Czy wg KRK Bóg stworzył łechtaczkę dla kawału, czy dla umartwienia?
Wybaczcie, nie mogłem się powstrzymać. W końcu dotyczy to połowy człowieczeństwa
Będę wdzięczny za jakąś rozsądną odpowiedź.

Oczywiscie ze dla umartwienia...

Na powaznie: wielu chrzescijan (nie tylko katolikow) czuje sie nieswojo, kiedy im mowic, ze Bog nie chce naszego cierpienia, a obiecana pelnia zycia i blogoslawienstwa nie dotycza zycia po smierci ale zycia juz na tym swiecie.

Dla wielu ludzi zycie jest grzechem. Kazdy czyn musi byc brany pod lupe, bo moze nieswiadomie zgrzeszylem?

Zamiast jakiegos generalnego zalozenia, wyznaczenia sobie kierunku ku Bogu i traktowanie potkniec na tej drodze jak potkniec, wielu stoi i boi sie zrobic cokoöwiek, bo ich strach przed grzechem paralizuje.


Dlaczego KK akurat w detalach rozpisal zycie plciowe na grzeszne badz nie, moge tylko (sobie) przypuszczac.

Napisałem w uproszczeniu. Chodzi o to, aby dążyć do pełnego naturalnego stosunku. Kobieta może osiągnąć orgazm wtedy, kiedy się uda. I jeśli mężczyzna sam ma orgazm ale nie postara się o orgazm dla partnerki, to popełnia grzech (tak pisał o. Knotz, o ile dobrze pamiętam).

To byłoby zabawne, gdyby nie tragiczne. Nie w kazdym akcie małżeńskim (okropne określenie, prawda?) obie strony dążą do spełnienia, a w nie kazdej parze jest to tak często osiagalne, jakby chciała. Ale co o tym może wiedzieć celibatariusz ... może tylko kolejne paragrafy i ustępy wymyślać.
Wracając do daru Boga jakim jest łechtaczka: czy wg KRK mężczyzna moze zająć się nią na poważnie przed, czy po penetracji? I dlaczego?

Nie wiem, co tutaj zasługuje na miano tragicznego. Kwestie, o których wspomniałeś, są na tyle proste, że wystarczy odrobinę poczytać, aby o nich wiedzieć.

Cóż z tego, że w akcie małżeńskim (mnie słowo akt kojarzy się z wizerunkiem "gołej baby", więc głównie pozytywnie ) nie zawsze obie strony dążą do spełnienia? Nie zawsze dążą też do tego, aby się nie okładać pejczami. Zupełnie nic stąd nie wynika. Kościół uznaje, że powinni zawsze oboje dążyć do spełnienia. A jeśli się nie uda lub nie jest to możliwe (np. nie wszystkie kobiety przeżywają orgazm), to nie jest też grzechem.

Proponuję stronę http://www.szansaspotkania.pl/ Jest tam jedna z książek o. Knotza chyba w całości, choć cała strona podzielona jest na konkretne zagadnienia. Przykładowo, to może Cię zainteresować:

Moralność katolicka - lista zakazów czy uczenie się życia według Ducha?

Poważną przeszkodą w akceptacji nauki Kościoła jest bardzo ciasne rozumienie moralności katolickiej. Sprowadza się ją do szczegółowej listy nakazów i zakazów – tego, czego nie wolno robić, albo tego co powinno się czynić. Takie podejście, wyrządza wielkie szkody także pożyciu seksualnemu małżonków. Jest ono tylko pozornie zgodne z Ewangelią.
http://www.szansaspotkania.pl/index.php ... dlug-ducha

Wybacz ale nie mam zamiaru się w to wczytywac. Sama idea ubierania milości małżeńskiej w jakas scisła formę jest dla mnie zbyt daleka.
Alez wynika bardzo duzo o czym za chwilę.
Nie widzę związku. Przenosisz wszelkie akcenty daleko na bandę.
A jeżeli w pełni swiadomie nie dążą oboje do orgazmu. Jeżeli jedni z małżonków chce dać zastrzyk szczęścia drugiemu. To wtedy grzeszą? To wtedy jest to wbrew Bogu? Grzeszą śmiertelnie i idą do piekła?

Wracając do mojego pytania, bardzo konkretnego: kiedy wg któregoś z księży mąż ma doprowadzić żonę do orgazmu łechtaczkowego. Przed, czy po penetracji (wszak sama penetracja jest podobno nieodzowna aby seks nie był grzeszny). Czy w tej kazuistyce jest to w ogóle możliwe do rozwiązania?

Tzn. w co? Bo kontekst gdzieś uciekł.


Czy oznacza to, że w seksie, Twoim zdaniem, nie należy przestrzegać żadnych zasad, czy jednak jakieś zasady powinny być? I jeśli należy, to ile tych zasad jest w sam raz, a ile to już zbyt wiele i dlaczego?

Podsumowując, nakazy KRK można streścić głównie do korzystania z NPR i dążenia do obopólnej satysfakcji.

