Witam, od dłuższego czasu jestem w jakimś dołku. Zastanawiam się nad tym po co żyję. Jestem sporo po czterdziestce , nie założyłam rodziny , na moje miejsce w pracy mogą przyjść od razu młode i prężne osoby na stażu. Jestem wprawdzie we wspólnocie, ale moja wspólnota też przeżywa kryzys, coraz mniej osób przychodzi . Miałam ogromne pragnienia ewangelizacji, zrobienia coś dla Pana i nic z tego - nikomu nic się nie chce. Taka beznadziejność, smutek i pustka. W dodatku mój spowiednik pytał mnie - i po co ty jeździsz na rekolekcje , jak to nic nie zmienia? Dlatego zaczęłam się zastanawiać : Panie Boże , czy ja jestem do czegoś Ci potrzebna? Bo nie chcę żyć tak szaro, krążyć między domem, pracą, kościołem i wspólnotą ,i żyć tylko dla siebie .Rozglądam się wokoło siebie , ale nic nie widzę . Dlatego proszę napiszcie wasze doświadczenie Boga.

Dlaczego?.....chyba wszyscy w różnych, trudnych momentach swego życia, a które zdarzają się nazbyt często, pytamy......Przecież nie jestem tu za karę
http://www.teksty.org/Edyta_Geppert,Zamiast

Nie, nie jest.
Potrzeba i pragnienie są oznakami niedoskonałości, braków - Bóg jest idealny, doskonały i pełny.

Elbrus ales pocieszyl

czlowiek jest Bogu potrzebny bo jest narzedziem w Jego reku tutaj na ziemi aby w Jego imieniu cos zrobic. a rozgladajac sie wokol siebie patrz oczami wiary na to co widzisz

To my potrzebujemy Boga a nie On nas . Pan Bóg stworzył nas dla nas . To Bóg działa przez nas i my dzieki Niemu a nie na odwrót .
Radze poczytac o pokorze i ubóstwie duchowym . Ewangelizacja nie jest okazja do podbudowania ego i gadania samej teori o Bogu . Ewangelizacja to dawanie swiadectwa o Bogu który nas kocha, czyni wielkie dzieła w naszym zyciu, jest źródłem madrości itd . Jezeli sama przeżywasz kryzys i masz słabe pojęcie o Bogu to nie nadajesz sie na ewangelizatora . Kryzys to stały element zycia katolika, który jest okazja do głębszego nawrócenia, oswiecenia, ogołocenia, oczyszczenia i zjednoczenia z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym .

Wiara nie polega na dobrym samopoczuciu, ale na wypalniu egoizmu w nas przez Boga . Nie chodzi o pocieszanie ale o mówienie prawdy i dawania nadzieji , która jest miłosierny i sprawiedliwy Bóg .

Duchowość czyli to co związane z Duchem Świętym niekoniecznie wiąże sie z super emocjami . Sfera ducha jest pozbawiona emocji i potrzeb . Miłość to nie seks, emocje, akceptacja i tolerancja ale wybór, postanowienie, ufność, wiara .
My jestesmy słudzy nieuzyteczni , robimy to co do nas należy, a chwała i uwielbienie należy sie Bogu .
Do Nieba idzie sie z pustymi rekami, po to aby wiecznie chwalic , uwielbiac i dziekowac Bogu za wszystko co nam dał .
Bóg nie bedzie pytał co zrobiłeś dla Niego, ale co zrobiłeś z talentami które Ci dał .

Słusznie Metanoja! My nie wiemy do końca, co Pan Bóg ma zamiar, przez ten kryzys helleki zrobić, co chce jemu zasygnalizować.
Kryzysy są cenne, a wyjście z nich na skutek słuchania Słowa Bożego, udziału ze Wspólnotą w Liturgiach przyjdzie na pewno. My byśmy chcieli już, natychmiast, by się nasze życie odmieniło. Ale czas u Boga mierzy się inna miarą.

Trzeba mieć świadomość, że nie jestem sam, że jest On i On naprawdę mnie kocha i nie chce mnie zniszczyć. On jest tą nadzieją, tym gwarantem, że tak zawsze nie będzie dzięki temu, że Jemu zaufałem.

Ufając Jemu, rozmawiając z Nim (modląc się), Duch Św. da w odpowiednim czasie sygnał, co dalej...Stan kryzysu nie może trwać wiecznie...Nie mogę się tylko zniechęcić i wycofać się z życia chrześcijańskiego, bo w takim wypadku może być tylko gorzej.

Z własnego doświadczenia: W czasie podobnego kryzysu kiedy byłem może w twoim wieku bezrobotnym, przyszła myśl założenia, zorganizowania placówki dla osób niepełnosprawnych. Znaleźli się inni, którzy tę myśl podchwycili i udało się. I znalazł się czas na wspólnotę, na życie rodzinne i później na pracę w tej placówce - oczywiście, że wymagało to pewnego czasu i pracy "za darmo" nawet i dołożenia do interesu. Dzisiaj jest to świadectwo, że Pan Bóg istnieje a wiara w Niego daje moc i energię do działania... to tyle.

Na potwierdzenie moich słów zapraszam na stronę internetową http://www.wtztrzebnica.prv.pl współredagowaną przez osoby z niepełnosprawnością uczęszczające do tej placówki..

