Już mówię o co chodzi. Otóż czy szantażowanie i wymuszanie różnych zachowań u swojego dorosłego dziecka jest zjawiskiem zgodnym z katolickim i chrześcijańskim sposobem wychowywania? Nie jest to swojego rodzaju kontrolowanie życia swojego dziecka a także hamowanie bądź wypaczenie jego rozwoju w przyszłym/obecnym funkcjonowaniu w społeczeństwie?
Co pismo mówi na temat "nasz dom nasze zasady"? Czy to znaczy, że nawet będąc osobą dorosłą muszę się ślepo podporządkować moim rodzicom i robić to co oni chcą i kiedy chcą? Czytać książki, oglądać filmy które oni uważają za normalne i wartościowe? A co z moimi zainteresowaniami, moja osobowością i prawem do wyrażania swojego zdania? W jakim trzeba być wieku żeby rodzice nie zarzucali mi przy wymianie zdań, że pyskuję albo odnoszę się bez szacunku do nich. Czy jest ogólnie przyjęte, że kiedy dorosłe potomstwo próbuje przedstawić swoją opinię inną od swoich rodziców jest to uważane za pyskowanie i powód do wulgarnego wyrażania się na ten temat przez rodzica?

O tym juz tu gdzies bylo na forum, ale nie chce mi sie szukac.

Rozumiem, ze to pytania retoryczne?

Ja mam nieretoryczne: jestes dorosla i na wlasnym utrzymaniu i nie mieszkasz z rodzicami?
Bo jesli nie, to niestety dziala zasada “moj dom, moje reguly“.
Oczywiscie, jesli rodzice do tego stopnia wkraczaja w twoje zycie, to jest to bez sensu i kontraproduktywne, ale nie oznacza to, ze mozesz zyc w hotelu “Rodzice“ ze wszystkimi wygodami i robic tylko to co chcesz.

A co do Pisma sw, to mozna tam znalezc wiele o tym kto jest glowa domu i jaka ponosi odpowiedzialnosc.

Zasadniczo nie.
Ale może zaczęłabyś/ zacząłbyś od naświetlenia konkretnej sytuacji?
Jesteś dorosła/dorosły czyli masz już/dopiero 18 lat jak rozumiem jesteś nadal na utrzymaniu rodziców?
Czy się mylę?

"szantażowanie i wymuszanie różnych zachowań" jest częścią procesu wychowawczego. Rodzice mają normalnie prawo do wychowywania swoich dzieci w zgodzie z wartościami, jakie sami wyznają. Każde wychowanie jest swego rodzaju "kontrolowaniem życia" i wpływaniem na rozwój dziecka.
Ty uważasz to za hamowanie/wypaczanie; rodzice uważają to za przyśpieszanie rozwoju/prostowanie.

Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo to jest miłe w Panu. Ojcowie, nie rozdrażniajcie waszych dzieci, aby nie traciły ducha.

Nie znam sytuacji w Twojej rodzinie. Jesteś samodzielna/samodzielny? Czy rodzice nadal Cię wychowują?

Od nadmiaru nabywanej kultury jeszcze nikt nie umarł.

Masz to prawo. Wszystko pewnie zależy od formy w jakiej to czynisz,

A pyskujesz i odnosisz się bez szacunku? Jesteś pewna/pewny, że ty zawsze masz rację?

Asertywność nie jest równoznaczna z wykłócaniem się na każdy temat.
Jeśli wymagania rodziców są uzasadnione (choćby przez to, że z nimi nadal mieszkasz i jesteś na ich utrzymaniu) należy raczej łagodnie uświadamiać ich, że jesteś już dorosła/dorosły i że masz swoje życie. Odradzam wszelkie gwałtowne ruchy. Bycie rodzicem nie oznacza też bycia wszechwiedzącym i najlepszym w świecie wychowawcą. Tego też trzeba się nieustannie uczyć. Jednak nauka nie funkcjonuje dobrze w atmosferze wrogości i konfliktów.
Rozumiem, że jesteś wierząca/wierzący. Módl się za swoich rodziców i za relacje w rodzinie. Może nawet z nimi?


ps. ubiegła mnie @Kael

Mam 28 lat Zaraz po ukończeniu szkoły rozpoczęłam pracę zawodową. Dla nich nawet asertywność jest uważana za pyskowanie i brak szacunku. Kiedy mówię im, ze jestem dorosła i mam prawo do podejmowania własnych decyzji (książki filmy, pora pójścia spać) to słyszę właśnie,że jak długo z nimi mieszkam to obowiązują ich zasady. A kiedy próbuję się im przeciwstawić to mówią " to czy tamto jest ważniejsze od rodziny i obowiązków w domu" Albo wprost mi mówią, że przez moją koleżankę z pracy odnoszę się bez szacunku. Ale kiedy oni mnie wyzywają od głupków leni debili czy wprost mówią, że "bez nich z głodu zdechnę" to już jest w porządku albo zasłaniają się swoją chorobą żebym wykonywała za nich obowiązki domowe chociaż sama nie jestem osobą w pełni zdrową.
Oni po prostu wymagają ode mnie ślepego posłuszeństwa i bezwzględnego wypełniania ich poleceń inaczje się obrażają i zarzucają mi, że jestem okropną córką.

Wyprowadź się.

Nie stać mnie. Za najniższą pensje nie ma szans.

Tyle, że nie bardzo jest inna droga. Może powinnaś poszukać z kimś mieszkania na spółkę?

Jedno jest pewne: Skoro sama zarabiasz na siebie, to rodzice nie mają najmniejszego prawa do decydowania o tym, co sobie kupujesz. Podobnie skończyła się ich władza nad tym, co i kiedy robisz.

Niestety dopoki mieszkasz z rodzicami, czyli u nich, dopoty jestes ich corka, a nie rownorzednym partnerem. I innego wyjscia niz wynajecie chocby pokoju nie ma.

Yarpen, to nie jest takie proste. Owszem, moze sobie kupowac co chce, ale dokladac sie do wspolnego mieszkania tez musi.

No i takie sytuacje zdazaja sie i w rodzinach niekatolickich. Wyznanie nie ma tu nic do rzeczy. To kwestia kultury, wychowania i jeszcze paru rzeczy.

Jedno mnie boli w tej całej sytuacji. Wszystkie nakazy zakazy i posłuszeństwo są moim obowiązkiem nie ich. Im wolno robić dosłownie wszystko zwłaszcza to czego mi zabraniają. Dla nich moje życie powinno się koncentrować na domu, pracy, kościołowi i czytaniu jedynej godnej uwagi książki czyli Pisma Świętego. Szkoda, że nie pamiętają jacy oni byli w moim wieku i jakie oni mieli podejście do manipulatorskich akcji swoich rodziców.

No,nie pamietaja. Ty za 30 lat tez pewnie nie bedziesz pamietac.
Wyprowadz sie.

Nie mieszkam za darmo w domu. Płacę im co miesiąc za mieszkanie. Sama sobie gotuję i wykonuje inne obowiązki domowe.

No to policz dobrze i rozejrzyj sie za pokojem na wynajem. Kiedys wszyscy tak zaczynali.

czynsz 1200 zł przy pensji netto 1350 zł

Popieram przedmówców. Pępowina musi zostać przecięta. Inaczej zawsze będziesz córeczką, która będzie musiała się podporządkować.

Nie wiem gdzie mieszkasz ale rada była, żebyś z kimś wynajęła. Wtedy koszty rozłożą się na kilka osób.