Jesteśmy prawie 3 lata po ślubie, bez dzieci. Mieszkamy za granicą, nie mamy tu w ogóle znajomych. Gdy przychodzi weekend mój mąż mówi, że chce odpocząć tzn. zazwyczaj lubi sam siedzieć w komputerze, tv lub grze komputerowej...A ja całotygodniowym siedzeniem w domu i zajmowaniem sie domem chce czasem gdzieś wyjść, miło razem spędzić czas...Jak wyglądają wasze małżeństwa? Rozumiem, że jest praca, co robicie w wolne weekendy?

Na początku naszego małżeństwa i tuż przed nim w ogóle nie rozumieliśmy, co też wyrabiają wszyscy ci, co już mają dzieci. Zachowują się, jakby spadli z innej planety.
Kiedy urodziło się nam pierwsze dziecko, nasze priorytety uległy całkowitemu przeorientowaniu. Patrzyliśmy na bezdzietnych i wolnych jak na jakichś nieodpowiedzialnych smarkaczy. Nasze życie zaczęło kręcić się w zupełnie inną stronę.
Teraz, kiedy ostatnie nasze dziecko zaczyna nieuchronnie zmierzać ku dorosłości, mieliśmy przerwę pt. Zabawmy się po raz ostatni. Ale i to się wypaliło. Niedługo wszystko, co nas będzie interesować, poza opieką nad wnukami, sprowadzać się będzie do kilku rzeczy, które są związane z przemijaniem życia, a o których zazwyczaj się nie mówi, bo nie wypada.

Najlepiej uprościć i spłycić małżeństwa bez dzieci do takiego poziomu jak Cavillian.
Cóż, można się w życiu realizować i bez dzieci i wcale nie być nieodpowiedzialnym smarkaczem. Jeśli po tym jak dzieci już trochę podrosły, jedyne na co czekacie to opieka nad wnukami to chyba nie jest to zbyt radosna reklama posiadania dzieci (a jak wiadomo w neokatechumenacie rodzicielstwo traktowane jest bardzo priorytetowo).
Ja nie mam dzieci i - względy zdrowotne - być może nigdy nie będę miał, ale jakiś uboższy i mniej odpowiedzialny się nie czuję.

Mieliśmy zamiar cieszyć się sobą przez kilka lat,ale zaszłam w ciążę. Odwiedzaliśmy znajomych , rodzinę, studiowaliśmy. Gier komputerowych na szczęście jeszcze nie było

My mamy mało wolnego czasu ale jeśli go mamy spędzamy zawsze wszyscy razem. Jedziemy na narty, na wycieczkę, do kina, odwiedzamy znajomych. Zanim urodziły się dzieci też spędzaliśmy razem wolny czas.

a my z żoną sporo czasu spędzamy razem, ale też każdy ma jakieś okienko dla siebie, by nie popaść w syndrom papużek-nierozłączek. Dużo czasu zajmuje nam praca, w domu rozmawiamy, patrzymy na filmy. Często gdzieś wyjeżdżamy - lubimy podróże, np. w listopadzie byliśmy w Wietnamie, spotykamy się z przyjaciółmi, pijemy piwo - takie tam przyjemne życie

musicie o tym pogadać na spokojnie bo jak dla mnie coś jest nie tak. nie chcę Cię straszyć ale ja mam 2lata więcej stażu i nie ma dnia żebym odpędziła się od męża z tym że my mamy już dzieci. bywa że jest wkurzony albo idzie w odwiedziny do rodziny to wtedy wiadomo jak to bywa. ale żeby już się wypaliło tak szybko to trochę licho. jest gdzieś modlitwa w kryzysie małżeńskim. jak znajdę to podeślę link.

Ja swojego męża też muszę niemal siłą od komputera odrywać.
Ale jak już oderwę, to wychodzimy razem na długie spacery. Plus posiadania psów jest taki, że każdego wieczora razem wychodzimy z nimi do parku. To są piękne chwile.
Wiosną czy latem staramy się nie spędzać weekendów w domu. Wyjeżdżamy gdzieś poza miasto - samochodem lub robimy sobie wycieczki rowerowe (dłuższe lub krótsze).
Zimą często razem oglądamy filmy z grzanym winkiem w ręku.

