W jakiej sensie według Ciebie jest dobry ,proszę o jakiś przykład ?Według mnie jest zupełnie odwrotnie świat jest zły bo jest w nim pełno cierpienia i zła ,daleko temu światu do określenia dobry .

Hufce,
Każdy z nas postrzega świąt takim, jakim go nosi w sobie.

Ja jestem szczęśliwa, więc inaczej patrzę na świat niż ktoś, kogo dotykają w życiu samego nieszczęścia.

Widzisz szklankę do połowy pełna,
czy pustą?
Tak w skrócie, bo piszę ze smartfona.

Widać ludzie na ogół biorą Boga za kogoś, kim nie jest.


Uważasz że istota wszechwiedząca i wszech potężna, stworzyłaby świat taki jaki istnieje?
Bo ja uważam że nie.


Piękne słowa.
Skoro istniejemy w takiej rzeczywistości a nie innej, trzeba to wykorzystać.
Żyć pełnią życia, i nie odbierać tej możliwości innym.

Szklanka jest do połowy pełna, i w połowie pusta jednocześnie.

Nie jestem w stanie żyć pięknem i dobrem tego świata, nie dostrzegając równocześnie cierpienia i tragedii naszej rzeczywistości.

Ale to co sugeruje tytuł tego tematu, to jakaś chora paranoja (z całym szacunkiem dla autora tematu).

Mówiąc wprost: jestem na tym świecie, to będę kochał ten świat!
Jeśli będę na innym, to będę kochał ten inny...

Ładnie to powiedziałeś
Myślę, że najsensowniej jest przyjmować życie takim jakie jest...i umieć się nim cieszyć.

@Whispernight, znowu nie czytasz tego, co inni (mądrzy) ludzie piszą.
WIST napisał, że słowo "świat" używamy tu na oznaczenie tego, co najgorsze, a dokładnie (czego WIST nie napisał) na oznaczenie tego, co przeciwstawia się Bogu.

W takim znaczeniu "świat" to nie to, co Bóg stworzył, ale to, co Bogu się sprzeciwia.
Nic dziwnego, że chrześcijanie - ci bardziej ogarnięci - tego nie kochają.

Tak więc "świat" w znaczeniu Bożego stworzenia jest dobry (choćby przez fakt istnienia). Natomiast "świat" jako to, co wrogie Bogu i co nas od Boga oddala nie jest dobry, bo oddala od największego Dobra.

Może być?

Może w takim

„Powiedz grzesznikom, że zawsze czekam na nich, wsłuchuję [się] w tętno ich serca, kiedy uderzy dla Mnie. (Dz. 1728).

Bądź w takim

viewtopic.php?p=858072#p858072



Czy zdrada i przemoc w małżeństwie to dar Boga - bo związek sakramentalny i trwaj do końca za wszelką cenę aż do upodlenia?

A może zostaw, odejdź, bo nawet katolik ma prawo do obrony, do godnego życia. Hmm?

Jak to rozeznasz m_m?

Ja myślę, że Bóg najbardziej na świecie pragnie mojego szczęścia (nawet bardziej niż ja sama), i skoro będąc na rekolekcjach tak wyraźnie słyszę - "małżeństwo nie jest sensem ani celem Twojego życia" - to sprawa jest oczywista.
Czyż nie?

I wybacz że tak otwarcie Cię pytam.
A wiesz dlaczego?
Dlatego, że nikt nie jest dobrym sędzią we własnej sprawie.
A także w kwestii tego świata

Dziwię się, że zadajesz takie pytanie.
Małżeństwo to dar od Boga.
Małżeństwo to "świat" stworzony przez Boga, a więc to, co dobre.
Natomiast zdrada i przemoc w takim małżeństwie to właśnie "świat" w sensie tego, co się Bogu sprzeciwia i od Boga oddala.

Katolik ma prawo, a nawet obowiązek do:
- korzystania z darów Bożych czyli ze "świata" danego mu przez Boga ( w tym małżeństwa)
- sprzeciwiania się i uciekania od tego, co Bogu się sprzeciwia, czyli od "świata" jakim jest przeciwne Bogu rozumienie małżeństwa.

A słyszysz? Od kogo konkretnie?
Nic na tym świecie nie jest sensem ani celem naszego życia. Ani małżeństwo, ani kapłaństwo. To drogi realizacji szczęścia jeszcze doskonalszego. Co nie znaczy, że należy je traktować tylko instrumentalnie.

