Nakaz popełniania rozpusty i nieprawości:

„A kiedy chcemy zgubić jakieś miasto, to nakazujemy jego mieszkańcom żyjącym w dobrobycie, aby oddawali się tam rozpuście. Wtedy sprawdza się nad nim słowo i niszczymy je całkowicie.” (sura 17:16)
„I dał jej [duszy] skłonność - do nieprawości i bojaźni Bożej.” (sura 91:
„On [szatan] wam nakazuje tylko zło i bezeceństwo i każe wam mówić przeciw Allachowi to, czego nie wiecie.” (sura 2:169)

Allach kusi szatana, a szatan zwodzi ludzi:

„Ponieważ mnie kusiłeś, rzekł szatan, będę usiłował odwodzić ludzi z dróg twoich.” (sura 7:15)
„Opowiedz im, co się stało z człowiekiem, który nie chciał przyjąć wiary naszej, oto szatan go ścigał i wprowadził w swoje zasadzki [zwiódł].” (sura 7:174)

W opowiadaniu o stworzeniu Adama i tego, co nastąpiło później w Koranie (sura 17:61-65) dowiadujemy się o spisku między Allachem i szatanem przeciw ludziom: Allach rozkazuje szatanowi, by pokłonił się człowiekowi; kiedy ten odmawia, Allach wścieka biorąc na siebie zniszczenie wszystkich ludzi za wyjątkiem wierzących (czyli muzułmanów); szatan za to wziął na siebie zniszczenie reszty ludzkości, czyli muzułmanów. Tak więc cel Allacha i szatana w Koranie jest jeden – zniszczenie ludzkości. Dlatego widać zbieżność działań i cech Allacha i Mahometa.

Spróbujcie na podstawie poniższych wersetów oddzielić między działaniem i cechami Allacha, a szatana:

Sianie wrogości i nienawiści:

„Od tych, którzy mówią: "Jesteśmy chrześcijanami!", wzięliśmy przymierze. Lecz oni zapomnieli część tego, co im zostało przypomniane; My wznieciliśmy wrogość i nienawiść wśród nich aż do Dnia Zmartwychwstania. I niebawem obwieści im Bóg to, co oni czynili”. (sura 5:14)
„Żydzi powiedzieli: "Ręka Boga jest skrępowana!" To ich ręce są skrępowane, oni zaś zostali przeklęci za to, co mówili. Ręce Boga, przeciwnie, są szeroko otwarte: On rozdaje, jak chce. I to, co tobie zostało zesłane od twojego Pana, z pewnością u wielu z nich powiększa bunt i niewiarę. My rzuciliśmy między nich wrogość i nienawiść aż do Dnia Zmartwychwstania.” (sura 5:64)
„szatan chce tylko rzucić między was wrogość i nienawiść przez wino i majsir i odwrócić was od wspominania Boga i od modlitwy. Czyż wy nie zaprzestaniecie!” (sura 5:91)

Współpraca między Allachem i szatanem – Allach rozkazuje, a szatan posłusznie realizuje!

„Czy ty nie widziałeś, iż posłaliśmy szatanów przeciw niewiernym, aby ich stale pobudzali do złego?” (sura 19:83)
„I przydzieliliśmy im współtowarzyszy, którzy im upiększyli to, co jest przed nimi i co jest za nimi.” (sura 41:25)

Sura 12.2 "To jest Księga - nie ma , co do tego żadnej wątpliwości - droga prosta dla bogobojnych ." majanowak piszesz "absolutna doskonałosc języka Koranu jest niepodważalną dogmą" , "Koran musi byc doskonały językowo" . W Surze 12.2 pisze "My zesłaliśmy ją w postaci Koranu arabskiego - byc może , potraficie zrozumiec" nie widzę tu potwierdzenia braku doskonalosci wers 3 mowi "chociaż byleś wsrod niedbałych" - to może byc dowód na niedbałośc np. czytającego a nie brak doskonalości . Tak prawde mowiąc to nie rozumiem Twojego zarzutu mogłabyś wytłumaczyc go dokładniej ?

Muzułmanie utrzymują, że tekst Koranu napisany jest w doskonałym języku arabskim w każdym aspekcie, jako że został napisany przez Allaha w niebie.

Mała Encyklopedia Islamu stwierdza:

Dla muzułmanów absolutna doskonałość języka Koranu jest niepodważalną dogmą.

