Metoda in vitro nie leczy bezpłodności. Nikt przez nią płodny się nie stał. Po prostu sztucznie stwarza się kilkunastu ludzi i osoba bezpłodna ma szanse jednego z nich urodzić.

Jeżeli chce się dać komuś miłość, nie trzeba w tym celu go sztucznie stwarzać zabijając przy tym kilkunastu ludzi. Jest wiele dzieci, którym brakuje rodziców.

Nie dziwię się metodzie wypierania, usprawiedliwiania, którą stosują osoby, które zdecydowały się na taki zabieg. Człowiek zadko potrafi przyjąć do świadomości fakt, że mógł popełnić tak wielkie zło. Zwłaszcza, że zwykle intencje miał dobre.
Nie znaczy to jednak, że wszystko jest w porządku i trzeba szukać tylko potwierdzenia swojej racji. Czasem warto stanąć w prawdzie, wyznać Bogu, co się zrobiło i przebaczyć sobie.

Niestety nie zrozumie chorego ten, kto nigdy nie był chory. Coś na zasadzie, że największymi ekspertami w dziedzinie wychowywania dzieci są ci którzy ich nie mają. To co się czuje i przeżywa nie mogąc mieć dzieci, a później przechodząc in vitro nie da się opisać. Pond to np. poronienia też są zabijaniem ludzi, tylko tyle, że dzieje się to w ciele kobiety

Dartox - zdaje sobie sprawę że to wielkie cierpienie, nie móc mieć dzieci...
I nie każdy musi - może - chce dziecko adoptować...

Tylko dwie uwagi - cierpienie związane z zapłodnieniem in vitro nie jest czymś co na Ciebie spadło - w końcu sama wybrałaś je właśnie - zamiast cierpienia związanego z brakiem dziecka...
Bólu, lęku, nadziei i zwątpienia z tym związanego to oczywiście nie zmniejsza - i daleka jestem od jego pomniejszania. Ale element wolnego wyboru w całej sprawie nie pozostaje bez znaczenia...

A pomiędzy naturalną śmiercią zarodka (jaką jest poronienie) a jego zniszczeniem jest niestety taka sama różnica jak pomiędzy naturalną śmiercią człowieka a zabójstwem... Mimo że i tu i tu umiera człowiek.

Zgadzam się z powyższą wypowiedzią pod warunkiem, że wie się, że in vitro to zło i świadomie się je wybiera. Ja nie wiedziałam, że jest to zło. Wiedząc o tym nie poddałabym się temu leczeniu.

Zanim zdecydowałabym się na coś, co Kościół uznaje za złe, zainteresowałabym się, dlaczego takie jest Jego nauczanie.

Dartox ja nie mam tego problemu.
Po prostu nie mogę urodzić dziecka (zdrowie). Mogę jednak adoptować jakieś rodzeństwo (za jakiś czas).

Moim błędem było to, że nie dociekałam, dlaczego Kościół się sprzeciwia takiemu sposobowi leczenia. Nie przyszło mi do głowy, że traktuje to jako grzech! Gdybym wiedziała zapewne nie poddałabym się in vitro! Ale nie wiedziałam i poddałam się leczeniu. Żałuję, że przypadkiem przeczytałam dlaczego Kościół się sprzeciwia - nie miałabym teraz tych wątpliwości.

Dartox, ale możesz iść dalej zamiast babrać się w źle, w które się wpakowałaś. Możesz zaufać Miłosiernemu Bogu i przestać lękać się prawdy. Stało się zło, którego nie byłaś świadoma, chociaż mogłaś. Możesz się nawrócić! Możesz iść do spowiedzi, najlepiej do jakiegoś mądrego księdza, koniecznie kiedy będzie miał czas (bez pośpiechu) i mu o tym opowiedzieć. O tym, jakie nieszczęście Cię spotkało. Każdy człowiek jest zraniony przez grzech i od tego jest spowiedź, żeby Bóg mógł leczyć te rany. Przecież zło, na które się zdecydowałaś w trudnej dla siebie sytuacji, dokonało się i jego skutków nie zmienią niczyje opinie. Jedynie Bóg może uleczyć rany zadane złem. Może dać Swoje przebaczenie, pomóc Ci przebaczyć samej sobie i ludziom, którzy byli wtedy przy Tobie oraz uleczyć wszystkie rany serca. W tej właśnie kolejności.

Dartox !