Pozdrawiam!
zsoborniki

A mnie nikt nie wmówi że nie jesteśmy potrzebni Bogu. Skoro jesteśmy tu właśnie dla niego i on dał nam życie, stworzył nas, mówienie że nie jesteśmy mu potrzebni jest jak cios w jedną z podstaw wiary. Jeżeli nie jestem w piewszej kolejności potrzebny Bogu to nie jestem potrzebny nikomu. Powiedzcie to ludziom którzy cierpią i żyją w samotności, a ich jednyną ostoją i nadzieją jest właśnie Bóg. Powiedzie im że nie są mu potrzebni.

Quas Bóg chce Ci to "wmówić", że On jest dawcą życia , zbawienia i uświęcenia . Zaufaj Panu już dziś .

Czy to dobrze zadane pytanie w momencie, gdy jest się w dołku,gdy nie chce się jak piszesz żyć? Jedno jest pewne. Bóg pragnie Twego szczęścia. Na większą miarę niż ta, którą sami je oceniamy - rodzina, dzieci, praca, pieniądze. On pragnie Twego szczęścia które przekracza to wszystko. Które jest niezależne od tego. I to w takiej konstelacji życia, w jakiej jesteś. Czasem wydaje się nam, że "dla Boga" trzeba coś zmienć, że trzeba Jemu i sobie coś udowadniać. Uwierz mi - wiara, to codzienność. To małe gesty. To unoszenie się ponad narzekaniem ludzi naokoło, ponad tym, że nikt Cię nie pochwalił w pracy, że nikt nie odwiedził - to uśmiech w sercu pomimo braku akceptacji ludzi z którymi pracujesz, pomimo tego, że nie jest łatwo. W tej pracy w której jesteś, wśród tych ludzi których spotykasz na codzień... tam potrzebna jesteś Bogu i sobie i innym ludziom. Każdego dnia. Każdego dnia możesz dzielić się miłością z ludźmi - jak chlebem.

Już zaufałem.

Dołek może mieć różne podłoża ale ja nie jestem psychologiem więc wypowiadać się nie będę.
Mogę powiedzieć z własnego doświadczenia coś co może pomóc.
Też od wielu lat zmagam się z podobnym doświadczeniem które opisałaś.Ciągle pytałem Boga po co ja żyję,skoro nie mogę nic robić,nic efektownego i efektywnego.
Nie mogę ewangelizować ani nie mogę być w żadnej wspólnocie.Moje życie jest monotonne i szare.
I wiesz co.Zacząłem czytać Biblię i znalazłem:

"4 Pan skierował do mnie następujące słowo:5 «Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię,nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię,prorokiem dla narodów ustanowiłem cię»."Jeremiasza 1:4-5;

Pomyślałem,że skoro Bóg już przed poczęciem Jeremiasza znał go to to samo dotyczy mnie.A więc jestem ważny w Jego oczach i bliski Jego sercu.
Następnie przeczytałem ten fragment:


"3 Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa,
On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym
na wyżynach niebieskich* - w Chrystusie.
4 W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem świata,
abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem.
Z miłości
5 przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa,
według postanowienia swej woli,
6 ku chwale majestatu swej łaski,
którą obdarzył nas w Umiłowanym.
7 W Nim mamy odkupienie przez Jego krew -
odpuszczenie występków,
według bogactwa Jego łaski.
8 Szczodrze ją na nas wylał
w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia,
9 przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli
według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął
10 dla dokonania pełni czasów,
aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie:
to, co w niebiosach, i to, co na ziemi*.
11 W Nim dostąpiliśmy udziału my również,
z góry przeznaczeni zamiarem Tego,
który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli,
12 po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu -
my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie.
13 W Nim także i wy* usłyszawszy słowo prawdy,
Dobrą Nowinę waszego zbawienia,
w Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią* Ducha Świętego, który był obiecany.
14 On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością* [Boga], ku chwale Jego majestatu." Efezjan 1:3-14;

Zauważ,że Bóg zamierzył abyśmy istnieli dla Jego chwały i to jako przybranych synów/córki w Jego Synu Jezusie.Uczynił to z miłości!
A więc jakie by nasze życie nie było,ma ono sens dla Boga,gdyż On nas stworzył dla swojej chwały.Dlatego,że nas umiłował!
Czyż nie jest to wspaniałe,że Bóg Wszechmogący,Wieczny,Niepojęty,Potężny, stworzył nas dla swojej chwały?I stworzył nas dlatego,że nas umiłował!

I na koniec:

"Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne." Jan 3:16.

Pozdrawiam!

Myślę że człowiek jest tak potrzebny Panu Bogu jak Pan Bóg człowiekowi. Czyli zależy to od osoby deklarującej.

A do czego my jesteśmy Bogu potrzebni?

Do "gry w szachy"- jako pionki oczywiście..

A tak na poważniej- to do niczego- Elbrus ma rację, gdyby Bóg potrzebował człowieka do czegokolwiek nie byłby bytem w pełni doskonałym. Emocjonalne widzimisię człowieka niczego tu nie zmieni.

Pytanie moje było retoryczne. Wiem o tym i też tak uważam - dziwiłem się, że ktoś uważa inaczej (że Bogu do czegoś jesteśmy potrzebni)