Skoro wszystko, co czyni Allah jest doskonałe, Koran musi być doskonały językowo. Roszczenia te znajdują się w surze 12: 2; 13: 37: 41: 41, 44.
Muzułmanie wierzą, że Allah napisał Koran w niebie na kamiennej tablicy wielkości stołu zanim został on przekazany Mohametowi.

Po pierwsze Koran nie jest napisany w doskonałym języku arabskim. Zawiera wiele błędów gramatycznych, choćby w następujących surach: 2: 177; 3: 59; 4: 162; 5: 69; 7: 160; 13: 28; 20: 66; 63: 10; itd.

Ali Daszti komentuje:

Koran zawiera niekompletne zdania, zrozumiałe jedynie przy pomocy komentarzy; obce słowa, nieznane słowa arabskie oraz zwykłe słowa użyte w odmiennym od przyjętego znaczenia; przymiotniki i czasowniki odmienione z pogwałceniem zasad rodzaju i liczby; nielogicznie i niegramatycznie zastosowane zaimki czasami pozbawione odniesienia; orzeczenia, które w rymowanych fragmentach odbiegają daleko od podmiotu.

Mało tego, są fragmenty w Koranie, które nie są w języku arabskim!

W książce pt Obce słownictwo w Koranie Arthur Jeffrey dokumentuje fakt występowania w Koranie ponad setki słów pochodzenia obcego (nie arabskiego).

Występują w nim egipskie, hebrajskie, greckie, syriackie, hakidniańskie, etiopskie, perskie słowa i zwroty.

Orientalista Canon Sell zauważa:
Liczba obcych słów jest znaczna. Zostały one zapożyczone z wielu języków. W Mutawakkil Jalalu-Din as-Syutiego wymienionych jest i skomentowanych sto siedem słów obcego pochodzenia.

Szkocki badacz Thomas Carlyle raz stwierdził:

Mozolna lektura jak nigdy dotąd, męcząca, pomieszana sieczka, prostacka, nieokraszona. Nic poza poczuciem obowiązku nie może zmusić Europejczyka do przebrnięcia przez Koran.

Niemiecki badacz Salomon Reinach stwierdził:

Z literackiego punktu widzenia Koran nie może wiele zaoferować. Deklamacje, repetycje, infantylizm, brak logiki i spójności czyha na nieprzygotowanego czytelnika na każdej stronie. To doprawdy poniżające dla ludzkiego intelektu uświadomić sobie, że marna literatura ta stała się przedmiotem nieskończonych komentarzy oraz to, że miliony ludzi marnują czas przyswajając ją sobie.

A co zrobimy z tym "byc może potraficie zrozumiec" i z tym "chociaż byleś wśród niedbałych" ? To jest ważne : "My zesłaliśmy ją w postaci Koranu arabskiego - byc moze , potraficie ją zrozumiec ." Przeciez tu sie ostrzega przed trudnością zrozumienia . Ci wszyscy panowie rozumieją ? Skąd to wiesz ?

Sura 13.37 "Jeśli pójdziesz za namiętnościami , choc przedtem otrzymałeś wiedzę..." czy ci panowie otrzymali jakąś wiedzę ? "...czycha na nieprzygotowanego czytelnika na każdej stronie ."

Doktryna taqiji

Zgodnie z prawem szariatu, które określa właściwe zachowania muzułmanina we wszystkich sytuacjach – oszustwo w niektórych okolicznościach jest wręcz obowiązkiem. W przeciwieństwie do wczesnych chrześcijan na przykład, muzułmanom, którzy musieli wybierać pomiędzy zachowaniem swej wiary a prześladowaniem i cierpieniem, dozwolone było udawanie nawrócenia. Islamscy juryści deklarowali wręcz, że muzułmanin powinien kłamać dla własnej ochrony – zgodnie z wersetami Koranu, które zabraniają wyznawcom przyczynienia się do własnej śmierci.

Badacze zachodni przez długi czas rozumieli zasadę taqiji jako metodę ochrony przed prześladowaniami, używaną przez grupy szyickie, żyjące we wrogim, sunnickim otoczeniu. Szyici mieli nie tylko ukrywać swą wiarę, lecz oszukiwać aktywnie, modląc się i zachowując tak, jakby należeli do sunnitów. Jednak stosowanie taqiji nie ogranicza się bynajmniej do takich tylko sytuacji. Jak napisał w swej książce At-Taqiyya fi’l Islam („Udawanie w islamie”) profesor Sami Mukaram z uniwersytetu w Bejrucie: „Taqija ma dla islamu znaczenie fundamentalne. Praktycznie każdy odłam islamu zgadza się z nią i ją praktykuje. (…) Taqija jest mocno osadzona w muzułmańskiej polityce, szczególnie w erze nowożytnej”.

