Większość religii skonstruowana jest tak, że działająca wspólnie i w porozumieniu grupa ludzi zakłada, że najlepiej ze wszystkich ludzi zna się na Bogu.

Innym wspólnym założeniem jest pewność, że Bóg oczekuje, że człowiek będzie do niego gadał, wyznawał mu swoje uczucia i w ogóle bez przerwy się na niego oglądał.

A co, jeśli Bóg podarował człowiekowi ten świat i człowieka światu właśnie po to, żeby zobaczyć jakie nowe ciekawe rzeczy mogą robić istoty obdarzone ciekawością?

Co, jeśli postawił nas na Ziemi żebyśmy wyruszyli w podróż, a nie żebyśmy stali i podziwiali jaki jest super wierząc jednocześnie, że jakby na nas spojrzał twarzą w twarz to byśmy umarli?

Co, jeśli Bóg wolałby, by ktoś wreszcie potraktował go normalnie?

Co jeśli nasz jedyny dostępny Bóg nie jest doskonały i tylko stara się jak może, w czym bardzo pomaga mu, gdy może liczyć na nowe inspirujące rzeczy z naszej strony, poczucie humoru, sztukę, świeży dowcip, czy np. jak ktoś fajnie zagra na trąbce, podczas gdy niektórzy lansują pogląd, że najlepiej by było, żeby powtarzać Bogu wszystko co sam już od dawna wie (albo jeszcze lepiej: jego własne słowa) od tysiąca lat tak samo, w ramach możliwie ujednoliconych rytuałów, czasem nawet z zastrzeżeniem, że pod akompaniament takiej samej muzyki i w tym samym języku

W skrócie: co, jeśli Bóg uważa Was za nudziarzy?

Wówczas Bóg jest w stosunku do tego co wierzą chrześcijanie strasznie antropomorficzny i niedoskonałe.

Chrześcijanie postrzegają Boga jako absolut. Nie można Boga ubogacić, nie można na Niego wpłynąć. Pojęcie iż "Bóg jest beznamiętny" jest trudne do przetłumaczenia, bowiem pojęcie "namiętności", "pasji" to w starożytnej filozofii wszystko, wobec czego jesteśmy pasywni. Wszystko, czemu ulegamy. Można więc powiedzieć, ze Bóg niczemu nie ulega, lub w terminologii bardziej średniowiecznej, czy arystotelesowskiej - nie jest przez nic poruszany (pojęcie ruchu jest również szersze w tej filozofii niż obecnej fizyce).

Dlatego możesz sobie snuć historyjki takiego antropomorficznego bożka. Ale raczej małe prawdopodobieństwo, że przyciągną one tych, które wierzą we Wszechmogącego Boga.

Na czym w takim razie polega podobieństwo między Stwórcą a człowiekiem?

A słyszałeś o czymś takim, jak np. sztuka chrześcijańska? Na trąbkach grają również chrześcijanie, zapewniam.

Choćby na dysponowaniu wolą i zdolnością twórczą. Przypominam jednak, że pierwotne podobieństwo zostało skażone, a ostatecznego jeszcze nie osiągnęliśmy.

Ale to prywatnie. Żadna religia nie zajmuje się na poważnie grą na trąbce, zresztą bardzo dobrze, bo gra na trąbce zrobiłaby się pewnie okropnie dogmatyczna.



Zgadzam się, kwestia gustów.



Nuda. Tłumaczenie nudziarzy.

@JedenPost

Przedstawiłeś wizję Boga w którego chcesz wierzyć?


Jak definiujesz "normalne" traktowanie?


Każdy ma taki stosunek do Boga, jaki uważa za stosowny. W jaki sposób ma sprawdzić, czy Bogu się nie nudzi jego poświęcenie(zakładając, że Bóg doświadcza takiego uczucia jak nuda)?

Chybja już wiem!


Utożsamiasz Boga z sobą samym. To co dla Ciebie jest nudne, jest nudne również dla Boga
Paradoks polega na tym, że i Ty możesz być nudziarzem

Dużo o Bogu tylko o jakim Ty Bogu piszesz bo napewno nie o Ojcu, Synu i Duchu Św. Najprawdopodobniej wymyślasz se swojego bożka który ma odpowiadać i schlebiać Twoim gustum, upodobaniom, wyobrazni, fantazji, wymogom i oczekiwaniom....i co tam se jeszcze wymyślisz.

Jak Twój Bóg się nazywa, albo jak se go nazwiesz, już się nad tym zastanowiłeś

Czyli tak źle i tak niedobrze. Czegóż więc oczekujesz?
Masz jakieś argumenty, czy będziesz w ten sposób odpowiadał na wszystko?

Oczywiście, że religie zajmują się sztuką na poważnie - nie wszystkie wprawdzie, ale katolicyzm na pewno. Słyszałeś o Kaplicy Sykstyńskiej? To nie jest przecież "prywatne" dzieło.