Jedyny realny problem jest taki, że nie każdej parze udaje się te zasady z powodzeniem stosować.


Odpowiedziałem na to pytanie w jednym z poprzednich postów - wtedy, kiedy się uda. U kobiet to przecież bardziej indywidualna sprawa niż u mężczyzn, więc nie da się tego sprowadzić do jednego schematu.

Nigdzie, ani w nauczaniu Kościoła, ani w wykładni tegoż, nie spotkałem się z określeniem wymaganego rodzaju orgazmu.

W teologii moralnej KK wszystkie sprawy są do rozwiązania. Absurd goni absurd, najpierw jeden z drugim napisze, że ciasne rozumienie moralności katolickiej to jej złe rozumienie, a później 3/4 mówi o seksualności człowieka w kontekście nakazów, zakazów itp. Co to za posolona mania wśród niektórych katolików i księży, żeby mówić małżonkom lub jednemu z nich, że jak podczas seksu robią to i tamto, albo czegoś nie zrobią to są na "dobrej" drodze do grzechu... Przecież to jest chore! Jeśli mąż z żoną lubią i mają ochotę na różne warianty, pomysły na urozmaicenie swojego życia seksualnego to jest to ich sprawa. Inna sytuacja jest wtedy kiedy jedno z nich czuje, że w tym wszystkim jest problem (wtedy kwestia grzechu itp. może zostać rozwiązana w konfesjonale lub kierownictwie duchowym), a co innego kiedy oboje czują, że te urozmaicenia wpływają pozytywnie na ich relację. Przysłowiowy Kowalski nie może się od czasu do czasu podotykać z żoną dla osiągnięcia satysfakcji seksualnej obojga, bo to co robią jest grzeszne, ale gdyby doszło do penetracji to już wszystko jest ok (nieco upraszczam, ale niestety tak to wygląda w praktyce).


W tym miejscu o. Knotz powinien dać przypis i oczywiście zaznaczyć pogrubioną czcionką, że mówiąc o "postaraniu się o orgazm partnerki" ma na myśli jedyny właściwy niegrzeszny sposób...

remek116, ja proponuję, abyś najpierw poczytał publikacje o. Knotza na ten temat, a potem się wypowiadał.

Nie mam nic do o. Knotza, być może swoimi publikacjami lub inną działalnością robi wiele dobra.

3 lata studiowania teologii moralnej spowodowały, że nie mam ochoty tracić więcej czasu na czytanie publikacji moralistów. Oczywiście, że nie można wszystkich wkładać do jednego worka. Sam znam kilku księży pracujących z małżeństwami, rodzinami w trudnych sytuacjach, którzy jako moraliści według mnie potrafią sensownie podejść do sprawy i przed nimi chylę czoła (być może o.Knotz też by się do nich zaliczał). Co nie zmienia faktu, że i tak funkcjonuje we mnie uprzedzenie do moralistów jak i całej teologii moralnej. To nie miejsce, (a raczej temat), żeby omawiać setki absurdów tej gałęzi teologii.
T.moralna jest nieodłączna od życia - to jasne, ale nie w takim kształcie jak dziś, więc dla mnie to strata czasu, wolę poczytać prace dobrych dogmatyków, biblistów, ci przynajmniej mają szansę powiedzieć coś sensownego i wartościowego w przeciwieństwie do zdecydowanej większości moralistów .

@ Kozioł

Przeczytaj jednak co zalinkował Soul33, proszę.
Nie jest aż tak źle jak Ci się wydaje.

W życiu seksualnym należy dążyć do tego by opierało się
na współżyciu z penetracją i wytryskiem w pochwie.

Dążyć - to oznacza ogólne ukierunkowanie a nie dążenie do
tego "na siłę" w konkretnym akcie (z różnych powodów) paralizowałoby to życie seksualne
co było by ewidentnym złem. Trudno sobie wyobrazić satysfakcjonujący stosunek pod silną
presją (groźba grzechu!) co do tego jak ma się zakończyć.

Szczególnie szkodliwa bylaby taka presja u mężczyzn mających problem
ze wzwodem. Wręcz wskazana jest wtedy opcja "wyluzuj, nie musi się współżycie
zakończyć pełnym stosunkiem". Żle by było gdyby w takiej sytuacji żona nie została
zaspokojona. Maż w tej sytuacji powinien ją do orgazmu doprowadzić.

Co do łechtaczki - mężczyzna może "zająć się łechtaczką"
w dowolnym momencie.

To nie są moje wynurzenia tylko praktyka duszpasterska KK.

"Praktyka duszpasterska" to bardzo nieprecyzyjne określenie.
Jest coś takiego jak "wskazania dla spowiedników", nigdy czegoś takiego
nie czytałam, nie wiem jaki jest status tego typu dokumentu i na jakim
poziomie jest on tworzony. I nie wiem co w nim jest.