Jak na ironię, sunnici w dzisiejszych czasach znajdują się w okolicznościach podobnych do historycznej sytuacji szyitów: ci, którzy mieszkają na Zachodzie, stali się mniejszością, otoczoną przez swych tradycyjnych wrogów – chrześcijańskich niewiernych – choć ci ostatni najwyraźniej nie pamiętają już o tej historycznej wrogości i rzadko kiedy działają z jej poziomu – nie zagrażają więc sunnitom fizycznie, tak jak oni niegdyś zagrażali szyitom.

Prawowitość taqiji

Wers 3.28 Koranu często uważany jest za najważniejszy z tych, które sankcjonują oszustwo wobec niemuzułmanów: „Niech wierzący nie biorą sobie za przyjaciół niewiernych, z pominięciem wiernych! A kto tak uczyni, ten nie ma nic wspólnego z Bogiem, chyba że obawiacie się z ich strony jakiegoś niebezpieczeństwa”.

Ibn Kathir (XIVw.) komentuje ten wers, cytując bliskiego towarzysza Mahometa, Abu Dardę: „Uśmiechajmy się w twarz niektórym ludziom, podczas gdy w naszych sercach ich przeklinamy”. Inni islamscy uczeni, jak np. Abu ‘Abdullah al-Qurtubi, zezwalają na taqiję również w takich uczynkach, jak zachowywanie się jak niewierni, oddawanie czci bożkom albo krzyżowi, dawanie fałszywego świadectwa, a nawet ujawnianie słabości innych muzułmanów wrogowi; dozwolone jest wszystko poza zabiciem współwiernego. „Taqija, nawet jeżeli popełniona bez przymusu, nie prowadzi do stanu niewierności, nawet gdyby obejmowała czyny zagrożone ogniem piekielnym”.

Oszustwo w oczach Mahometa

Praktykowanie podstępu i oszustwa podczas wojny zostało dobrze opisane w hadisach, opowieściach o czynach i wypowiedziach Mahometa. Znaczenie tej umiejętności podkreśla się tam bardziej, niż znaczenie odwagi w walce. Ibn al-Munir (XIVw) pisze: „Wojna to podstęp, a więc najbardziej pełna i doskonała walka prowadzona przez świętego wojownika, to wojna oszustwa, a nie konfrontacji, jako że w tej ostatniej zawarte jest niebezpieczeństwo, a zwycięstwo można osiągnąć poprzez podstęp, bez szkody [dla siebie]”.

„Wojna to oszustwo” jest najbardziej znanym stwierdzeniem Mahometa na ten temat. Współcześnie, na przykład jeden ze sprawców zamachu z 9/11, Khalid Szeik Muhammad, broniąc swego prawa do spiskowania zacytował te właśnie słowa proroka. Legitymizację oszustwa wobec wroga znajdujemy również w historii Muhammada ibn Maslama. Kiedy poeta Ka’b ibn Ashraf obraził Mahometa, ten zapytał: „Kto zabije tego człowieka, który uraził Boga i jego proroka?”. Na ochotnika zgłosił się młody muzułmanin ibn Maslam, który obiecał, że zamorduje poetę, jeżeli będzie mu wolno go okłamać. Mahomet zgodził się na to. Ibn Maslam udał się do Ka’ba i tak długo wypowiadał sie negatywnie o Mahomecie i islamie, że w końcu pozyskał zaufanie poety i wkrótce potem znalazł łatwą okazję do zabicia go.

