Czy katolik musi zawsze być bezwzględnie posłuszny rodzica?
Moi rodzice na wszelkie moje sprzeciwy ich woli reagują złością i szantażem np. jak nie zrobisz tak jak Ci mówimy to nie pójdziesz tu i tu. Są też kierowane wiele przykrych słów w moją stronę właśnie w złości że chciałbym zrobić coś po swojemu. Rodzice nie potrafią zrozumieć że jestem już od dawna dorosły i mam prawo podejmować własne wybory zwłaszcza że nie chce zrobić nic złego np. sprzecznego z religia tylko po prostu inaczej niż oni sobie to wymyślili. Zwykle ulegałem i robiłem wszytko tak jak chcieli żeby uniknąć tych głupich awantur, jednak od jakiegoś czasu robię po swojemu bo uważam że muszę im pokazać że nie robią na mnie wrażenia ich szantaże inaczej zawsze będą chcieli kontrolować mnie we wszystkim.

Dyskutowano już ten temat i chyba nie raz, czyli problem istnieje i ma go jakaś grupa ludzi. Tak naprawdę nie wiadomo jak to u Ciebie wygląda. Jeśli sprawy mają się tak że rodzice chcą bez powodu kierować Twoim życiem to bardzo źle. To zawsze wzbudza sprzeciw i tak to się musiało skończyć że będziesz to robił albo na przekór, albo tak aby im pokazać że czas już dać Ci wolną rękę w Twoim własnym życiu. Pytanie tylko czego oczekujesz od forum w tej sprawie? Bo może potrzeba szczerej rozmowy z rodzicami, na spokojnie, a może takie rozmowy kończą się zawsze nieporozumieniem. Może Twoi rodzice są władczy, albo nie rozumieją że ich wersja jak należy postąpić nie jest jedyną dobrą.

Moja rada jest taka abyś próbował zawsze z nimi rozmawiać, tzn przedstawić swoje racje na spokojnie i nawet jeśli zobaczysz u nich irytacje, pozostań spokojny. Jasno przedstawiaj swoje oczekiwania i wizję, oraz uczciwie przed sobą oceń kto ma lepszą propozycje na dane postępowanie. I jeśli uznasz że w tym wypadku wiesz lepie to zrób tak jak uważasz. Ani wspólne mieszkanie, ani bycie na "garnuszku" u rodziców nie uprawnia ich aby dorosłemu i zdrowemu na umyśle człowiekowi coś narzucać, poza sprawami dobra wspólnego, tzn chodzi o wspólne obowiązki w domu, czy poza nim. Warto w tym wypadku przewidywać, np chcesz się spotkać z kumplami, a mama karze robić zakupy. Wcześniej ją pytaj czy nie pomóc, mając czas sam zdecydujesz kiedy te zakupy zrobisz i będziesz miał czas na swoje sprawy.

A dlaczego chcesz być posłuszny/a rodzicom?Co cie motywuje?

Bo posłuszeństwo jest cnotą, i należy szanować i słuchać rodziców jeśli mają racje.

I to jest prawidlowa odpowiedz.

Zapytałem, bo pierwsze twoje zdanie wskazywałoby, że motywuje cię przynależność do KK. Ja z perspektywy wiary sprawę widzę następująco. Jest pewien łańcuch autorytetów jaki ustanowił Bóg i tego należy się trzymać.

Najpierw Bóg, potem rodzice. Rodzicom powinieneś być posłuszny zawsze, no chyba że ich autorytet zaczyna kolidować z autorytetem Boga który mówi co innego. Jest też pewien zakres tego autorytetu jeśli chodzi o rodziców i musisz rozróżnić czy aby ich wymagania nie wykraczają poza ten zakres. Np. uważam, że nie koniecznie musisz być bezwzględnie posłuszny jeśli chodzi o takie rzeczy jak wybór żony, czy przyszłego zawodu. Ale tam gdzie rodzice maja nad tobą autorytet masz ich słuchać.


Napisałeś "należy szanować i słuchać rodziców jeśli mają racje". Lecz nie znajdziesz nic takiego w Piśmie. A co jeśli nie mają racji? To już nie musisz ich słuchać i szanować? Twoje posłuszeństwo i szacunek wobec nich nie jest warunkowane tym, czy mają rację, czy nie. Bo każdy człowiek się myli, rodzice także. A jeśli ktoś ma rodziców np. alkoholików to nikt nie każe szanować ich jako alkoholików, ale jako rodziców po prostu.

Zobacz też, że twoje intencje nie są zbyt szlachetne.

"Zwykle ulegałem i robiłem wszytko tak jak chcieli żeby uniknąć tych głupich awantur..."

Widzisz twoje posłuszeństwo nie powinno wynikać z faktu, że chcesz unikać awantur. Jest wiele innych przyczyn dla których powinieneś być posłuszny jak to że zawdzięczasz im praktycznie wszystko? Żywili cię, karmili, edukowali, także masz wobec nich pewien dług wdzięczności którego zresztą nie jesteś w stanie spłacić. To z ludzkiego punktu widzenia, a jeśli chodzi o Chrześcijańskie życie, to przyczyną i motywacją staje się w życiu wierzącego Bóg. Dla niego masz robić wszystko i generalnie masz być posłuszny rodzicom bo to się Bogu podoba. Gdyby Bóg był twoją motywacją, to już nie zastanawiałbyś się czy masz być posłuszny rodzicom jak podejmują złe decyzje. Byłoby to nieistotne, bo jesteś im posłuszny dla Boga, nie dla samych rodziców.

