Nie bardzo rozumiem związek Twojego postu z cytatem z mojego i tematem w ogóle.

Naprawdę żałuję, że te teologiczne pocieszenia nie mogą dotrzeć do niemowląt i ludzi niesprawnych umysłowo. Zresztą nie wszyscy ze względu na czas, miejsce, kulturę mogli poznać nauki biblijne. Mnie też odstrasza mnogość religii i teologicznych pomysłów, i nawet mając dostęp do treści nie mam czasu się z nimi zapoznać i rozstrzygnąć. Czy to nie dziwne, że Bóg stworzył istoty tak niepojętne, że z tego powodu cierpią, bo nie mogą dotrzeć do źródła pocieszenia?

Jak może się czuć taka osoba, niezdolna do wiary w Boga, bez nadziei... bez pocieszenia?


Każda nacja ma swoje "nauki", a te Biblijne nie są lepsze od wszelakich innych.
Toż to nawet Indianie mieli swojego "Chrystusa", czyli Quetzalcoatl'a.
"Urodzony przez boginię-dziewicę, był opiekunem człowieka, nauczał ludzi, przekazał wiedzę o niebie i świecie podziemnym. Był wyobrażany jako bóg o białej skórze i jasnych oczach, dlatego też uważano go za uosobienie światłości i boga białej magii.
Walczył z bogiem Tezcatlipocą (uosobienie Szatana) i jego zwolennikami, gdyż sprzeciwił się praktykom składania ofiar z ludzi i był zwolennikiem samodoskonalenia moralnego. Inna wersja legendy głosi, że na wybrzeżu Morza Wschodniego ofiarował swoje życie za ludzi spalając się na stosie ofiarnym, a jego dusza uniosła się do nieba. Od tego czasu ludzie oczekiwali jego cudownego powrotu."
http://pl.wikipedia.org/wiki/Quetzalcoatl



To nie jest dziwne, tylko nieprawdziwe. Dziwne natomiast jest to, że istoty tak niepojęte jak ludzie, stworzyły sobie Boga, przez którego cierpią, nie mogąc dotrzeć do źródła pocieszenia...

Istna farsa.

Może o to właśnie chodziło? Bóg stworzyl człowieka na swój obraz, tj. dał mu rozum, wolną wole i kreatywność. A człowiek kreatywnie zdecydowała: to czego nie rozumiem, tego nie ma. Jeśli w coś nie wierzę, to tego nie ma. I świat staje się prostszy. Tak, jak w matematyce - wystaczy odpowiednio zdefiniować dziedzinę (poza którą nic nie istniej). A myślałem, że solipsyzm odszedł w niepamięć.

Tak Andej, ale to są tylko koncepcje. Nie potrzeba żadnego "objawienia", aby dojść do takiej... filozofii.


Mówiąc to, masz na myśli ateistów. Ale tak nie jest.
Nie chodzi o brak zrozumienia, ale o ewidentne zakłamanie religii, i mam tu na myśli dokładnie samą religię, nie chodzi o wiarę.

Dla mnie mniej ważne jest to, czy chodzi o Objawienie czy "objawienie", niż kierunek i CEL.



Religia wyjaśnia, kanalizuje, tworzy kanony. Religia żyje. Rozwija się wraz ze świadomością. I jak każde dzieło człowieka, nie jest wolna od błędów. Mi wystarczy, że prowadzi do Boga. Że prowadzi właśnie mnie. A jako próg startowy wystarcza mi przykazanie miłości i Ojcze nasz...

Bycie ateistą ma swoje zalety. Człowiek nie złości się na Boga. Przyznam, że to jest częsta przyczyna mojej irytacji.

"W obliczu ogromu zła na świecie, byłoby bluźnierstwem posądzać Boga o istnienie", więc chyba lepiej być ateistą niż w Boga wierzyć i go nienawidzić.

A jeszcze lepiej jest w Boga wierzyć i Go kochać.

Nie wiem czy żona by mnie kochała gdybym był tak bierny i ograniczał się do współczucia i ciepłych słów. Czasem tyle zostaje, ale my nie jesteśmy bogami. Czytam Nowy Testament jak to Jezus uzdrawiał i sobie myślę gdzie On teraz jest.

Skąd się biorą gwałtowne emocje związane z prozą życia? Skoro człowiek odczuwa niepokój związany ze złem, będzie w nim narastała frustracja z powodu braku odpowiedzi na fundamentalne pytania i zrozumienia, dlaczego tak się dzieje. Będzie szukał odpowiedzi, dzięki której znajdzie wewnętrzny spokój. Rezygnacja z wiary tego mu nie zapewni, on wciąż będzie zły, nadal będzie szukał ujścia dla swoich uczuć i znajdzie inny obiekty zastępczy. Wykluczy Boga, nie wybierze natury, ale paradoksalnie celem stanie się człowiek. Bowiem prawdziwa przyczyna jest w innym miejscu, człowiek nie zdaje sobie z tego sprawy, tak bardzo jest skupiony na swoich uczuciach.

Ale właśnie myślenie religijne podsuwa mu te wredne mysli na temat panoszacego się zła. Religijna wizja świata ponosi winę za te frustracje.

Myślenie niereligijne daje odpowiedzi na temat panoszącego się zła? Chętnie je poznam.




Na tej samej zasadzie jak u pesymisty. Pesymista potrafi znaleźć tysiące winnych swojego pesymizmu. W kraju źle, bo politycy to sługusy obcego kapitału, społeczeństwo złe, bo podkłada bliźniemu nogę, w domu źle, bo żona nie taka, dzieci nie takie, nawet pies nie taki i jeszcze pogoda zła i w pracy źle, a on sam niewinny, bo gdyby nie oni, to by był szczęśliwy.
Póki człowiek będzie szukał winnych na zewnątrz póty będzie sfrustrowany.

Baa, ale jak to zrobić?

A myślenie religijne daje odpowiedź? I czy myślenie religijne rozwiązuje ten problem?