Owszem, wykazałeś robaczkowi, że w pkt 1 ominął udowodnienie istnienia Pierwszej Przyczyny. Tyle że przez to reszta wywodu nie staje się nielogiczna. Można na podstawie hipotetycznych założeń wyciągać logiczne wnioski. Wnioski wprawdzie nie stają się przez to realne, ale pozostają logiczne.

Masz zupełną rację. Powinienem wyrazić się jaśniej - nielogicznym nazwałem jej odnoszenie wniosków z tego wynikających do rzeczywistości.

No owszem. Oznacza Boga.

a już tym bardziej nie oznacza jeszcze Twojego ulubionego boga Jahwe, który ganiał po pustyni plemię pasterzy

SuperSmerfy to nieświadome byty nieposiadające wolnej woli ani celu, które istniały zawsze i "stworzyły" wszystko, łącznie z konceptem Twojego boga Jahwe, jak i każdego innego.

Hipoteza ta nie wiadomo co znaczy.Bo albo "odchody psa sąsiada" znaczą to co dla zdrowego psychicznie posługującego się językiem polskim człowieka znaczą i wtedy jest to hipoteza na pewno fałszywa (bo przecież odchody nie stworzyły same siebie)

albo znaczą tyle co "Bóg" i wtedy pozostaje pytanie, czemu nie napisałeś po prostu "Bóg".

Być może kiedyś FSM zostanie gdzieś-tam uznany. Ale na dzień dzisiejszy, przynajmniej w Europie, nie jest.

Jeszcze zalezy jaka nieskonczonosc - czy tyle co wszystkich liczb naturalnych czy tylko tych podzielnych przez 2. Albo 5.

No ale jezeli sa tacy, ktorzy kaza udowadniac tautologie "istnieje albo nie istnieje" to nie mozna sie dziwic, ze nawet najbardziej bzdurne teorie moga byc gdzies tam uznane, zarajestrowane i wcielane w zycie.

Achem.


Akurat to jest ta sama nieskończoność... dopiero liczb rzeczywistych jest więcej...


Jednakowoż, logika Łukasiewicza, logika Belnapa...

To dość uboga definicja, która nijak nie oznacza boga osobowego – chociażby tego, w którego Ty wierzysz. Może to prowadzić do problemu o którym na końću tego posta, ale jak chcesz.

Możesz sobie wybrać, czy rozmawiamy o generycznym osobowym bogu-praprzyczynie, czy o jednym z tysiąca bogów opisanych przez jedną z mitologii.

One są rzeczywiście bezwolne i nieświadome, ale poza tym są dla nas niepojęte, dlatego trudno nam to do końca zrozumieć naszym ziemskim umysłem, a całą ich istotę poznamy dopiero po śmierci w lesie Gargamela. One nie są więc prawami natury, ale doprowadziły do powstania praw natury i doprowadziły do powstania wszystkiego innego, włącznie z bogiem Jahwe, po czym doprowadziły do jego zniszczenia przed powstaniem Ziemi i człowieka.

Ale owe odchody mają charakter metafizyczny - są przedwieczne i wszechmocne, a ich fizyczna forma to jedynie forma Objawienia.

