i dopowiem jeszcze, że z tych trzech blisko znanych mi sytuacji w jednej mąż był od początku ateistą a w pozostałych najpierw doszło do kryzysu wiary, odejścia od Kościoła, jeden z nich najpierw przez rok nie przystępował do Sakramentów a potem doszło do zdrady i przemocy

Nie musi dojść zaraz do kryzysu wiary. Nie słyszeliście o tym człowieku co spalił zonę i czwórkę dzieci?

nie, ale u mnie w mieście też było kiedyś tego typu makabryczne zdarzenie, gdzie ojciec nagle zamordował małe dziecko, jednak okazało się że ten człowiek zachorował psychicznie i miał psychozę

Choroby psychiczne potrafią być utajone ale jeśli mąż bije dzieci to to akurat widać, przynajmniej żona bo środowisko niekoniecznie i musi ona bronić swoich dzieci

Dwrisz?
Oczywiście, że separacja, w sytuacji przemocy jest mniejszym złem, a może czasem dobrem. Jednak przemoc nie zwalnia od walki z patologią. Lepeij jest wyelimnować przemoć, dla pdbra dzieci.
Czekać na kaźń? Nie, walczyć z pijaństwem. A agresywnego izolować.
To czy dotrzymam przysięgi zależy wyłącznie ode mnie. Jeśli zostanę porzucony, to mimo tego, będę lojalny i nie złamię przysięgi. Nie znaczy to, że potrafiłbym przyjąć taką osobę z powrotem. Nie wiem. Jednak w potrzebie bym pomagał. Dzieci bym nie szczuł. Starałbym się, aby miały kontakt, chyba, że byłoby to zbyt demoralizujące. Ale wcale tak być nie musi.

Andej, ale to są nieżyciowe rady. Jak zamierzasz wyeliminować przemoc? Co żona ma zrobić aby wyeliminować przemoc? Zastrzelić małżonka?

Walczyć z pijaństwem? W jaki sposób kobieta może walczyć z pijaństwem swojego męża ktory nie widzi w tym żadnego problemu i chce to robić nadal.

To on ma walczyć z własną słabością a nie kobieta za niego. Ale aby podjąć próbę walki trzeba tego chcieć i uzmysłowić sobie że coś jest nie tak.

W jaki sposób kobieta która jest o wiele słabsza fizycznie ma odizolować agresywnego faceta?
Nie każda kobieta ma krzepę tych dam które w tajdze syberyjskiej nosiły szyny.

Nikt tutaj nie mówi aby szczuć dzieci na ojca pijaka ale dzieci głupie nie są i same dojdą kiedyś do właściwych wniosków jaki był tatuś.

Przede wszystkim modlitwa, kiedy wydaję sie ze nic już nie pomoże modlitwa potrafi czynić cuda

Nokiu, oczywiście że modlitwa czyni cuda, ale to nie zmienia faktu że w sytuacji przemocy czy alkoholizmu żona powinna odseparować siebie i dzieci od agresywnego męża. Oczywiście Boga można zawsze prosić o pomoc ale potrzebne są również ludzkie działania.

Dla łatwości skróciłem i ponumerowałem.
Ale najpierw: Wątek ten, z założenienia maił dotyczyć, pytań przedślubnych a nie samej prozy życia. A dyskutujemy o pewnych skrajnych patologiach życia. Dlaczego nie wrócić do rozmowy o zasadach, powinnościach i prawie? Czy zdając na prawo jazdy nie mam obowiązku wykazać, że jestem świadom, iż na czerwonym nie wolno wjechać na skrzyżowanie?