Koran i taqija
Uważny czytelnik bez trudu zauważy, że wiele wersetów Koranu jest ze sobą sprzecznych – szczególnie wersety o tolerancji i pokoju sąsiadują często z tymi zalecającymi przemoc i nietolerancję. Islamscy teologowienie nie byli początkowo pewni, które fragmenty uznać za obowiązujące według szariatu - czy te mówiące o tym, że „Nie ma przymusu w religii” (2:256), czy raczej te nakazujące wiernym walkę z niewiernymi, dopóki albo się nawrócą na islam, albo przynajmniej mu podporządkują (8:39, 9:5, 9:29). Komentatorzy stworzyli więc w końcu DOKTRYNE UNIEWAZNIENIA, która mówi, że w razie podobnej SPRZECZNOSCI wersety objawione przez Mahometa później mają pierwszeństwo wobec tych, które ogłosił wcześniej. Powstał w tym celu osobny dział teologii islamskiej poświęcony chronologii wersetów koranicznych ( an-Nasikh wa’l Mansukh).
Skąd jednak biorą się w ogóle te sprzeczności? Uważa się, że we wczesnych latach islamu, kiedy Mahomet i jego wspólnota mieszkali w Mekce, będąc liczebnie o wiele słabszymi od niewiernych, nakazem chwili było dla nich przesłanie pokojowej koegzystencji. Jednak w roku 622, gdy wyemigrowali do Medyny i urośli w militarną siłę, zostały im stopniowo „objawione” – według islamu, zesłane przez Boga – wersety zagrzewające do przejścia do ofensywy, które pojawiały się w odpowiednich momentach, zgodnie z coraz większymi możliwościami działania przeciwko niewiernym. Niektórzy teologowie podkreślają, że Koran został objawiony „po kawałku” w ciągu 22 lat – zaczynając od wersetów pasywnych, dotyczących duchowości, a kończąc na zaleceniach szerzenia wiary poprzez dżihad i podboje – po prostu dlatego, żeby powoli oswajać wczesnych muzułmanów z obowiązkami wyznawcy islamu, a nie zniechęcić ich na samym początku dramatycznymi wezwaniami do walki, zawartymi w późniejszych wersetach.
Wojna jest wieczna

Również niemuzułmańscy teoretycy wojny, tacy jak Sun-Tzu czy Machiavelli, usprawiedliwiali stosowanie podstępu jako oręża. Różnica polega jednak na tym, że dla islamu wojna przeciwko niewiernym nigdy się nie kończy. Jak pisze Emile Tyan w „Encyclopadeia of Islam”: „Oobowiązek dżihadu istnieje dopóki, dopóty nie zostanie osiagnięta uniwersalna dominacja islamu. Pokój zawarty z narodami niemuzułmańskimi jest więc jedynie stanem tymczasowym; usprawiedliwiają go tylko aktualne okoliczności”.

Wracając do doktryny unieważnienia, uczeni muzułmańscy, tacy jak Ibn Salama (XIw) zgadzają się co do tego, że wers 9:5 Koranu, znany jako werset miecza, unieważnia około 120 wersów „pokojowych” (mekkańskich), a więc „każdy z innych wersetów Koranu, który zaleca lub nakazuje działanie słabsze od totalnej ofensywy przeciwko niewiernym”.
Wracając do doktryny unieważnienia, uczeni muzułmańscy, tacy jak Ibn Salama (XIw) zgadzają się co do tego, że wers 9:5 Koranu, znany jako werset miecza, unieważnia około 120 wersów „pokojowych” (mekkańskich), a więc „każdy z innych wersetów Koranu, który zaleca lub nakazuje działanie słabsze od totalnej ofensywy przeciwko niewiernym”.

Obowiązek dżihadu najlepiej zobrazowany jest w dychotomicznym obrazie świata, który przeciwstawia świat islamu światu wojny. Pierwszy z nich, dar al-Islam, to obszar podległości, w którym rządzi prawo szariatu; drugi, dar al-Harb (świat wojny), to obszar nieislamski. Znany historyk i filozof Ibn Khaldun (XVw.) jasny tłumaczy ten podział: dla wspólnoty muzułmańskiej dżihad jest religijnym obowiązkiem, z powodu uniwersalizmu muzułmańskiej misji i zobowiązania do nawrócenia wszystkich na islam, czy to perswazją, czy siłą. Dla islamu zdobycie władzy nad innymi narodami jest obowiązkiem.

Warto przy tym zauważyć, że ekspansjonistyczny dżihad widziany jest w islamie jako przedsięwzięcie ALTRUISTYCZNE. Świat bowiem, czy to demokratyczny, czy komunistyczny, czy pod jakąkolwiek inną formą rządów, żyje w niewoli, w wielkim grzechu, albowiem dobro ludzkości zasadza się na życiu zgodnie z prawem bożym. W tym kontekście MUZULMANSKIE OSZUSTWO może być postrzegane jako SZLACHETNA metoda prowadząca do chwalebnego zakończenia – hegemonii islamu i prawa szariatu, co jest dobre tak dla muzułmanów jak i dla niemuzułmanów.
Tysiąc czterysta lat później – w marcu 2009 roku – ekspert prawniczy z Arabii Saudyjskiej, Basem Alem, powtórzył ten pogląd w publicznej wypowiedzi: „Jako wyznawca prawdziwej religii, mam większe prawo do inwazji [na innych], aby narzucić im pewien sposób życia [zgodny z szariatem], który jest, jak to udowodniła historia , najlepsza i najbardziej sprawiedliwą ze wszystkich cywilizacji. Takie jest prawdziwe znaczenie ofensywnego dżihadu. Kiedy podejmujemy dżihad, to naszym celem jest nie tyle nawrócenie innych na islam, lecz raczej wyzwolenie ich z mrocznego zniewolenia, w którym żyją.”
CZYLI MOZNA ZAPOMNIEC O PRAWIE DO WYBORU I DECYDOWANIA O WLASNYM ZYCIU..

