Nie bardzo. Można wszak nie wierzyć w jakieś bóstwo nawet nie wiedząc, że są tacy, którzy w nie wierzą. Trudno wówczas WIERZYĆ, że owo bóstwo nie istnieje. No ale jak już człowiek DOWIE się, że ktoś tam wierzy w dane bóstwo, to nagle zaczyna wierzyć, że ono nie istnieje? Moim zdaniem on nadal nie wierzy że istnieje, a nie wierzy że nie istnieje.

Temat miał być o czym innym ale co tam.



Jak rozumiem ty wierzysz, że Jego Makaronowatość nie istnieje. Jak się to ma do religii katolickiej i formułki Przecież twoja wiara zakłada, że jest tylko jeden i żadnego innego nie ma. Tym samym powinieneś mówić coś w rodzaju a zamiast tego wychodzi coś pokroju Czy to aby nie przeczy doktrynie Nie wiem, może się coś zmieniło i teraz formułka brzmi

Duża. Wiara to forma przypuszczenia, że coś jest lub czegoś nie ma, sprzeczna z logiką.




A ja prawdziwie wierze w Jego Makaronowatość i dane mi było poczuć oświecenie płynące z dotyku makaronowej macki. Chyba jako wierzący nie będziesz mówił, że wiara w mistyczną moc która nas stworzyła jest absurdalna?

Wierzy że nie istnieje. Ponieważ tak jak nie można udowodnić istnienia Boga, więc to że jest przyjmujemy na wiarę, tak i nie można udowodnić jego nie istnienia, i w tym przypadku to także jest pewien rodzaj wiary - wiara w to że jednak nie istnieje.
Ale przecież nie możesz podać przekonującego dowodu na to że nie istnieje, to Twoja postawa jest podobna w tym do postawy wierzącego który także nie może udowodnić a przyjmuje pewien pogląd że Bóg istnieje. Tak rownież i Twoja postawa jest po prostu poglądem przyjmującym to że Boga nie ma.

equuleuss, podam ci bardziej obrazowy przyklad. Powiedzmy, ze wierzysz, ze masz zloto w ogrodku zakopane 2.5m od drzewa. Ty w to wierzysz, ja jestem 'ateista', pytam sie jaki masz na to dowod, a ty, ze: udowodnij, ze nie ma tam zlota. Ide z grabkami, rozkopuje i nie ma zlota. A ty na to: ha - ale to zloto jest zmieszane z ziemia. Biore wiec probke i pokazuje ci ze w skladzie jest tylko azot, wegiel i miedz. A ty na to - ha - to jest na pewno ponizej wielkosci atomu i dlatego nie widzisz, ja WIERZE ze jest...

Powyzszy przyklad pokazuje, ze NIE DA sie udowodnic, ze cos NIE ISTNIEJE, bo zawsze mozesz wymyslec kolejne wytlumaczenie, najbardziej abstrakcyjne, ktore w koncu bedzie tak nierealne albo dziwaczne, ze nie da sie go obalic w sposob abys to zobaczyla. W tym przykladzie podajesz wlasnie, ze zloto jest na poziomie mniejszym od atomow - ty w to WIERZYSZ a ja oczywiscie nie mam naukowych narzedzi aby to udowodnic, wiec mowie - 'to ty udowodnij, ze tak jest'. A ty na to - oooooo nie! to ty udowodnij ze tam NIE MA zlota...

To prowadzi do nikad i jak rozejrzysz sie dookola to NIC i NIGDZIE nie dziala w ten sposob POZA wiara... wszedzie to TY masz cos pokazac a nie ja mam ci udowadniac, ze tak nie jest

i mimo wszystko proponowalbym troche szacunku dla wyznawcow Potwora Spagetti.... ja wiem, ze ci ludzie traktuja to teraz powaznie

Ale jeśli nie jest al dente to Włosi nigdy w niego nie uwierzą.

We względzie pastafarian pozostaję niewierzący, po prostu brak mi wiary w tych ludzi.

Ale wiecie, ta cała dyskusja jest o tyle bez sensu, że łapiecie się za słówka, zamiast rozmawiać o konkrecie, to znaczy: jest Bóg czy Boga nie ma... może to i lepiej, dyplomacja zawsze w cenie, ale jest to ze szkodą dla rozmowy (zakładając, że nie dopuszcza się do niej ludzi z klapkami na oczach, oczywiście).

Bo ja na przykład jestem wierzący. Znaczy się, w Boga wierzę. Zarazem poważnie powątpiewam w to, czy istnieje, a już szczególnie taki, jak opisuje go Kościół, wywodzący swoją doktrynę z pomysłów filozofów starożytnej Grecji (wiecie: substancja i forma, pięć żywiołów i boskie liczby wymierne - a niewymiernych nie ma, nie ma, nie ma!). I to są dla mnie rzeczy zupełnie rozłączne. Ba: gdyby Bóg się nam wszystkim, jak tu stoimy, objawił, dopiero bym w niego przestał wierzyć! Bo Bóg jest postacią z bajki. Bóg jest... gdzieś tam, tutaj Boga na pewno nie ma. A realnie to istnieją, o, na przykład kosmici. Więc skoro istniejesz realnie, to jesteś, Panie Boże, ufoludem i nie próbuj wciskać nam kitu, że jest inaczej...

Bełkot? Ależ bez wątpienia. Po prostu mózg ludzki nie działa na zasadach logiki czystej, tylko najsilniejszych skojarzeń, niekoniecznie odzwierciedlających rzeczywiste powiązania między rzeczami. I teraz: albo rozmawiamy o twardej empirii (Bóg osobowy nie manifestuje się w świecie), albo o waporach mózgowych (wierzę w Jednego Boga, Ojca Wszechmogącego...). Ta druga dyskusja jest jałowa, chyba że interesuje nas problem, czym myśii chrześcijanin. Pierwsza w zasadzie też nie wiedzie do niczego, bo na temat Boga danych eksperymentalnych nie mamy żadnych. Co więc konstruktywnego pozostaje? Chyba tylko reizm...

No cóż, Rosjanie polecieli na orbitę po czym stwierdzili że Boga nie widzieli i w takim razie Bóg nie istnieje.

Nie pojmuję takiego rozumowania... czyli lepiej jak jest tajemniczy, niewidoczny, dwuznaczny, wątpliwy, pełem sprzeczności? Co byłoby złego jakby Jezus wystąpił z 10 wywiadami w CNN? Przecież wg mnie to jest TO o co chodzi? Głosić słowo Boże? Jedno takie wystąpienie zmienia cały świat w sposób w jaki większość wierzących się modli - nie ma już wątpliwości czy aborcja jest odbra czy zła, nie ma wątpliwości co miał na myśli mówiąc to czy tamto...

A później niech sobie będzie tajemniczy przez rok czy dwa

Naprawdę uważasz, że postawa kogoś postulującego jakiś byt jest podobna do postawy kogoś, kto tego nie robi?

Ale wtedy miałbyś tysiąc wątpliwości czy ten gość w CNN to naprawdę Jezus.

Podobna w tym sensie że jest to też rodzaj wiary w nie istnienie. Kiedy kończy się wiara? Wiara skończy się wtedy kiedy ktoś stanie twarzą w twarz przed Bogiem. Bo to będzie już wiedza a nie wiara. Tymczasem niewierzący nie ma wiedzy na temat że Bóg nie istnieje ale ma tylko przekonanie że go nie ma. Podobnie jak wierzący ma przekonanie że Bóg jest.