Generalnie, niezwykle wąsko potraktowałeś religię w tym temacie. Religia przenika wszystkie sfery życia.



Tak, jak napisała Val - ciebie to może nudzi, dla mnie jest np. bardzo ciekawe, a nawet fascynujące.

Bynajmniej, nie zależy mi na tym.



A skąd mam wiedzieć?



Bynajmniej, nie zależy mi na tym.




Jak wszyscy. Wasz Bóg jest lepszy? Pewnie, że jest, na tym przecież polega Jego rola. A mi się podoba taki gorszy. A poza tym nie wiem kto tu sobie schlebia. Ja przynajmniej nie twierdzę, że noszę Boga w sercu, spożywam, że Bóg mi kibicuje, ma wobec mnie wielkie plany i się dla mnie poświęca.



Jak człowieka. Żeby mógł się np. spytać, jak mu wyszło to czy tamto i dostać szczerą odpowiedź, a nie, że akceptujemy wszystko z góry, a jak nam się coś w skrytości serca nie podoba, to trzeba robić wszystko, żeby się podobało.



Oczywiście . Nic na pewno nie wiadomo.



Od religii? Niczego. No, najwyżej, że będą się dobrze prowadzić i propagować wzajemne się ludzi przyzwoite traktowanie.



Mi się też wiele około religijnych rzeczy podoba i ciekawi, ale sorry, ileż my żyjemy... jakbyśmy tak musieli patrzeć na w kółko te ceremonie i motywy przez kilkaset lat, to pewnie inaczej byśmy patrzyli.

Zakładasz wątek, piszesz o jakimś Bogu, prawdobodbnie zmyślonym którego se stworzyłeś aby Ci się podobał, nadajesz mu jakieś cechy które by Twojemu ,,ego'' czy czemuś tam odpowiadały, ale na pytanie o jakim Bogu i jak on się nazywa odpowiadzasz ,,a skąd mam wiedzieć''. Jak zmyślasz se swojego bożka to i wymyśl jak ma się nazywać.

Pisze se o jakimś Bogu, skąd ja mam wiedzieć o jakim, jakie głupie pytania zadają.

No to jakaś kolejna istotna informacja jakiego własnego bożka tworzy na naszych oczach sobie JedenPost. Ma on być taki gorszy, cokolwiek by to znaczyło, to jego cecha.

I kolejna istotna informacja jakiego Boga wymyśla i chce wyznawać JedenPost. Jeżeli dobrze zrozumiałem to takiego który ma Cię gdzieś, a z kolei dla Ciebie jest on w czymś gorszy.

O naszym wspólnym Bogu, a konkretnie o tym jaki może w być w rzeczywistości. Ku zastanowieniu i dla równowagi. Zawsze to chyba lepiej być przygotowanym na różne ewentualności? Co zrobisz, jesli po śmierci staniesz przed Bogiem, który zapyta: "No dobrze, co byś chciał teraz robić?"

Zefciu niby katolik, a podwaza "instytucje" modlow, modlow za dusze.

Wielki francuski matematyk Pascal stwierdził, że lepiej wierzyć w Boga. Tak
streścić można rozważania Pascala, bowiem jeśli on (Bóg) istnieje, otwiera się przed nami szansa na życie wieczne, a jeśli nie, to i tak nie ma żadnej różnicy. Ale jeśli ktoś nie wierzy, skazuje
się na wieczne potępienie... Dlatego człowiek myślący nie ma wyboru i powinien wierzyć w Boga.

Pytanie tylko, dlaczego mamy tak łatwo zgodzić się z tezą, że jedyne, czym możemy sprawić przyjemność Panu Bogu, to uwierzyć w niego ?
Powie mi ktos, co jest tak szczególnego w samym "wierzeniu" ? Czy nie jest równie prawdopodobne, że Bóg wynagradza dobroć, szczerość albo pokorę ? Co zaś, jeżeli Bóg jest naukowcem, który za najwyższą cnotę ma rzetelne poszukiwanie prawdy ? Czyż zresztą projektant Wszechświata nie powinien być naukowcem ?
Bertranda Russella spytano kiedyś, co zrobi, gdy po śmierci stanie przed obliczem Pana...
Jak wytłumaczy, dlaczego w niego nie wierzył:
„Zbyt mało dowodów, Boże. Zbyt mało dowodów !" brzmiała nieśmiertelna odpowiedź Russella. Czy Bóg nie powinien bardziej szanować Russella za jego odważny
sceptycyzm niż Pascala za jego tchórzliwe asekuranctwo ?

Jeśli ktokolwiek twierdzi, że Bóg jest tym, kim go przedstawiają ludzie... to ateista nie ma się czego martwić, potępiony nie zostanie. To jest oczywista oczywistość.