Natomiast wiem na pewno, że są duszpasterze i spowiednicy,
ktorzy stawiają sprawę dokładnie tak jak opisałam.

Ks. Knotz (zalinkowany) prezentuje takie właśnie spojrzenie.

(uważam, że to co pisze to przerost formy nad treścią
i dorabianie ideologii (duchowości?) do rzeczy bardzo prostej, naturalnej
jaką jest współżycie seksualne - ale to już inna kwestia)

Niestety jest tak, że nie wiele osób odważa się otwarcie
rozmawiać ze spowiednikiem na ten temat. No i bywa, że żyją
w poczuciu grzechu, przestają przystępować do sakramentów lub
wręcz przeciwnie - żyją w nieswiadomości ich życie seksualne przepełnione
jest lękiem i popada w ruinę.

Myślę jednak, że większość nie ma z tym problemów.
Wydaje mi się (nie znam badań), że dla większości par właśnie stosunek waginalny
jest tą najbardziej pożądaną formą współżycia.

No dobrze, ale co jeśli żona ma ochotę obdarować męża orgazmem wynikającym z seksu oralnego i obojgu sprawia to przyjemność? Co jeśli mąż ma ochotę zaspokoić pożądanie żony wibratorem łechtaczkowym i obojgu sprawia to przyjemność? Co w tym złego? Kościół nie podaje żadnej racjonalnej odpowiedzi na to pytanie, tylko jakieś majaczenie o 'egoistycznym wykorzystywaniu drugiej osoby', mimo że w wyżej wymienionych czynnościach jest tyle samo egoizmu co w przyjmowaniu/wręczaniu drobnego prezentu bez okazji. Oczywiście większość, nawet zaangażowanych religijnie osób ma to w głębokim poważaniu bo widzą jaki to absurd, ale jest pewna nieliczna grupa wpędzona w wyrzuty sumienia, oraz druga - sfrustrowana i jeszcze najmniejsza : ta która z radością wmówiła sobie, że na pewno tak właśnie jest najlepiej.
Dla mnie jest tylko jedna racjonalna odpowiedź czemu skodyfikowano niegdyś małżeńskie pożycie w ten, a nie inny sposób, a mianowicie : im więcej katolików - tym lepiej dla instytucji..

Czyli tak:
oficjalnie małżeństwo nie grzeszy "w łóżku" śmiertelnie (nie idzie po seksie do piekła) gdy zajdzie jeden z dwóch warunków:
- wszystko zakończy się w pochwie (albo jest takie założenie)
- maja rozsądnego spowiednika, który udzieli im dyspensy.

Czyli "mniejszość" ma się dostosowac albo będzie wyklęta?

Brak jednoznacznych odpowiedzi świadczy tu tylko o jednym: wszyscy widzą jaka to bzdura.
I nic dziwnego, bo zajmują się tym (z założenia) całkowici dyletanci.

Z historii KK:
- księża nie mogą współżyć z żonami, jezeli służą przy ołtarzu
- zbliżanie się do małżonki w celu innym, niż prokreacja jest grzechem rozpusty
- z powyzszego powodu kobiety nie powinny czerpać przyjemności ze zbliżenia
- poza pozycja misjonarską, kazda inna była grzechem
- zona, która odmawia seksu mężowi grzeszy śmiertelnie (dekada temu, Podhale)

Dla katolików.
Ponad pół wieku temu PiusXII pisał:
"Sam Stwórca sprawił... że małżonkowie we wspólnym, całkowitym oddaniu się fizycznym doznają przyjemności i szczęścia cielesnego i duchowego. Gdy więc małżonkowie szukają i używają tej przyjemności, nie czynią niczego złego, korzystają tylko z tego, czego udzielił im Stwórca. I w tym jednak powinni małżonkowie umieć pozostawać w granicach słusznego umiarkowania."
I tego się trzymajcie. Trzymajac się umiarkowania raczej nie korzystajcie z darów Stwórcy np. w miejscach publicznych (a przynajmniej się kryjcie )

p.s.



"Tylko u około 15 % kobiet w pierwszej kolejności wykształca się zdolność do osiągania orgazmu na skutek stymulacji pochwy."
Reszta musi ... trenować.
źródło

"Możliwa jest także sytuacja, w której kobieta jest w stanie osiągnąć orgazm tylko poprzez stymulację zewnętrznej części łechtaczki."
źródło

Teoretycy niech zamilkną, a praktycy niech ... praktykują.
Udanego wieczoru.

Kościół daje jasne i proste wytłumaczenie.
Może być dla kogoś nie przekonywujące (do mnie przemawia słabo),
ale ono jest.

Nie będę Ci tu robić wykładu, sam sobie poczytaj w necie, mam
nadzieję, że czytać umiesz i wyszukiwać informacje w necie również.

Dla chrześcijanina kategoria robię coś "bo mam ochotę".

Co do zachowań o jakich piszesz uważa się, że są o'kay
pod pewnymi warunkami (poszukaj necie).