Od pewnego czasu nurtuje mnie kwestia małżeństw niesakramentalnych. Wśród nich są nie tylko ludzie niewierzący czy obojętni religijnie ale również ci którzy pomimo swojej sytuacji nadal chcą poszukiwać drogi do Boga. Czasem ludzie dopiero po iluś latach życia w takim małżeństwie powracają do Kościoła i zaczynają rozumieć sytuacje, ale zdarza się też że nawet osoby wierzące decydują się na takie małżeństwa z różnych przyczyn. Czy są tu może jakieś małżeństwa które chciałyby przybliżyć swoją sytuacje? Jak wyglądają ich relacje z Bogiem, ze współmałżonkiem, jak w ogóle wygląda życie osoby wierzącej w takiej sytuacji?

Dla osoby kochającej Boga taki związek to raczej stopniowo coraz większa udręka, cierpienie, niespełnienie co może prowadzić do oddalenia od Boga. Trwanie w związku który w oczach Boga małżeństwem nie jest będzie utrudniało relacje z Bogiem niż je budowało.

Wydaje mi się, że małżeństwo niesakramentalne, to bezakloholowa wódka. Małżeństwo to sakrament. Można wziąć ślub cywilny, ale nie uważąm tego za zawarcie małżeństwa. Zobowiązania, które się wtedy przyjmuje są socjalno-prawne. Bez religii, bez Boga.
Uważam, że dla osoby wierzącej, małżeństwo to jeden z sakramentów.
Dlatego nie uważam za małeństwo związków cywilnych, dwu i jednopłciowych, a także człowieka ze zwierzęciem i tak dalej. Nazywanie małżeństwem pary żyjącej bez sakramentu jest przejawem relatywizmu.

Podobnie jak nazwanie kontraktu cywilnego ślubem

Samo małżeństwo nie jest wynalazkiem chrześcijańskim, chrześcijaństwo nadało mu dopiero rangę sakramentu. Dlatego nazywanie związku cywilnego małżeństwem wcale nie jest niepoprawne. Owszem jest to grzech cudzołóstwa ale jest małżeństwem. Często zdarza się że małżeństwa takie dopiero po jakimś czasie zaczyna zbliżać się do Boga, albo dopiero po jakimś czasie zaczyna odczuwać brak dostępu do sakramentów. No i mimo wszystko stara się jakoś wychować dziecko w wierze chrześcijańskiej...

"A ponieważ Chrystus umowę, ważną małżeńską pomiędzy wiernymi uczynił znakiem łaski, jest istota Sakramentu z chrześcijańskim małżeństwem tak ściśle złączona, że nie może być pomiędzy wiernymi prawdziwego małżeństwa, "by nie było tym samem sakramentem."
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/pius_xi/encykliki/casti_connubi_31121930.html#

"Dlatego też dla człowieka ochrzczonego każde ważnie zawarte małżeństwo jest równocześnie małżeństwem sakramentalnym i żaden ochrzczony nie może zawrzeć ważnego małżeństwa, które nie byłoby równocześnie sakramentem. "
http://www.kkbids.episkopat.pl/?id=184

A w jakiż to sposób współżycie małżonków miałoby być cudzołóstwem? Może wtedy, gdyby małżonkami nie byli?

Co to jest za wymówka "stara się jakoś"? Stara się, czy się nie stara?

Powiem tak: w oczach Boga i Kościoła nie jest to małżeństwo ale w świetle prawa zwyczajowego jest. W owym ,,jakoś" chodziło mi o to że wychowuje swoje dzieci w wierze ale jako że jest w niesakramentalnym związku nie może dać idealnego przykładu.

''Małżeństwo'' cywilne o oczach Boga małżeństwem nie jest. Jest to jak na kocią łapę, to prowadzi do grzechu. Sam taki wybór, sam związek cywilny bez Boga i Sakramentu już świadczy o tym że relacje z Bogiem są wypaczone. Jest to odrzucenie drogi od Boga.

Coś Ci się pomyliło - przejawem relatywizmu jest odmawianie im takiego miana

Moze warto byloby zaczac od podstawowych definicji, zeby wiedziec kto co ma na mysli, kiedy uzywa pewnych (wydawaloby sie podstawowych) pojec.


http://pl.wikipedia.org/wiki/Ma%C5%82%C5%BCe%C5%84stwo

A teraz spojrzenie katolickie

http://adonai.pl/malzenstwo/?id=6

No i KKK
http://www.teologia.pl/m_k/kkk1m02.htm

Jasno zatem widać, że małżeństwo sakramentalne to konkretny typ ogólnej kategorii małżeństw, wobec czego insynuacje andeja są z jednej strony śmieszną, a z drugiej obraźliwą próbą zawłaszczenia tego pojęcia.

Owszem, ale nazewnictwo jest tu chyba akurat najmniej istotne, chodziło mi o to by rozważyć na ile w takim małżeństwie możliwe jest utrzymanie relacji z Bogiem, bo wiem że są takie małżeństwa dla których mimo ich sytuacji ważne jest uczestniczenie we mszy św i religijne wychowanie dzieci

a ja akurat znam osobiście ludzi którzy przez dobre kilka lat żyli w związku niesakramentalnym (w tej chwili mogli już zawrzeć małżeństwo sakramentalne i natychmiast zawarli) a są bardzo wierzący, zaangażowani w Kościele, są dla mnie wzorem wychowania dzieci w wierze. To nie jest wcale tak, że ci ludzie którzy nie zawierają ślubu kościelnego wyłącznie z powodu przeszkód (dam konkretny przykład- jedna ze stron, ona, zostawiona przez pierwszego męża zaraz po ślubie, w ciąży czy zaraz po urodzeniu dziecka, mąż olal calkowicie rodzinę i znikł za granicą gdzie znalazł sobie inną kobietę) są co najwyżej "letni w wierze" lub niewierzący. Ja sama znam przypadkiem trzy kobiety które są mocno wierzące i w takiej sytuacji się znalazły (!). Owszem, można pozostać samą do końca życia. Zwłaszcza jeśli w chwili gdy została sama miała 25 czy 28 lat....ale chyba nikomu z nas nie przyjdzie do głowy oceniać, jeśli jednak odnalazła potem innego mężczyznę który okazał się dobrym i odpowiedzialnym mężem i ojcem. To nie jest łatwe, to są ludzkie dramaty....

Oczywiście, że nie jest i dzięki Bogu za to, że jest duszpasterstwo małżeństw niesakramentalnych i zachęta ze strony Kościoła, aby nie zaniedbywali praktyk religijnych, mimo braku dostępu do sakramentów. Są to często bardzo porządni i dobrzy ludzie.

Za podobną postawę wobec związków niesakramentalnych, lada moment "jedyni prawi katolicy" okrzykną was letnimi katolikami