Wracam do Twych tez.
1. Czy uważasz to za najmniejsze zło pozwalające na wyjście z sytuacji? Zupełnie zapominasz o dzieciach. Uważasz, że dla własnej wygody mozna "zastrzelić" i potem w konsekwencji utracić dzieci (jak sama zauważyłaś dzieci głupie nie są i zauważą krzywdę wyrządzoną współmałżonkowi).
2. Dlaczego kobieta? Czy z pijaczka, ze wzgl. na swą płeć zasługuje na szczególną ochronę? A jek to zrobić? Skorzystać z grup wsparcia, zamiast biadolić. Są wypracowane metody, które są zaskakująco skuteczne.
3. Dlaczego wciąż oskarżasz jedną płeć? Mają walczyć oboje. Wspólna walka o wspólny sukces. Trzeba chcieć i umieć wspierać. Samo potępianie nie prowadzi do nikąd.
4. Znów to seksistowskie podejście. Ale: trzeba wywierać naciski na ustawodawców. Prawo musi chronić słabszych. Ale najlepsze prowo nic nie da, gdy po pobiciu, poszkodowany(a) wycofuje skargę lub ukrywa fakty. Tu ważniejszą rolę odgrywa siłą psychiczna, niż fizyczna.
5. Teraz ja będę seksistą. Takie mam obserwacje. A sądy (niemal) zawsze przyznają rację matce. W ten sposób kobiety szantażują mężczyzn. Sorry. Tak na prawdę zjawisko dotyka obu płci. Wszyscy szczują, kłamią, starają się rpzeciągnąć dzieci na swoja stronę. Świadomie czy nieświadomie. A sądy są, jakie są. Kierują się stereotypami, a nie interesem dziecka, ani sprawiedliwością.

Na jedną Polkę-alkoholiczkę przypada prawie sześciu Polaków-alkoholików. Myślę że spokojnie można uogólniać.


W tym właśnie problem że alkoholicy i inni uzależnieni nie chcą chcieć. Nie dostrzegają problemu, wydaje im się że mają wszystko pod kontrolą, albo że małżonkowi nic do tego. To tak jak z rozwodami - jak niby zaciągnąć na terapię małżonka który zdecydował(-a) się wyprowadzić do kochanki/kochanka? Taka osoba ma w nosie ratowanie małżeństwa.

Zaryzykowałabym twierdzenie, że może być nawet gorzej i to w momencie w którym osoba uzależniona już pokonała ten próg oporu i zaczyna się leczenie. Nie mogłam wyjść z szoku jak po kolei ileś osób z psychologicznym wykształceniem potwierdzało, że jest to jeszcze trudniejszy (i obarczony większym ryzykiem rozpadu) dla związku moment niż sam okres nieleczonego uzależnienia - po pierwsze zmiana, po drugie różnica w postrzeganiu rzeczywistości i relacji przez obie strony, plus oczywiście cała masa różnych okoliczności (te sławetne kolejne szanse itd.).
Tez mi się ciężko zgodzić z takim postrzeganiem "wspólna walka o wspólny sukces". Z uzależnieniem (i swoją własną psychiką, schematami, przyzwyczajeniami) musi walczyć uzależniony, naturalnie wsparcie jest niezwykle ważne, ale często to wsparcie lepiej działa jak się obie strony trochę odizoluje, choćby dlatego, że eliminuje się ten mechanizm w uzależnieniach, polegający na przerzucaniu z siebie różnych kwestii (od samego nałogu, przez reakcje emocjonalne, oczekiwania itd.), a i druga strona (często współuzależniona, albo walcząca w własnym bagażem schematów jak np. DDA) może nabrać zdrowszego dystansu.
Jak się prześledzi wypowiedzi niepijących alkoholików, to zwykle powtarza się motyw o tym w którym momencie nastąpił przełom - najczęściej jest to moment połączony z jakimś poczuciem osamotnienia, pozostawienia przez innych. To paradoks, ale właśnie "wspólna walka o wspólny sukces" statystycznie może stać się nieuświadomionym sabotowaniem procesu i to z obu stron.
Wspieranie to nie wspólna walka, ta "wspólność" często... ugruntowuje nałóg. Jasne są dość oczywiste zasady np. brak alko w domu (zwłaszcza na początku), które wynikają nawet ze zwykłej grzeczności. Jednak osoba uzależniona zwykle ma nie tylko problem z samą substancją (czynnością), ale z całym "pakietem" spraw, dlatego można mówić o niepijących alkoholikach, a więc to wcale nie jest tylko tak proste jak odstawienie czegoś. Takiej osobie trzeba np. wyznaczać mocne granice i trzymać się tego bardzo mocno, właśnie dlatego, żeby nie skrzywdzić jej i siebie zarazem. Jak z wychowaniem dzieci - spróbujcie wyznaczyć dziecku granicę i potem usuwać się i ją przesuwać. Szybko młode nauczy się, że tak naprawdę (wbrew słowom) nie musi podejmować odpowiedzialność wytrwania w jakiejś kwestii, jeśli nieustannie dostaje kolejne szanse. Co najwyżej jest to okupione jakimiś nieprzyjemnościami, ale zawsze ktoś coś naprawi. Każdy z nas ma taki mózg, tylko jako dorośli stajemy się nieco bardziej wyrafinowani w swoich manipulacjach, sztuką jest właśnie przywoływanie nieustannie naszego mózgu do porządku i nie pozwalanie mu na płynięcie w upraszczających schematach (tu ciekawa książka, niestety bardziej popularna/poradnikowa niż popularnonaukowa, ale można się dokopać do źródeł i wtedy lektura będzie pełniejsza - "Siła nawyku")
Jeżeli ktoś z was ma doświadczenia z takim wspieraniem osoby wychodzącej z nałogu, wie jakie to jest wyczerpujące i jak na każdym kroku trzeba ciągle wszystko kontrolować, pilnować siebie, żeby nie wpaść w konkretne role, a i tak jest się nieustannie obiektem do którego zgłaszane są pretensje. Wg mnie opieka psychiatryczna nad takim opiekunem/opiekunką powinna być obowiązkowa, bo jest to tak wyczerpujący, niebezpieczny i ryzykowny dla tej osoby proces. O czym wielu uzależnionych czy osób z "zewnątrz" nie ma pojęcia. Dlatego nigdy bym nie podjęła jakiejkolwiek krytyki osób, które w opinii świata zewnętrznego jest tą opuszczającą. Świat zwykle nie wie jak ta osoba jest sama opuszczona na wielu poziomach życia, co przeżywa itd. Nie wiem czy ktoś robił badania ilościowe, ale głowę bym dała, że ryzyko głębokiej depresji i podobnych problemów wzrasta drastycznie.

