Nawet nie wiedziałem, że mam aż tak zbliżony do ateistycznego światopogląd. W zasadzie różnimy się nie tyle oceną rzeczywistości, co samym wyborem: ja trzymam się hipotezy mi odpowiadającej. Pewnie, gdyby dalej drążyć temat, to inaczej szacowlibyśmy też prawdopodobieństwo każdej hipotezy, ale szczerze mówiąc uświadomiłem sobie, że ma to dla mnie drugorzędne znaczenie (dopóki jest ono rózne od zera).

Twoje wnioski są zbieżne z przemyśleniami Doktora Kościoła - Świętego Jana od Krzyża. Swoje przemyślenia zawarł m.in. w książkach: "Droga na górę Karmel", "Noc ciemna", dostępne w polskich przekładach, również w internecie. Są to dość ciężko czytające się utwory, ale Twój tok myślenia zbliża się do tematyki tam zawartej. Wspomniany autor - wybitny znawca meandrów ludzkiej duszy opisuje trudy, jakie musi pokonać człowiek w swojej wędrówce do Boga.


Nie wiem dokładnie dlaczego tak jest, ale cierpienie zbliża nas do Boga. W pewnym sensie Bóg pozwalając nam cierpieć, otwiera nam drogę do Siebie. Niektórzy Święci cierpienie wręcz traktowali jako łaskę od Boga.


Każdy człowiek jest grzeszny, więc zwykle tak jest, że grzesznik nawraca grzesznika. Różnica między nimi jest taka, że jeden z nich lepiej zna drogę.

Łaska kojarzy mi się raczej z czymś dobrym... rozumiem, że każde cierpienie ma wydobyć z dna człowieka walory duszy, niejako pokazać Boga, wezwać do nawrócenia, potrząsnąć wewnętrznie a kiedy człowiek przez to przejdzie to dopiero zauważy lekcję jaką dał Pan Bóg?

Wydaje mi się, że cierpienie oczyszcza duszę. Nie wiem jak to się dzieje i nie potrafię, tego logicznie wyjaśnić, ale wiele wskazuje na to, że tak jest.
Np. Chrystus cierpiał i był to największy dar dla ludzkości. Jego cierpienie zmieniło los wszystkich ludzi, więc trudno zaprzeczyć, że cierpienie ma wielką moc. Przypuszczam, że kluczowe znaczenie ma tutaj stosunek człowieka do swojego cierpienia. Alternatywa: akceptacja lub odrzucenie - jest chyba zbytnim uproszczeniem.

Święci cierpią i to cierpienie daje im siłę, swoje cierpienia ofiarowują za innych. To by sugerowało, że jest to pewna wartość. Może ktoś ma jakieś wyjaśnienie na temat sensu cierpienia? Czy to wiąże się z tematem? Chyba tak.

Nie masz. Tłumaczyłem wielokrotnie, że pogląd ateisty na jakieś szczegółowe aspekty światopoglądowe nie jest automatycznie poglądem pozostałych ateistów. Ateizm to nie jest zbiór dogmatów. To tak jakbym napisał "lubię marchewkę", a ty byś odpisał "nie wiedziałem że lubię to samo co ateista".

Nie do końca, jako że upodobania kulinarne nie są silnie związane ze światopoglądem. Korzystając z Twojego porównania, gdybyś napisał "jestem wegetarianinem i lubię marchewkę" ja mógłbym stwierdzić "nie wiedziałem że lubię to samo co wegetarianin".

Natomiast skoro określasz swój światopogląd jako ateistyczny i wypowiadasz się na tematy światopoglądowe, to zakładam, że światopogląd podobny do Twojego jest również światopoglądem podobnym do światopoglądu ateistycznego. Gdyby tak nie było i Twoje poglądy były niepodobne do ateistycznych, to zakładam, że nie określałbyś się ateistą.

Ateizm nie jest światopoglądem, tylko jedną z jego cech.
Światopogląd ateistyczny to taki, gdzie nie ma wiary w boga (jakiegokolwiek). To jedyny warunek.
Ateizm nie jest światopoglądem monolitycznym, w którym pozostałe aspekty są w jakiś sposób określone.

Ateista może wierzyć w UFO, ale nie musi.
Ateista może chcieć żyć wiecznie ale nie musi.
Ateista może zachowywać się jak Matka Teresa z Kalkuty ale nie musi.
itd. itp.

Analogia: samochód osobowy to taki, który posiada pewną cechę (homologacja przewozu osób i masa do 3,5t chyba). Nie oznacza to że samochodem osobowym mogą być tylko Ople i to w wersji sedan. Samochodem osobowym można nazwać również ogromny zbiór innych samochodów, byle spełniały określone cechy.

OK, mam nadzieję, że teraz już rozumiem

Zgłaszam więc autopoprawkę do swojej poprzedniej wypowiedzi w następującej formie: nie wiedziałem, że moja ocenia rzeczywistości jest aż tak zbliżona do oceny ateisty.
Przyjmuję przy tym do wiadomości, że inny ateista w swym ateizmie może opierać się na zupełnie innej ocenie rzeczywistości.

Cytat:
Niektórzy Święci cierpienie wręcz traktowali jako łaskę od Boga.

Jak sie ma 80 pare lat to moze to i laska jest, ale jak ktos jest mlody i doswiadcza "tej laski" i doswiadcza jej tyle ze przestaje wierzyc w istnienie Boga to co?tylko mi nie piszcie ze cierpienie uszlachetnia(chyba ze tylko takie krotkotrwale ktore sie konczy i wtedy mozna sobie rozmyslac ale te dlugotrwale "prawdziwe " napewno nie uszlachetnia )

Dość długo mnie nie było ale cóż najpierw obowiązki (a tych obowiązków gdzieś mi się ostatnio namnożyło w realu) a potem przyjemność bytowania w necie.

No ale wracam już do tematu.



Ibrisolu ja nic nie twierdzę, ja tak zrobiłam. Odpowiedzią jest tutaj Chrystus. Chrystus - postać historyczna, żywy Człowiek, który żył 2000 lat temu. Można uwierzyć temu co mówił, albo nie - decyzja należy do Ciebie , do mnie , do każdego innego człowieka.




Ok. masz jakieś zasady, do czegoś dążysz.
Ale po co żyjesz?



Po co istniejesz? Dlaczego istniejesz? Skąd jesteś i co się z Tobą stanie?
Czy te pytania już Cię nie nurtują?




Świadomośc generowana przez materię tzn. - śmierć i koniec świadomości.

W takim przypadku życie człowieka nic nie znaczy.
Jeżeli taka jest prawda to dlaczego wszystko we mnie się przeciwko temu buntuje , a intuicja mówi mi , że to błędna hipoteza.


[/quote]

A teraz hipotetycznie , załóżmy, że zrobiłbyś krok dalej - co by to było?

Ateista uznaje, że poszukiwanie sensu to istota człowieczeństwa
czyli mowiąc obrazowo

wyszedłem z domu i gdzies idę , sensem mojej drogi jest sama droga.


Dla Ciebie istnienie nie ma żadnego sensu
czyli innymi słowy
żyjesz siłą bezwładu.

Ból istnienia jest w nas, możliwości techniczne nie są w stanie go ograniczyć.

Ból istnienia jest nieodłacznym elementem życia.

Jaki jest sens życia ?

Ania !

Wydaje mi się że dobrze to ujęłaś. Generalnie żyje siłą bezwładu.
A właściwie motorem mojej egzystencji jest pierwotny instynkt zaburzający moją zdolność oceny sytuacji, by uczynić ją bardziej akceptowalną.

Oczywiście jest cała masa celów zastępczych , których realizacja jest podyktowana nihilizmem. W ostatecznym rozrachunku nie mają one jednak większego znaczenia.

Możliwości techniczne są w stanie mocno ograniczyć ból istnienia ( przynajmniej co do potrzeb niższego rzędu ).
Jeśli niewierzysz to spróbój spędzić kilka dni poza domem bez wytworów techniki. Tylko uważaj. O tej porze roku może to być niebezpieczne.

Masz racje że ból istnienia jest nieodłącznym elementem życia.
Jeśli zdefiniujemy dobro jako unikanie bulu , to życie przestaje się wydawać dobrem absolutnym. Zawsze zawiera element zła.

Niewiem jaki jest sens życia. Nie okłamuje siebie ani innych że wiem iż takowy istnieje ( w sensie ogólnym ).
Oczywiście mam kilka sensów subiektywnych ( np. czerpanie frajdy z rozmowy z tobą .

OK, ma on słowa życia wiecznego - tak samo nieudowadnialne jak u innych proroków.


Odpowiedziałem na pytanie o cel życia już wcześniej.
A pytania mnie nurtują, ale odpowiedzi arbitralne nie są dla mnie satysfakcjonujące.


Te stworzenia którym intuicja mówiła inaczej nie przetrwały wyścigu ewolucyjnego. Jest to wyjaśnienie minimalne i zupełnie wystarczające.


Nie wiem o jaki "krok dalej" chodzi. Po prostu nie jest mi wszystko jedno - czy ten fakt powinien coś implikować?

Mówiąc ogólnie jest mi trudno pojąć postawę ludzi, dla których życie nie ma żadnego sensu.

Żyję bo żyję .

Tak zapomniałam ilośc proroków jest dla Ciebie problemem, który z nich mówi prawdę.

Podobno "po owocach" się poznaje.



Chodzi o te cele subiektywne.




Zadowalasz się odpowiedzią : nie wiadomo.




O ile dobrze zrozumiałam ta intuicja daje wiekszą szansę przetrwania innymi słowy : daje nadzieję , że "nie wszystek umrę" i dlatego warto żyć, pokonywać trudy, znosić cierpienie, iść do przodu, rozwijać siebie, zmieniac świat.

Dlaczego nie może być prawdą

[/quote]

No wiesz teoretycznie gdy coś nam nie pasuje to staramy się znaleźć rozwiązanie , coś zmienić by zminimalizowac dyskomfort psychiczny , czy fizyczny naszego stanu. Szukamy przyczyn , rozwiązań a przynajmniej zrozumienia .

Prosty przykład :

Gdy kogoś kochasz to nie jest Ci wszystko jedno co się z nim dzieje, dlaczego jest taki smutny, zmartwiony i strasz się mu pomóc , zrozumieć, pocieszyć .

Ten fakt, że nie jest Ci wszystko jedno co się dzieje z bliską Ci osobą pociąga za sobą Twoje działanie by jej pomóc w miarę swoich możliwości.