Na pytanie o pochodzenie prawidłowości przyrody mogą być dwie grupy odpowiedzi:
1. prawidłowości są immanentne w stosunku do przyrody,
2. prawidłowości są narzucone przyrodzie z zewnątrz.
Stanowiska mówiące, że prawidłowości są immanentne, można sprowadzić do stwierdzenia, że po prostu przyroda jest taka, jaka jest, prawidłowości są nieodłącznie związane ze światem przyrody. Nie byłoby przyrody, nie byłoby prawidłowości i odwrotnie: bez prawidłowości nie ma przyrody. Tym samym pytanie o pochodzenie prawidłowości w przyrodzie jest pytaniem o trywialnej odpowiedzi i niejako przenosi problem pochodzenia prawidłowości na zagadnienie pochodzenia rzeczywistości przyrodniczej.
Stanowiska przyjmujące, że prawidłowości są narzucone przyrodzie z zewnątrz, zakładają istnienie rzeczywistości transcendentnej w stosunku do świata materialnego. W tym przypadku również pojawia się pytanie o pochodzenie świata przyrody i jego relację do rzeczywistości transcendentnej. Pytanie o pochodzenie prawidłowości doprowadza zatem do pytania o przyczynę istnienia świata przyrodniczego.
Przyjęcie stanowiska głoszącego, że prawidłowości są immanentne, prowadzi do uznania, że to wyłącznie materia jest przyczyną zaistnienia Wszechświata, życia, człowieka. W konsekwencji, żeby nie popaść w sprzeczności, konieczne jest uznanie odwieczności materii, bądź jej absolutności. Wtedy pytanie o przyczynę zaistnienia materii jest pozbawione sensu, a pochodzenie Wszechświata, życia i człowieka jest tłumaczone działaniem praw przyrody. Mogą być tu dwie odmiany poglądów. Pierwsza, głosząca, że życie i człowiek są koniecznymi wytworami ewolucji materii, i druga, przypisująca istotne znaczenie w tym procesie przypadkowi.
Odpowiedzi z drugiej grupy odwołują się do istnienia rzeczywistości transcendentnej w stosunku do świata materialnego. W tych stanowiskach uznaje się, że materia nie jest absolutna i przyjmuje się istnienie bytu transcendentnego w stosunku do świata materialnego. Ten byt – Byt Absolutny – jest przyczyną Wszechświata, życia i człowieka i narzuca jednocześnie przyrodzie prawidłowości. Przyjęcie istnienia Bytu Absolutnego wiąże się ściśle z kreacjonizmem.
Poglądy materialistyczne mogłyby być zadowalające, gdyby nie to, że kosmos, jaki znamy, wydaje się mieć początek czasowy, nie jest odwieczny. W tym kontekście (przy odpowiedzi głoszącej immanentność prawidłowości) pytanie o pochodzenie prawidłowości w przyrodzie przenosi się na pytanie o pochodzenie Wszechświata. Czynione są próby stworzenia takiej teorii przyrodniczej, z której wynikałaby konieczność zaistnienia takiego Wszechświata, jaki poznajemy, z odkrywanymi prawidłowościami. Są proponowane rozmaite rozwiązania, np., twierdzi się, że prawa fizyki formowały się wraz z Wszechświatem; czyni się próby stworzenia teorii kwantowej grawitacji; zaproponowano teorię tzw. „przechłodzonej” próżni kwantowej, z której miał się wyłonić kosmos; podejmuje się próby stworzenia teorii bez osobliwości, bez Wielkiego Wybuchu. Z tych teorii w szczególności wynikałyby teorie „zaistnienia”, początku Wszechświata, które głosiłyby bądź odwieczność Wszechświata, bądź konieczność jego zaistnienia. Te propozycje nie udzielają zadowalającej odpowiedzi na pytanie o pochodzenie prawidłowości w przyrodzie. Przede wszystkim są to na razie teorie dalekie od rozwiązania wszystkich problemów, od zaakceptowania ich przez ogół uczonych i od w miarę wystarczającego potwierdzenia. Nie oznacza to, że teoria samego Wielkiego Wybuchu jest niemożliwa, być może kiedyś taką teorię uda się stworzyć. Istnienie takiej teorii nie byłoby jednak rozstrzygającym argumentem za przyjęciem poglądu o immanencji prawidłowości w przyrodzie, nie dałaby taka teoria zadowalającej odpowiedzi na postawione wyżej pytanie, a przenosiłaby to pytanie tylko na inny poziom, na inną płaszczyznę, gdyż możemy wtedy zasadnie zapytać o przyczynę Wielkiego Wybuchu. W każdym razie można pytać, co spowodowało, zapoczątkowało ekspansję Wszechświata. Przy stanowisku traktującym prawidłowości jako immanentne trzeba byłoby mianowicie zabsolutyzować prawidłowości.
Z kolei niezwykle precyzyjne dostrojenie prawidłowości przyrody tak, by w kosmosie mogło powstać życie, przy odpowiedzi immanentnej może być tylko wytłumaczone szczęśliwym zbiegiem okoliczności, kosmos byłby przypadkowy, my sami również bylibyśmy dziełem przypadku. Jeżeli nie godzimy się na przypadek, to pozostaje stanowisko uważające prawidłowości za narzucone przyrodzie z zewnątrz. Jeżeli przy tym odrzucimy platońskie ujęcie prawidłowości, czyli ich absolutyzację, to trzeba uznać, że Wszechświat nie jest samodzielny bytowo, jest przy-godny, jest stworzony przez Byt Absolutny, transcendentny w stosunku do przyrody. Byt Absolutny narzuca prawidłowości przyrodzie, jest ich przyczyną tak samo, jak jest przyczyną zaistnienia Wszechświata

Poglądy materialistyczne mogłyby być zadowalające, gdyby nie to, że kosmos, jaki znamy, wydaje się mieć początek czasowy, nie jest odwieczny.

Skoro mówimy, że coś "stworzył", to znaczy, że jest osobowy, czynny.

Myślałem, że chcesz mówić o Bogu w wymiarze filozoficznym.

No i znowu mieszasz pojęcia. Masz jakieś podstawy, by sądzić, że te odchody są ową formą Objawienia? Bo jednak pierwsi chrześcijanie pewne podstawy do uznania Jezusa za Boga mieli.

dopóki nie zademonstrujesz, że biblijny Jezus w ogóle istniał,

Mam pytanie do ateisty o genezę praw przyrody, czyli o pochodzenie prawidłowości przyrody .

Mają to być dwie wzajemnie wykluczające się możliwości logiczne, wyczerpujące jednocześnie pulę możliwości. Technicznie tak nie jest, ale w tej dyskusji nie zrobi to większej różnicy.


Właśnie niekoniecznie, bo nie zademonstrowaliśmy jeszcze, że prawa przyrody musiały mieć swoją przyczynę, ale o tym za chwilę.