Kobiet alkoholiczek jest więcej niż myślicie, tylko najczęstszy model alkoholizmu kobiet jest inny- mniej widoczny i pewnie mniej destrukcyjny. Kobiety często piją w tajemnicy , wieczorem, stosunkowo nieduże ilości. Mam dwie pacjentki alkoholiczki które nigdy w życiu się nie upiły!!!! (a jedna z nich ma marskość wątroby). Poprostu piły po trochę codziennie, a kobiety są bardziej podatne. Taka kobieta która się nie upija oczywiście zwykle nie robi grandy w domu, nie stosuje przemocy ale (uwaga) tak czy inaczej przewlekłe picie wpłynie na jej charakter i zachowania, nie tak spaktakularnie, ale wpłynie. Takie kobiety są zwykle bardziej skłonne się leczyć.
Wogóle jeśli alkoholik ma świadomość nałogu i szczerą chęć wyjścia z niego, podejmuje leczenie zamknięte , chodzi na grupę aa i szczerze stara się utrzymać trzeźwość to oczywiście trzeba mu pomóc. Sęk w tym że większość nie podejmuje, nie chce, a wogóle to bynajmniej nie uważa się za alkoholika!

Nadinterpretacja. Niegdy nie stwierdziłem, że kobieta ma cokolwiek znosić. Obie płcie traktuję równo. Cały czas twierdzę, że trzeba walczyć ze złem, a nie pozbywać się problemu przez radykalne rozwiązania, które powinny być stosowane dopiero wtedy, gdy innego wyjścia nie ma.
Niezależnie od tego nie mozna z góry, przed zawarciem związku, przyjmować, że małżeństwo skończy się rozwodem. Przysięga slubna z zastrzeżeniem, że jak się okażesz pijakiem, to natychmiast cię wyrzucam jest krzywoprzysięstwem. Należy wykazać się rozsądkiem przyjmując jakiekolwiek zobowiązania.

Słuszne spostrzeżenia.