Witam wszystkich serdecznie. Stwierdzenie w temacie nie tyczy się mojej osoby. Chciałąbym się jednak poznać wasze zdanie na temat "jestem wierzący, a niepraktykujący. Dlaczego katolik nie może się zgodzic z tym stwierdzeniem" czekam na wasze odpowiedzi. Pozdrawiam

Jak dla mnie jedno wyklucza drugie. Albo jest się wierzącym (spełnianie nakazów Kościoła) albo się jest niewierzącym.
Zazwyczaj stwierdzenie 'wierzący, ale nie praktykujący' wiąże się z uczestniczeniem w Mszy Świętej i "korzystaniu" z sakramentów, a one są przepustką do zbawienia...
Tak mi się wydaje.

Był taki żart:
-Jestem wierzący ale nie praktykujący
-a ja jestem nudystą ale nie praktykującym
-przecież to bez sensu!
-no właśnie.

Ciekawe, co by taki ktoś powiedział, gdyby mu narzeczona przed ślubem zaznaczyła, że będzie żoną, ale niepraktykującą Generalnie - totalny nonsens.

Pierw należałoby sobie ściślej okreslić pojęcie "wierzący". Jeśli chodzi o wiarę w Boga, to właśnie samo przekonanie o jego istnieniu powoduje, że można nazwać się osobą wierzącą. Właściwie jeśli człowiek wierzy w dogmaty i jest ochrzczony to pełnoprawnie może się nazwać katolikiem - i praktykowanie jest mu tutaj do niczego potrzebne, aby się tak nazywać.



Przykład zły, bo bycie nudystą zakłada "praktykowanie" pewnych rzeczy. Do bycie wierzacym, czy nawet katolikiem nie jest konieczne praktykowanie wiary - można nie chodzić do kościoła, nie przyjmować regularnie sakramentów, a mimo to wierzącym, a nawet katolikiem się nazywać.

Muszę przyznać, że jednak rzeczywiście jest to bez sensu

Przypomnę słowa świętego Jakuba (2, 26):


Dlatego chrześcijanin musi chcąc nazywać siebie wierzącym praktykować, bo bez uczynków jest to wiara martwa.

W czym ma służyć takie "wierzenie, ale niepraktykowanie"? Czemu to służy? Poprawia samopoczucie (w coś wierzę)? Czy co?

To jeszcze potrafię zrozumieć, ale niewierzących praktykujących to już nie bardzo - to dopiero bezsens.

Takie samo stwierdzenie jak : żyję ale nie oddycham.

A wierzenie i praktykowanie? Jest czynione w innym celu niż poprawa samopoczucia? I czemu ma służyć to praktykowanie? Czyni człowieka lepszym?


Owieczko, był np. taki temat o ateistach na ślubie kościelnym, o nie ranieniu bliskich, o presji społecznej, o "kompromisie".


Możesz się zdziwić, ale są takie stworzenia na tym świecie, jest ich całkiem sporo i mają się dobrze - tak samo, jak ludzie wierzący w Boga bez uczęszczania na mszę.

Rytuały to tylko rytuały. Inne odłamy chrześcijaństwa, inne religie monoteistyczne - mają inny zestaw rytuałów, "praktyk" religijnych, i ich wiara nie jest przez to mniej prawdziwa od katolickiej.

I tu, Grzmocie, zgodzę się z tobą, to jest kilka konkretnych powodów. Ja osobiście nie przejełabym sie jedynie presją społeczną, ale masz rację, czasem by nie ranic bliskich czy przyjaciół nie zaszkodzi być z nimi w ważnych chwilach tam, gdzie chcą byśmy byli mimo, że nasze poglądy się nie zgadzają w kwestii np. wyznania czy wiary albo niewiary. Za złe uznałabym, gdyby wnuczek ateista nie poszedł na katolicki pogrzeb swojej babci, na odwrót zresztą tez - gdyby to wnuczek był katolikiem, a babcia miała ateistyczny, że już tak to nazwę, pogrzeb, albo była innego wyznania.

Zwyczajna hipokryzja: mam poglądy, ale ich nie popieram!


Ależ może, może, katolicy chyba w 100 % zgadzają się z tym twierdzeniem!
Każdy w różnym stopniu wybiera sobie elementy religii do praktykowania i niepraktykowania. Gdzie 5 katolików - tam 5 katolicyzmów.

Według mnie to stwierdzenie samo się wyklucza. A co do kwestii ateistów... jeden z moich znajomych który regularnie uczęszcza na lekcje religii, obchodzi święta itd. deklaruje, że jest ateistą. Na dodatek, gdy w tym tygodniu odbywały się w mojej szkole rekolekcje powiedział: "nie idę do kościoła, bo nie byłem tam z 10 lat i nie zamierzam na razie iść... no chyba że będę się żenił..." To jest taki przykład wierzącego nie praktykującego, czyli ateisty z lenistwa

A może jest niewierzącym praktykującym? Nie wierzy, a parktykuje tylko wtedy gdy w cyklu życiowym natrafi na sytuacje związaną z praktykami (lekcje religii, ślub)

To są po prostu ateiści niepraktykujący. Ateista niepraktykujący to taki, który nie wierzy w Boga, ale nie praktykuje niewiary, tzn. chodzi do Kościoła, bierze ślub kościelny, chodzi do spowiedzi, przyjmuje księdza po kolędzie, niesie dziecko do chrztu itd. I rzecz jasna jest w tym tyle samo sensu, co w niepraktykującej wierze.