Nie masz priorytetów poustawianych w odpowiednich miejscach i doprowadziło cie to do czego? Do buntu przeciw rodzicom, już nie jesteś im posłuszny. Postaw Boga na pierwszym miejscu to i wszystko ci się poukłada jak należy, a i szczęśliwszy będziesz.

Nie chce się buntować przeciw rodzicom tylko chcę aby pozwolili my samemu podejmować decyzje a nie ciągle narzucać swoje zdanie, tak się po prostu nie da żyć.

Nie wiem jak tam relacje u was w rodzinie, a nie da się jakoś na spokojnie z nimi o tym pogadać?

Czy gdyby dało się tak jak Ty chcesz i pewnie każdy Ci życzy, to pisałbyś tutaj? Ja Cie nie nawołuje do bojkotu rodziców, ale posłuszeństwo to nie niewolnictwo. Czasem po prostu ktoś wychodzi z absurdalnego założenia że on tak chce - matka, ojciec chcą posłuchu i koniec, nie ma dyskusji. Wobec takiego stanowiska można pozostać cichym i bezwolnym, a w efekcie w dorosłym życiu gdy odejdziesz od rodziców być nieporadnym, albo podjąć działania w celu usamodzielnienia się w możliwym zakresie. Nie pytaj obcych ludzi w internecie jak jest dobrze, a jak jest źle. Każdy powie Ci jak sam uważa i to w oparciu o bardzo skąpe informacje. W jakich sytuacjach rodzice coś Ci narzucają? Jakimi są ludźmi i jakie kierują nimi motywy? Jakim Ty jesteś, czy podejmujesz dobre decyzje i czy rodzice widzą że umiesz sam za siebie odpowiadać?

@Login2, czy jak by ci rodzice kazali isc na takie, a nie inne studia, wybrac te a nie inna zone i krytykowli w czambul twoje towarzystwo, ubranie, hobby i lektury, to bys ich zawsze i wszedzie sluchal, bo rodzic ma zawsze racje?
Do pewnego wieku dzieci powinny sluchac rodzicow, a pozniej musza sie usamodzielnic chocby po to, zeby moc wlasne dzieci wychowac. Chyba ze uwazaja, ze ich rodzice i wlasne wnuki lepiej wychowaja niz oni sami.
Nie oznacza to, ze maja rodzicow ignorowac. Szacunek pozostaje, ale decyzje podejmuja sami i sami ponosza konsekwencje.
To, co to piszessz to nawolywanie do uzaleznienie od rodzicow do ich smierci. Mam takie przyklady w najblizszym otoczeniu: dzieci sa posluszne, rodzice im daja pienadze na utrzymanie, bo 40-latkowie nie potrafia sobie sami poradzic!

No ale ja zgadzam się z tym co napisałeś i nie widzę sprzeczności z tym co ja napisałem.

Login: oni Ci zapewne nie "pozwolą". To rzadko kiedy tak działa. Po prostu musisz zacząć decydować samodzielnie. Nawet jeśli im się to nie spodoba. Rozsądnie o tym pisze katechizm:

Wydaje mi się że pewne zachowania naszych rodziców są konsekwencją czasów w jakich żyli. Sprzyjały temu aby można było łatwo narzucić swoją wolę dzieciom. Nikt wtedy nie przewidział że te dzieci jak dorosną będą musiały stawić czoło życiu zupełnie inaczej wyglądającemu niż czasy komunizmu. I niestety te bezwzględne posłuszeństwo, jakie ma sens wtedy gdy dziecko jest małe, jest szkodliwe gdy to dorosłe dziecko samo zaczyna funkcjonować w dorosłym życiu. Chwała Bogu że są tacy rodzice którzy potrafią to zrozumieć.

Jednak jako rodzic zmuszony też byłem aby mocno sprzeciwić się tej "opiece" roztaczanej nedemną przez moich "chcących dobrze" rodziców. Jeżeli bym ich słuchał zawsze to wydaje mi się że do tej pory nie miałbym takiego satysfakcjonującego małżeństwa jakie mam teraz. Co więcej - byłbym chyba do tej pory utrapieniem dla nich, a nie wsparciem (którym uważam że obecnie jestem). Jednak do takiego stanu rzeczy musiało minąć kilkanaście lat. Na początku tego czasu starałem się godzić ich wolę z moimi poczynaniami. Jednak postęp u mnie nastąpił wtedy gdy postawiłem Boga na pierwszym miejscu. Jednak był to Bóg niesamowicie mnie kochający, mój stworzyciel, znający od podszewki moją dobrą wolę i złe uczynki od których nie mogłem się uwolnić. Po prostu wtedy zaufałem takiemu wszechmogącemu Bogu, któremu oddałem swoje życie.

Teraz myślę że to właśnie grzech rodziców stawiających się na pierwszym miejscu w życiu swoich dzieci, powoduje wiele cierpienia. W moim życiu tak było (i jest choć obecnie stawiam jasne granice) i myślę że w twoim życiu nokia jest podobnie.

Nokia rozpoczęty przez Ciebie wątek bardzo mnie zainteresował. Pełne słuszności uzasadnienia dla posłuszeństwa rodzicom są jak najbardziej słuszne, ale jako weteran rozwiązywania tej kwestii w życiu ) gorąco polecam kierownictwo duchowe - po prostu. Na ogół obie strony maja jak najlepszą wolę, ale czasem ludzkie spojrzenie może być ograniczone, a czas ucieka (i Twój i Rodziców).

Nie wyobrażam sobie starego chłopa który słucha się mamusi Ale jak sam prosi ją o radę, słucha a później sam podejmuje decyzje to co innego ! ps. żona/mąż jest zawsze przed rodzicami