Pozostałym zaś mówię ja, nie Pan: Jeśli któryś z braci ma żonę niewierzącą i ta chce razem z nim mieszkać, niech jej nie oddala! 13 Podobnie jeśli jakaś żona ma niewierzącego męża i ten chce razem z nią mieszkać, niech się z nim nie rozstaje! 14 Uświęca się bowiem mąż niewierzący dzięki swej żonie, podobnie jak świętość osiągnie niewierząca żona przez "brata"3. W przeciwnym wypadku dzieci wasze byłyby nieczyste, teraz zaś są święte3. 15 Lecz jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie! Nie jest skrępowany ani "brat", ani "siostra" w tym wypadku4. Albowiem do życia w pokoju powołał nas Bóg. 16 A skądże zresztą możesz wiedzieć, żono, że zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?


Jak to rozumieć? Tak trywialnie zapytam, czy jeśli ja chodze w niedziele do kościoła a mój mąż nie, to mimo to jest tak, jakbyśmy oboje chodzili? (Wydaje mi się , że kiedyś coś podobnego wysłuchałam na kazaniu, ale nie jestem pewna).

To jest przypadek, gdy w związku niewierzących jedno z małżonków się nawróciło i ochrzciło.
Małżonek niewierzący będący w związku z chrześcijaninem jest pod wpływem chrześcijaństwa, ma potencjał do nawrócenia.

Bóg zbawi twojego męża, gdy on sam uwierzy. Nie można uwierzyć za kogoś, prawda?

Być może wierzy ale sa jakieś bariery aby bardziej zbliżył się do Boga. Może nie lubi proboszcza, może jest trochę za leniwy albo co innego. Moze więc skupic sie na usuwaniu tych barier?
Nie wiem, nie znam twojego męża. Na pewno wiesz lepiej co robić.

Chodzenie do koscioła, modlitwa, słuchanie/czytanie Słowa Bożego wynikają z twojej wiary. Nie zapracowujesz nimi na zbawienie, bo zbawienie jest z łaski Boga, z wiary i całkowicie darmo.

"15 Lecz jeśliby strona niewierząca chciała odejść, niech odejdzie! Nie jest skrępowany ani "brat", ani "siostra" w tym wypadku"

To jest w sumie ciekawe. Jak to się ma do stwierdzania nieważności małżeństw - orientuje się ktoś?
(przypadek: Porzucenie przez stronę niewierzącą w małżeństwie jednostronnym)

Nijak to się ma. To inny przypadek.

Ludzie się nawracali, zmieniali swoje życie, chcieli nawet porzucać całkowicie dotychczasowe. Tego to dotyczy ten fragment (i nieco dalej).
Ty piszesz o przypadku, gdy osoba już wierząca poślubi ateistę albo kogoś innej religii.
To dwie różne sytuacje.

Nijak. Przywilej Pawłowy dotyczy sytuacji, w której nawraca się i chrzci poganin/poganka, a współmałżonek tego nie czyni. W takim przypadku, kiedy strona niewierząca chce odejść, małżeństwo może zostać rozwiązane i strona ochrzczona może ponownie wziąć ślub z kimś innym. Nie dotyczy to natomiast sytuacji, kiedy ktoś ochrzczony zawiera małżeństwo z osobą niewierzącą.

ahaaa. no ale przecież w takiej sytuacji, to do ślubu 'kościelnego' nigdy nie doszło, bo skoro poznali się jako niewierzący oboje, to być go nie mogło.zatem też związek nie jest w Kościele zarejestrowany, czyli nie ma potrzeby niczego 'odkręcać' przy rozchodzeniu się. to na czym polega cały 'przywilej'?

Polecam Ci ten tekst (cały punkt 2.1)

Przeczytałem.
Z tego co rozumiem, w aktualnych realiach są to formalnośći wokół związku, którego formalnie w Kościele nie ma, więc pewno prawie nikt nie podejmuje się takiej operacji.
Takie osoby mogą rozstać się, ewentualnie poprzedzając to rozwodem cywilnym, jesli miały ślub cywilny, a strona wierząca może potem normalnie przystąpić do ślubu kościelnego, bez jakichś 'interapelacji' i pewno taka jest praktyka, podejrzewam, że większość katolików nie jest w ogóle świadoma istnienia takiego przepisu

Swoją drogą w wielu miejscach, także tym paragrafie, natknąłem się na określenie 'małżeństwa naturalnego', czyli zawartego de facto, przez swoje postępowanie, a bez procedury formalnej. Z tego co kojarzę, również dwie strony katolickie mogą stać się małżeństwem nawet bez formalności i księdza.

Skoro małżeństwa o których mowa w 'przywileju', są traktowane jako w istocie małżeństwa - to czy konkubinaty nie są tym samym? Formalności nie było - ale faktycznie stali się 'małżeństwem naturalnym'?