Przykre, że wiele moich koleżanek po urodzeniu dzieci, odwróciło się ode mnie, dając mi do zrozumienia właśnie, że jesteśmy "nieodpowiedzialnymi smarkaczami" (choć mamy więcej niż one lat) i życia nie znamy.

Spłycanie człowieka do li tylko przekaźnika genów wydaje mi się... obrzydliwy.
Posiadanie dzieci to piękna sprawa, ale takie zmuszanie i dzielenie ludzi na tych co mają dzieci i głupią resztę to jakaś aberracja.

My mamy dwoje małych dzieci, ale gdy tylko idą spać, spędzamy zawsze wspólnie czas (film, gry, ostatnio ćwiczymy na całego). Czasem wychodzimy gdzieś razem, jak opiekunka się znajdzie.

Powiem Ci, że wyjścia do kina itp. nigdy nie smakowały mi tak, jak teraz, gdy mamy dzieci. To urasta do wartości wakacji:)

Temat powinien raczej brzmieć "jak sobie radzić z depresją na emigracji". Zmęczenie męża może być właśnie jej objawem...

Skoro jesteś bezrobotna, to nie siedź w domu, tylko czymś się zajmij. Nie wiem, pozwiedzaj okoliczne miasta, pobaw się w fotografię. Pójdź na kurs językowy. Pouprawiaj sport, nie wiem - rolki, basen... Skontaktuj się z innymi Polakami, na pewno nie jesteście jedynymi rodakami w Waszym mieście.

A skoro cały tydzień "siedzisz w domu" i masz tyle czasu to może zajmij się planowaniem wspólnych weekendów. Mąż na pewno chętnie przejdzie się z Tobą np. do jakiegoś spa (albo nawet do kina) jeśli wszystko zaaranżujesz... możecie też np. zaprosić znajomych z Polski, to może rozruszać męża.

Wiem jedno- nie mam kryzysu w małżeństwie. Mam dobrego męża, który dba o nasz dom, mimo iz z różnych względów nie mogę pracować (tymczasowo) dlatego zajmuję się domem. Owszem uczę sie języka w szkole (ale nie cały dzień). Najgorsza jest czasem samotność bo większość dnia siedzę sama. Organizuje sobie czas, jednak gdy przyjdzie wieczór czy weekend to czasem niczym on się nie różni od tygodnia...Stąd moje zastanowienie co robić w weekendy?Jak przekonać męża a czasem i siebie do czegośc innego niz tylko wyjście razem na zakupy?

my nigdy nie chodzimy w weekend na zakupy. Nigdy też w weekend nie sprzątamy. Wszystkie takie codzienne sprawy muszą zmieścić się w tygodniu. Kiedy mąż ma dyżur w sobotę, nadrabiam w domu wiele zaległości (a ma co drugą mniej więcej). Za to dzień wolny jest święty:) tak samo jak każda wolna chwila. Lubimy usiąść przy kominku i pogadać, lubimy czasem obejrzeć film, dzisiaj wybieramy się razem na siłownię. W wolne dni spędzamy zawsze o ile nie leje czas na powietrzu- zimą narty, w inne pory roku rower, góry, wycieczki. Ja z netu korzystam tylko jak jestem sama albo jak mam przerwę w pracy, nigdy gdy jesteśmy razem.

raczej niedojrzałą, egoistyczną, nastawioną hedonistycznie
do życia itp, itd resztę

- takie są niesterty stereotypy powielane
przez portale katolickie

nie mamy dzieci - więc się nasłuchałam -
również przy spowiedzi

audycja w katolickim radiu XX
- dzwoni starsza kobieta - mówi, że samotna, chora, pieniędzy mało
na leki nie starcza - ogólnie ciężko się żyje. prosi o modlitwę

po skończeniu rozmowy prowadzący audycję ksiądz
uznał za stosowne wykorzystać ten telefon dla
wyciągnięcia morału

Brzmialo to mniej więcej tak:

Tak, tak - najpierw czlowiek chce się samorealizować
robić karierę, rozwijać zainteresowania, jeździć po świecie,
bawić się - a potem nagle budzi się z ręką w nocniku

Nic z siebie nie dał - nic nie dostaje.
Nie ma dzieci, wnuków na starość
nie będzie mu miał kto szklanki wody podać....

Bardzo Cię przepraszam, ale Cawilian (nie Cavillian) wcale nie napisał, że ci którzy nie mają dzieci to odpowiedzialni smarkacze.