Czy Koran uczy o czymś, czego nie uczy Biblia? Chodzi o kwestię życia w Niebie. Czy sam Koran głosi, że będą małżeństwa w raju?
Kim lub czym mają być hurysy? Czy hurysy mają rodziców? Czy są osobami (np. ludźmi), istotami zdolnymi do miłości? Czy mają płeć?

Biblia mówi, że

"Przy zmartwychwstaniu bowiem nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie Boży w niebie." (Mt 22:30)

Wersety 44:51-54 (z tłumaczenia na stronie http://www.planetaislam.com/koran_bielawski.html):



Werset 52:20:



Wersety 55:54-56:



Wersety 55:70-74:



Wersety 56:22-24:



Wersety 56:35-38:



Wersety 78:31-34:

Ciekawe, co dokładnie oznaczają arabskie słowa użyte w Koranie. Ciekawe, czy rzeczywiście chodzi tu o kobiety, o piersi, dziewice, czy też może są możliwe inne tłumaczenia.

Sprawdzałem pewne raczej nowoczesne tłumaczenie Koranu i tam w 44:54 i 52:20 jest mowa o "małżonkach". W 78:33 jest tam mowa o "wspaniałych małżonkach".

Werset 4:157 zaprzecza ukrzyżowaniu (czy przynajmniej zdaje się to czynić):

Werset 7:99:

Arabskie مَكْ‍رَ znaczy po angielsku "cunning, wiliness, guile, craftiness, slyness, craft, foxiness, deceit, deception, artfulness, trick", czyli "przebiegły, podstępność, podstęp, przebiegłość, chytrość, chytrość, oszustwo, oszustwo, przebiegłość, sztuczka".

Rdz 3,1:

Niepokojące jest to, że popularna kaligrafia słowa "Allah" przypomina... węża, i to z czymś, co może przypominać berło (obok po prawej) i koronę (nad kształtem przypominającym węża).


Werset 8:30:

To nie ma dla chrześcijanina żadnego znaczenia, ani od strony teologicznej, ani historycznej. Ukrzyżowanie i w konsekwencji śmierć Jezusa to jeden z najlepiej historycznie poświadczonych faktów z Jego życia. Nie wiem po co w takim razie zaprzątać sobie tym głowę.

Islam zaprzecza boskości Jezusa, chrześcijanie zaprzeczają objawianiu anioła Mahometowi.

I co w związku z tym komunałem?

Najlepiej mówić:
Koran jest podwójnie fałszywy:
wobec nauki jako historyczne źródło objawienia, a wobec chrześcijaństwa jako zbiór prawd wiary.
1) Jako źródło objawienia: nie ma on świadków, jak ma dzieło Jezusa. Znamy imiona świadków Chrystusowego nauczania lub jego uczniów, znamy niektóre ich teksty, niektóre zupełnie niezależne od innych. Koran natomiast - nic z tego ! Nadto sama epilepsja Muhammada go dyskwalifikuje jako świadka objawienia.
2) W swojej teologii chrześcijaństwo jest trynitarne; wskazuje na Jezusa jako Syna Bożego; umarł On i zmartwychwstał i bez Niego nikt nie może się zbawić. Koran zaś wkroczył kilka wieków później, by tym prawdom zaprzeczać.
Chrześcijanin niczego nie ma tam szukać dla swojego zbawienia, które jest w Chrystusie!

Ciekawi mnie to, skąd się wzięła taka, a nie inna, numeracja rozdziałów i wersów w Koranie i od kiedy jest ona używana. Ciekawi mnie też samo pochodzenie tej księgi i to, dlaczego powstała. Są sprzeczności między świętą dla muzułmanów księgą a Biblią.