Chciałbym żebyśmy się na chwilę zastanowili na temat sądu szczegółowego ateistów. I tu moje pytanie, jak myślicie jak oni będą sądzeni, czy Bóg będzie patrzył na ich uczynki czy na wiarę?
Możemy sobie pogdybać. Zapraszam do dyskusji, może jakieś cytaty, mądre myśli na ten temat i Wasze opinie.

ja mam nadzięje że ze względu na uczynki

Myślę, że my jako osoby wierzące, mamy obowiązek modlić się za takie osoby błądzące.

Jezus wyraźnie powiedział: " cokolwiek uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili " - i to właśnie podał jako kryterium osądzenia. Kościół natomiast, głosząc od baaardzo dawna ( i w tym duchu interpretując - moim zdaniem zupełnie słusznie - także radykalne wypowiedzi Jezusa, jak np. " kto uwierzy i przyjmie chrzest będzie zbawiony, a kto nie uwierzy, będzie potępiony " ( Mk 16, 16 ) - zauważmy, że w drugim członie nie ma już mowy o chrzcie ! Tekst, nawiasem mówiąc, nie pochodzi z oryginału Ewangelii Marka, tylko z późniejszej glosy, co także mogło nań wpłynąć - Jezus niewątpliwie podkreślał znaczenie wiary, ale jak ją rozumiał - to już inna sprawa.. ) iż " sama wiara do zbawienia nie wystarczy, potrzebne są jeszcze dobre uczynki ", pośrednio przyznaje, że do potępienia również nie wystarczy sama niewiara, potrzebne są jeszcze złe uczynki. Można to ująć inaczej - kto źle postępuje, nie ma prawdziwej wiary. Analogicznie jednak: kto dobrze postępuje, nie ma prawdziwej niewiary ( to Bóg jest miłością - tak wierzymy ). A ostatecznie, tylko Jezus jest tym, który do końca " wie, co jest w człowieku " - nie my zatem jesteśmy od tego, by oceniać czyjąś wiarę bądź niewiarę.

Nauka Kościoła mówi,że będą osądzeni zgodnie ze swoim sumieniem.Tak jak żyli zgodnie z Prawem w swoim sercu o czym pisze św.Paweł.Myśle,że niepotrzebne jest rozmyślaniem nad tym skoro tylko Bóg jest Sędzią.Co my tu mamy do gadania poza modlitwą wstawienniczą.Co do ,,zbawienia z uczynków'' to nie ma czegoś takiego ani dla wierzących ani dla niewierzących.Łaską jesteśmy zbawieni a czyny z niej wypływają i ją ,,uzewnętrzniają'' jedynie.

Kościół mówi jeszcze jedną rzecz. Odnośnie osób, które zostały ochrzczone w Kościele Katolickim, ale później od niego się odwróciły (zdecydowana większość "ateistów" na tym forum jest w takiej sytuacji- a może wszyscy?).

A mówi tak w Konstytucji dogmatycznej o Kościele Soboru Watykańskiego II:


Widzimy, że sąd nad takimi osobami będzie jeszcze surowszy. A jaki będzie konkretnie? Przekonamy się po śmierci...

Ja w tym fragmencie nic o ateistach nie widze, raczej pasowałoby do większości katolików dla których wiara jest czymś raczej mało ważnym.

Formalnie w Kościele Katolickim są wszyscy ochrzczeni w tym Kościele. A później od niego odstępujący- sercem daleko są od Kościoła. Także, Ci którzy mienią się katolikami, a tak naprawdę nie są sercem w Kościele.

Dokładnie, Kościół nie jest władny orzekać o tym, kto jest potępiony. Kościół stwierdza jedynie, kto został ( już ) zbawiony ( święci ).

@Augustinus: właśnie dlatego napisałem, że w gruncie rzeczy właściwe jest odmienne rozumienie - łaska uwidacznia się i jest przyjmowana w czynieniu dobra. Bóg jest dobry, więc nikt nie może czynić dobrze bez Jego łaski - także ci, którzy w Niego nie wierzą.

Szumi, rozumiem, że gdy ateista dokona "formalnej apostazji" czyli jak mówią inni, "wypisze się z Kościoła", to jego szanse na zbawienie rosną, bowiem cytowany ustęp już go nie dotyczy?
No i dodatkowo - nie są wtedy "letni" i postępują w zgodzie z sumieniem
Same plusy

Chrzest jest niezbywalny. Nie można go usunąć.

Ale musisz wziąć pod uwagę, że jeżeli zostali ochrzczeni jako dzieci, nie było po ich stronie decyzji na wejście do Kościoła, zatem nie mają się czemu sprzeniewierzać, bo niczego świadomie nie ślubowali.

Ja nie jestem przeciwny chrzczeniu dzieci, ale skoro już się to robi, to trzeba brać pod uwagę pewne konsekwencje.

Wiara bez uczynków nic nie znaczy.

Katolik może sobie wierzyć, że chrzest nie może być unieważniony - ale to tylko jego wiara i nijak ma się do członkostwa w KK (nawet w rozumieniu KK).

To logiczne co piszesz. Ale wypływa z tego wniosek że czynność prawna (chrzest - przez który staję się człowiek członkiem Kościoła) dokonana bez wiedzy i świadomości osoby której dotyczy jest nieważna, niewiążąca tejże osoby.