Chciałam Was prosić o pomoc
Problem dotyczy mnie samej- niestety.
Mam 28 lat, jestem zdrowa, uczęszczam na Mszę Św. Staram się żyć zgodnie z wiarą ale problem polega na wybuchowości…………. „Jestem jak bomba” potrafię wybuchnąć bardzo niespodziewanie, z malutkiej chmurki powstaje burza z gradem, zawierucha.
Staram się opanowywać, ale niestety rzadko się to udaje. Lecą teksty, epitety, riposty.
Wiem jak to rani bliskie mi osoby. Po tym wszystkim mam strasznego dola.
Wiem ze musze cos z tym zrobić, staram się opanowywać, czytałam poradnik jak z tym walczyć, ale to taka czysta teoria.

Widziałem w akcji i znam takich ludzi, którzy są bardzo wybuchowi. Ważne że zdajesz sobie sprawę z tego że jest to nienaturalne, że może wykraczasz niejako poza średnią. Myślisz że może mieć to swoje przyczyny już w dzieciństwie, może byłaś nadmiernie krytykowana, albo chciałaś poczuć się wartościowa poprzez to że masz rację i nie lubisz krytyki? Boisz się bycia gorszą i denerwuje Cie gdy inni nie rozumieją, albo nie chcą przyznać Ci racji?

Może kup sobie worek treningowy, pobiegaj, idź na fitness lub spróbuj wyżyć się w inny aktywy sposób. Żywiołowość nie jest niczym złym, tylko trzeba nauczyć się odpowiednio i mądrze ją wykorzystywać.
Jeśli to nie pomoże, będziesz musiała znaleźć przyczynę takiego stanu sięgając może nawet do swego dzieciństwa i spróbować rozwiązać problem. Ale to raczej do przepracowania z najbliższymi lub dobrym doradcą.
Powodzenia!

Worek treningowy nie jest dla mnie rozwiązaniem problemu. Wolałabym nauczyć się nad tym panować. Już nie raz próbowałam "wyżyć się" za pomocą sportu. Myślę, że może mieć to związek z dzieciństwem, a bycia gorszą faktycznie się boję, zawsze dominowało we mnie poczucie niższości.

Chciałabym by ktoś mi podpowiedział jak z tym walczyć, jak zacisnąć zęby i powstrzymać sie..... ja potrafię się powstrzymać ale na pare dni...później i tak wybuchnę.

Przez Internet trudno uzyskać praktyczne porady z uwagi na to, że aby udzielić konkretnych rad trzeba znać pewne fakty z Twojego prywatnego życia. Z tego co napisałaś wynika, że nie jesteś typem kogoś, kto lubi pisać publicznie o swoim życiu osobistym. Dlatego polecałabym wizytę u terapeuty/psychologa, któremu mogłabyś bez oporów opowiedzieć szczegóły swojego życia, zwłaszcza sytuacje, które są punktem zapalnym Twojej agresji.
Bierzesz taką opcję pod uwagę??

Owszem, można pracować nad sobą za pomocą poradników, jednakże nie każdy ma taką osobowość, z którą łatwo się współpracuje, gdy jest się swoim własnym osobistym terapeutą. Cholerykom trudno się wyciszyć, nie dać impulsom, bo są na nie podatni. Z kolei flegmatycy szybciej osiągną sukces w panowaniu nad sobą, ze względu na swoje predyspozycje. Nie znaczy to oczywiście, że dla choleryka praca nad swoim opanowaniem będzie syzyfowa.

Taki psycholog/terapeuta może na bieżąco obserwować Twoją pracę nad sobą i może Ci dopasować indywidualny program, który będzie na bieżąco modyfikowany w zależności od postępów.

Życzę powodzenia

Tak biorę, tylko nie znam nikogo w miarę profesjonalnego w tej dziedzinie .bo znam przykłady gdzie podziałało to w druga strone.

Problem z terapiami psychologicznymi jest taki, że raz się uda, a innym razem będzie klapa.
Dlatego nie ma się co zniechęcać różnymi opiniami na temat skuteczności danego terapeuty, no chyba że ma on wyłącznie złe opinie u swoich pacjentów, w takim przypadku jest to jakiś drogowskaz. W każdym bądź razie nie zweryfikujesz opinii o nich, dopóki sama nie spróbujesz.

Ale jaka po takiej burzy jest tęcza!

Wybuchowi ludzie są jak niewybuchowi tylko odwrotnie. Jeżeli potrafisz przeprosić kiedy już czerwona mgiełka zejdzie z oczu to raczej wszystko ok. Ja jestem na przykład stłumionym cholerykiem i często czuję się jakbym był beczką saperską do detonacji materiałów wybuchowych. Wszystko w środku.
Czasem lepiej wybuchnąć i przeprosić niż kisić w sobie.
Z charakteru raczej nie trzeba się leczyć, trzeba starać się przekierować, utemperować ale nic na silę!

Czy ja wiem? Miałam szefa choleryka i choć wybuchy jego gniewu były rzeczywiście jak wiosenna burza, szybko przechodziły i potem był miły aż do bólu to jednak tego, co człowiek w takiej niekontrolowanej furii wypowie nie da się tak łatwo zapomnieć. Jemu, owszem, po takim wybuchu było lżej, chodził i suszył do wszystkich zęby, ale ci, którym się oberwało do śmiechu nie było i pamiętali co wywrzeszał bardzo długo.

Tak…… masz racje..... ale trzymać w sobie to wszystko jest chyba znacznie gorzej, bo zjada Cie to od wewnątrz. Najlepiej jest porozmawiać.....ktoś kiedyś podsunoł mi tą metodę "rozmowa" na spokojnie kiedy opadną emocje. Chyba polega to na tym by ten moment kiedy ogarnia ta złość umieć w sobie opanować i to jest najtrudniejsze.

Ja wiem jedno……. na pewno nie chce taka być, i muszę zrobić tak by w końcu nad tym zapanować. Modlitwa bardzo pomaga, ale uwierzcie nie jest to łatwe.

Znam problem. Sam jestem, a raczej już tylko czasem bywam wybuchowy.

Najlepsza rada : znajdź psychologa lub grupę wsparcia. Samemu trudniej, poradnik nie zastąpi żywego kontaktu, a bez tego nie łatwo o motywację, o konsekwencję w działaniu.

Rada na gorąco : nie atakuj osoby a problem, nawet jeżeli jest bzdurny. Nie bardzo pomaga ale mniej ranisz i łatwiej później się pogodzić.

o dziękuje, bardzo ciekawe spostrzeżenie....

czyli jednak Tobie terapia pomogła? długo trwała? opowiedz mi coś więcej proszę

Na terapię nie trafiłem ale mam kontakt (trochę po niewczasie) z osobą z grupy wsparcia i żałuję, że nie nawiązałem takiego kontaktu wcześniej. Byłoby mi zdecydowanie łatwiej i mniej krzywd bym wyrządził bliskim.

rozumiem......jeśli nie znajdę dobrego psychologa gdzieś w mojej okolicy to będę walczyć sama