Niezupełnie tak. Pierwsza opcja głosi, że powstanie życia i człowieka było nieuniknione.
Natomiast druga opcja nie wiadomo o czym mówi, bo termin „przypadek” nie znaczy właściwie nic zrozumiałego. Jeżeli jest od odniesienie do prawdopodobieństwa, to wiemy że ta opcja jest fałszywa, bo coś takiego jak prawdopodobieństwo nie istnieje, i jeżeli coś się stało, to znaczy że stać się musiało, a inny przebieg wydarzeń był całkowicie niemożliwy.

Więcej o tym, dlaczego mówienie na temat prawdopodobieństwa w stosunku do wydarzeń z przeszłości jest nonsensem: http://www.filmweb.pl/user/impactor
⑯ * Argument z prawdopodobieństwa i informacji, oraz "Bóg jest inteligencją"
oraz bardziej szczegółowo:
http://www.filmweb.pl/film/Noe%3A+Wybra ... t_12762983



Kosmos w FORMIE jaką znamu wydaje się mieć początek, owszem. Ale WSZYSTKO co wiemy o kosmosie rozumianym jako cała zawarta w nim energia / materia wskazuje na to, że początku nie miał. Wg obecnego stanu wiedzy człowieka energii nie da się ani stworzyć, ani zniszczyć.
W powyższym argumencie kryje się też kolejny, być może nawet poważniejszy błąd logiczny, o którym za chwilę.


To, że teoria Wielkiego Wybuchu, czy jakakolwiek inna, nie wyjaśnia skąd wzięły się prawa przyrody nie znaczy że jest z nią coś nie tak. Być może nigdy nie dowiemy się skąd się one wzięły, ale w żaden sposób nie usprawiedliwia to wysysania sobie z palca odpowiedzi, której nie da się odróżnić od fałszu, ponieważ nie jest ona falsyfikowalna.


Aby nie popełnić fatalnego błędu, należy też rozróżnić pomiędzy dwoma kompletnie różnymi rodzajami praw:
- prawa nakazowe (np. prawo karne – autorstwa człowieka)
- prawa opisowe (będące jedynie opisem działania rzeczywistości, a nie regułą nakazującą jej działanie w dany sposób)


A właśnie.
Tak oto dobrnęliśmy do głównego błędu logicznego wynikającego z fundamentalnego niezrozumienia konsekwencji tego, co twierdzi Teoria Wielkiego Wybuchu.

TWW mówi, że CZAS i PRZESTRZEŃ rozpoczęły się w chwili Wielkiego Wybuchu. A to czyni jakiekolwiek pytanie o wcześniejszą przyczynę (tego wybuchu, czy czegokolwiek innego) nonsensowną, ponieważ przyczyna to z definicji zjawisko temporalne, zachodzące w czasie. A jeżeli czas nie istniał, nie płynął, lub płynął w innym kierunku, to koncept przyczyny i skutku - pojęć ściśle temporalnych i funkcjonujących wyłącznie jako wewnętrzne prawo opisowe zawarte w ramach znanej nam czaso-przestrzeni (czyli wszechświata) - przestaje mieć jakiekolwiek zastosowanie.


Do tego momentu ten tekst zachowywał jeszcze pozory dostosowywania się do wymogów logicznego ciągu wnioskującego. Ale od teraz zaczyna się cały festiwal błędów i logicznych, i faktycznych:


1 – Błąd Logiczny Kałuży: „Och, popatrzcie tylko jak ta dziura w ziemi została precyzyjnie i doskonale zaprojektowana i dostrojona dla mnie!” - powiedziała kałuża po deszczu.

2 - Wszechświat dostrojony jest nie do życia, tylko do jego zniszczenia. 99.99999999999.....9999% wszechświata jest zabójcze dla wszelkiego znanego człowiekowi życia.


Kompletne niezrozumienie konceptu prawdopodobieństwa, i tego że ono tak naprawdę nie istnieje. Jeżeli coś się stało, to znaczy że to zjawisko nie było szczęśliwym trafem, tylko było absolutnie nieuniknione.

Dzięki prawom przyrody powstanie Ziemi, życia i człowieka było nieuniknioną konsekwencją od momentu Wielkiego Wybuchu.

http://www.filmweb.pl/user/impactor
⑯ * Argument z prawdopodobieństwa i informacji, oraz "Bóg jest inteligencją"
oraz bardziej szczegółowo:
http://www.filmweb.pl/film/Noe%3A+Wybra ... t_12762983


Nic podobnego. Nadal wiemy tyle samo na temat tego, czy owe prawidłowości są narzucone, czy „immanentne”, co na początku tego tekstu. Czyli nie wiemy nic.


Jeżeli ktoś oglądał film Incepcja, to pamięta pewnie koncept snu w śnie, w śnie, w śnie. Tutaj mamy coś bardzo podobnego – z poziomu poprzednich błędów logicznych, wchodzimy na coraz to nowe, głębsze poziomy błędności logicznej argumentu. Otrzymujemy więc coraz to nowe piętra jego absurdalności, podczas gdy już tylko jedno piętro całkowicie go unicestwia. Popatrzmy na ten poniższy absurd zawarty w absurdzie zwarty w absurdzie: