W wielu rejonach Europy procesy czarownic rozpoczęły się dokładnie w momencie ustania ścigania innych rodzajów herezji. Oficjalne uznanie prześladowania czarownic pociągnęło za sobą stosowanie przez inkwizycję najsurowszych form przesłuchań. Podejrzenie o czary w rzeczywistości wykluczało możliwość uniknięcia kary. Po przejściu przez krzyżowy ogień pytań, ciało ofiary badano starając się stwierdzić obecność znamion charakterystycznych dla czarownic. Historyk Walter Nigg opisuje takie przesłuchanie:
„...była rozebrana do naga, kat ogolił wszystkie włosy na jej ciele celem znalezienia znaku, którym diabeł znaczył swoje kohorty, zwykle znajdującego się w ukrytych miejscach. Brodawki, plamki i znamiona były pewnym dowodem na miłosne kontakty z diabłem.”
Jeśli u kobiety nie znaleziono żadnych znaków, przesłuchanie mające na celu ustalenie jej winy mogło być nadal kontynuowane. Jedną z metod było wbijanie igieł w oczy podejrzanej. W takim przypadku inkwizytor zasądzał winę, jeżeli znalazł miejsce niewrażliwe na ból .
Przyznanie się do winy wymuszano następnie przy pomocy okrutnych tortur, wymyślonych już w pierwszych latach działalności inkwizycji. „Czuję wstręt, gdy bez tortur przyznają się do winy", pisał król Jakub I w swojej „Demonologii". Lekarz zajmujący się uwięzionymi czarownicami opowiada o doprowadzonych do obłędu kobietach:
„...przez częste torturowanie... przetrzymywanie w brudnych i ciemnych lochach... i ciągłe wywlekanie ich na okropne męki, aż do momentu, w którym same zechciałyby zamienić tą okropną egzystencję na śmierć, raczej skłonne są do przyznania się do każdego wmawianego im przestępstwa niż do ponownego wpędzenia ich do ohydnych lochów i oczekiwania na wciąż powtarzające się męki.”
Na stos rzucane były nawet czarownice, które zmarły podczas przesłuchań. Od kiedy wiele stosów zapłonęło na publicznych placach, inkwizytorzy uniemożliwiali ofiarom przemawianie do zgromadzonych tłumów, zakładając im drewniane kagańce lub po prostu ucinając język. W przeciwieństwie do heretyków i Żydów, których palono żywcem przeważnie wówczas, gdy ponownie powracali do swoich poglądów, czarownice palono już po wydaniu pierwszego wyroku. Do rzadkości nie należały okaleczania narządów rodnych i piersi podejrzanych kobiet. Zgodnie z ortodoksyjnym pojmowaniem boskości, mającej niewiele wspólnego ze światem fizycznym, pożądanie seksualne uważane było za niegodne człowieka. Gdy mężczyźni, szykanując oskarżone o czary kobiety, odkrywali w sobie seksualne podniecenie, twierdzili, że emanuje ono nie z nich samych, ale z czarownicy. Wówczas przy pomocy obcęgów, kleszczy i rozgrzanego do czerwoności żelaza znęcali się nad piersiami i narządami kobiety. Pewne przepisy zezwalały na seksualne nadużycia pozwalając mężczyznom, uważanym za „rozpalonych katolików", na odwiedzanie uwięzionych kobiet w odosobnionych celach, jednak nigdy nie zezwalano na odwiedziny kobietom. Mieszkańcy Tuluzy byli tak przekonani o tym, że inkwizytor Foulques de Saint-George stawiał w stan oskarżenia kobiety tylko za to, że podniecały go seksualnie, iż podjęli nie spotykane dotąd i niebezpieczne kroki zbierania przeciwko niemu dowodów.
Terror polowań na czarownice nie znał granic. Kościół nigdy nie traktował dzieci oskarżonych rodziców ze współczuciem, a w stosunku do dzieci czarownic postępował szczególnie brutalnie. Dzieci można było również oskarżać o czary: dziewczynki po ukończeniu 9,5 lat, chłopców po 10. Młodsze dzieci torturowano w celu uzyskania zeznań obciążających rodziców. W procesach o czary brane były pod uwagę „zeznania" dwulatków, niemniej nigdy nie były one dopuszczalne w innych przypadkach. Pewien francuski sędzia znany był ze swojej żałosnej wyrozumiałości, gdyż zamiast palenia na stosie podejrzanych o czary dzieci, skazywał ich na karę chłosty wykonywaną w momencie, gdy zmuszano ich do przyglądania się egzekucji ich rodziców .

Klątwy rzucały, w dzisiejszych czasach jest dużo czarownic, najskuteczniejszą formą obrony jest modlitwa.

Bóg szanował ich wolną wole do krzywdzenia innych poza tym możliwe, że wynikło z tego jakieś większe dobro kto to wie kto to wie...

Przypominam, że to my występowaliśmy przeciwko KATOLIKOM Krzyżakom,

To jest piękny historyczny dowód na to jak u nas myślano po katolicku! Z obłuda walczono u nas!

Ja jestem dumny z naszych przodków.

Zaczynacie mnie powoli wnerwiać z tymi oskarżeniami.