Źle zrobiłaś nie orientując się wszceśniej jak zapłodnienie "in vitro" ma się do spraw Wiary, lecz - w moim przekonaniu nie masz się co zadręczać.
Naprawdę - najlepiej wytłumaczy Ci wszystko kapłan...
Jeżeli masz jakieś skrupuły, by np. iść do księży ze swojej parafii - możesz przecież o swoich rozterkach porozmawiać z każdym Kapłanem w jakimkolwiek innym miejscu.
Np. podczas pielgrzymki, lub będąc przejazdem w jakimś dużym mieście...(lub też innej dzielnicy)

Pozdrawiam

ddv

Zgodnie z tym co mówią Księża (przynajmiej niektórzy) nie możana uniknąć grzechu, bo wszystko oceniamy przy pomocy ludzkich zmysłów, a te są za mało doskonałe i czasami zło przedstawiają jako dobro, czyniąc nieświadomego człowieka grzesznikiem.

Dartox !
Po to, by Twój czyn zakwalifikować jako "grzeszny" muszą być spełnione 2 "warunki:

1) Wiesziałaś, że to jest grzech.
2) chciałaś go popełnić.

Pozdrawiam

Nie spełniłam żadnego z tych warunków a jednak Ksiądz w tym serwisie uważa, że i tak mam grzech bo mimo, że nie przyszło mi do głowy, że to grzech mogłam gdzieś się o tym dowiedzieć.

W tej dyskusji jakoś mi brakuje pytania o status dziecka w tej sprawie. Wszyscy mówią o prawach dorosłych, że to rodzice chcą mieć dziecko, bo im się należy. Prawda jest jednak nieco inna: dziecko nie jest czymś, co się rodzicom należy. Dziecko jest darem danym od Boga. A co za tym idzie, nie można zmuszać Boga do aktu stwórczego. Rodzice nie wychowują swoich dzieci dla siebie, lecz dla Boga.

Witam

dartox, wytlumacz mi jedna sprawe....tutaj piszesz ze:



a tutaj, ze:





No to w koncu wiedzialas o tym, ze KK sprzeciwia sie metodzie in vitro, czy nie wiedzialas?

ddv napisal ci 2 warunki ktore okreslaja czy to jest Twoj grzech czy tez nie, odpowiedzialas:






......nie rozumiem, jak to w koncu jest?

Teraz z innej beczki


Zalozmy, ze jestes matka dziecka poczetego metoda in vitro.
Powiedzmy, ze rozmawialas tutaj w tym serwisie z jakims ksiedzem, ktory stwierdzil, ze popelnilas grzech.
Mam teraz pytanie do owego ksiedza..............No coz, znalezlismy sie w sytuacji patowej. Wiadomo, ze po przystapieniu do sakramentu spowiedzi, grzechu nie ma, zostaje wybaczony.
Jednakowoz, aby spowiedz byla wazna, potrzebny jest szczery zal za grzech. W jaki sposob szczesliwa matka moze zalowac tego, ze urodzila zdrowe dziecko (chociazby poczete metoda in vitro) ?

Z jednej strony mamy grzech z drugiej nowe zycie............co teraz??? Jak to rozwiazac?


pozdrowka

Beli - a w jaki sposób może żałować matka dziecka nieślubnego? Jeśli dziecka pragnęła?

Nie chodzi o żal że jest dziecko - ono jest zawsze darem.
Żalem trzeba objąć fakt sprzeciwienia się woli Boga, nawet dziekując że mimo tego otrzymało się wielkie dobro.

Uściślając - słyszałam, że kościół się sprzeciwia in vitro, ale nie sądziłam, że uważa to za grzech. Sprzeciw to nie zakaz bo będzie grzech! Uznałam, że nie traktuje in vitro za grzech i nie przyszło mi do głowy by potwierdzać tę tezę. Być może źle zrozumiałam słowo "sprzeciw". Należy przy tym wszystkim zaznaczyć, że dziecko jest zawsze darem czy poczęte w sposób naturalny, czy in vitro. I tak zawsze to Bóg decyduje czy dać kobiecie dziecko, czy nie. Można nie mieć dziecka starając się o nie zarówno w sposób naturalny jak i in vitro. Poza tym myślę, że jeśli Bód by nie chciał by dzieci się tak rodziły, po prostu sprawiłby, że próby in vitro by nie wychodziły i nie byłoby problemu. Myślę, że Bóg doświadcza kobietę bezpłodnością, ale okazuje swoją dobroć pozwalając skorzystać z dobrodziejstawa in vitro.