał, jeśli nie będzie stale pracował nad tym żeby ta miłość rosła, trwała, nie uschła.

A! Ty chyba zrozumiałaś że to jest alternatywa: albo miłość albo małżeństwo!

I małżeństwo i miłość to coś o co trzeba ciągle dbać ( ponawiać decyzję).

Pozdrawiam!

Jesteśmy prawie 5 lat małżeństwem. Mamy trzyletniego Synusia. Urodził się półtora roku po ślubie (dokładnie wtedy kiedy tego chcieliśmy). Nasze weekendy to sobotnie zabawy ojca z synem a moje nadrabianie zaległości w "ogarnianiu domu",a niedziela to wspólne spacery lub wycieczki. Odkąd jesteśmy rodzicami to bardziej nam się chce ruszyć z domu. Wczesniej prowadzilismy raczej "osiadły tryb życia"

Co powiedział, to powiedział:

Jeju... Jak ja bym czasem chciała (choć tak na prawdę nie chcę ) nie mieć dzieci, a właściwie mieć chwilę tylko dla mnie i dla męża. Już ja bym wiedziała jak ten czas spożytkować heheh. Ale tak na prawdę czy to z dziećmi, czy bez, trzeba w tej codzienności walczyć o chwilę dla siebie, dla nas.

Jak przekonać... Może po prostu mówić Rozmawiać... Ględzić mu, że potrzebujesz tego i tego, i czy mógłby to dla Ciebie zrobić. Mój też czasem zapomina co to małżeństwo i najchętniej zatopił by się w swoich przyjemnościach, bo przecież "całymi dniami pracuję, to chyba mam prawo sobie pograć/poczytać/odpocząć" A prawda taka, że zdrowy młody facet szybko może zregenerować siły i zająć się żoną i rodziną, ale to już inna bajka jak mu to uświadomić



***
Ja stety/niestety inaczej widzę małżeństwo niż część z tu obecnych. To Pan Bóg ma dla mojego małżeństwa plan. I w swej hojności dość szybko nam pobłogosławił dziećmi i chwała Mu za to, bo dzieci to świetne lekarstwo na egoizm Ale to już chyba off top.