Wiem, i jest mi tym bardziej przykro, że się dziwisz.

Zatem zapomnij, że kiedykolwiek je zadałam.

A Ty znów nie rozumiesz, że to co w Twojej religijnej "definicji" ( i tych mądrych ludzi ) oznacza zło i zepsucie, wcale takie nie jest.
Jak i nie potrafisz się wznieść ponad własne uprzedzenia. A małe złośliwości są domeną małych ludzi przyjacielu... zdecydowanie nie "mądrych".


Nie Bogu, ale religijnym "definicjom". Jesteś w stanie choć na chwilkę przyjąć taki pogląd, tak zupełnie teoretycznie, że "Twój Bóg" nie jest dla mnie Bogiem?


To "Twoje" największe dobro, niejednokrotnie zmusza ludzi do życia w cierpieniu, zadręczaniu się, powodując tym samym największe zło.

M-M, podała Ci przykład... którego najzwyczajniej nie rozumiesz.


I powiedz co z tego wynika?
Czy nie rozumiesz, że w tym przypadku kobieta jest skazana przez Twojego Boga*, na życie w upokorzeniu i wstydzie? (To dotyczy również zdradzonych mężczyzn, rzecz jasna).
Że słowa przysięgi małżeńskiej, nie pozwalają się jej bronić, i skazują taką kobietę na wielkie nieszczęście?

Bo ślubowała, i nie może złamać przysięgi danej "przed Bogiem"... no to się będzie męczyć z niewiernym mężusiem, który wbił jej nóż w plecy...
Bo "Bóg tak nakazał".
Rozumiesz, że ten "sakrament małżeństwa" nie jest żadnym sakramentem, a w takim przypadku, staje się przekleństwem, dla osoby zdradzonej?
Chcesz porozmawiać o tym co jest miłe Bogu?
Proszę Cię, nie rozśmieszaj mnie... nie masz o tym najmniejszego pojęcia.

Wiesz co? Powiem inaczej.
O różnicach miedzy grzechem a tym co jest miłe Bogu, to zostaw sobie dla siebie.



*KRK, nic ponad to.

Masz jakiąś spaczoną moralność. Wstydzić się to może ten mąż, który zdradził żonę, a nie ona. Tak samo jak powód do wstydu ma kobieta zdradzająca męża, a nie zdradzony mąż.

Kościół natomiast, o czym chyba nie wiesz, dopuszcza separację małżonków.

W wyjatkowych wypadkach nawet rozwód.
Tak jak w wyjątkowych wypadkach unieważnia święcenia kapłańskie.

Rozwodów w ogóle nie dopuszcza. Są tylko dwa przypadki, kiedy możliwe jest rozwiązanie ważnie zawartego małżeństwa:
1. Niedopełnione małżeństwo może być rozwiązane przez papieża (tzw. przywilej Piotrowy).
2. W przypadku niewierzących, z których jedno się nawraca po ślubie, strona wierząca może ponownie wziąć ślub jeżeli niewierzący odejdzie (tzw. przywilej Pawłowy).


Nie da się unieważnić święceń kapłańskich. Natomiast osoba po święceniach może zostać przeniesiona do stanu świeckiego i pozbawiona prawa do sprawowania posługi.

Rozumiem, że zgwałcona kobieta również się nie musi niczego wstydzić... Jak taką spotkasz, to powiedz jej to.
Ale zapewne Cie nie posłucha...
Myślę, że moja moralność jest w normie. Choć czasem ja nieco naginam... ale jak dotąd, nie przekroczyłem bariery, wiec nie ma o czym mówić.
Natomiast co do pojęcia wstydu, posiada ono nieco rozbudowaną definicję.
Bo zgwałcić można nie tylko cieleśnie, ale i psychicznie... przecież o tym wiesz.
Zdrada jest takim właśnie gwałtem.


Wiem. A wiesz o tym, że takie małżeństwo, nie jest już małżeństwem, i utrzymywanie takiego stanu jest bezcelowe i szkodliwe?
Pozwól zatem, że dojrzałe osoby same będą decydować o własnym życiu... czy chcą być w separacji, czy definitywnie zakończyć upokorzenie i wstyd, jaki zgotował im los.
A co jest miłe Bogu, to wiesz... daj sobie spokój i się nie wygłupiaj.

To powoli zaczyna byc chore:



Zostajesz przy tej wypowiedzi?
Czy jednak zagalopowales sie nieco?

Bo jezeli to pierwsze, to slow brak.