Bzdura. Nie można się odnieść do możliwości 1, nie odnosząc się do możliwości 2. Żaden teista nie twierdzi również, że nie odnosi się do możliwości 2. Twierdzą tak - analogicznie - jedynie ateiści, z tego prostego powodu, iż tym zabiegiem zwalniają się, w swoim pojęciu, z ciężaru dowodzenia.




Innymi słowy, impactor nie twierdzi, że Bóg nie istnieje? Nie uważa, że Boga nie ma?



Jeżeli tak, to ateizm nie jest w ogóle czymś, czym warto byłoby się zajmować. Jest niczym - czystą negacją. Jest jedynie stwierdzeniem "tak nie jest", połączonym z odmową odpowiedzi na pytanie "a jak wobec tego jest, skoro nie tak?". Inaczej mówiąc, jest postawą rozkapryszonego dziecka.

(niech Moderacja zdecyduje, czy zostawić ten wątek, czy połączyć z którąś z wcześniejszych dyskusji na ten temat)

Ależ jak najbardziej można. Vide: przykład z kulkami (punkt ➊ tutaj: http://www.filmweb.pl/user/impactor).
To, że nie przyjmuję za prawdę twierdzenia, że kulka jest czarna, nie znaczy że przyjmuję twierdzenie, że jest biała.




Zgadza się. Ponieważ teizm jest twierdzeniem - zawiera więc twierdzenie n/t rzeczywistości. Ateizm jest jedynie brakiem przyjęcia twierdzenia teistycznego, a nie twierdzeniem samym w sobie.

Dlatego ateista ma taki sam obowiązek posiadania opinii n/t nieistnienia boga (antyteizmu), jak o tym, czy Ob–Irtysh jest siódmą najdłuższą rzeką na świecie.





J/w. Nie ma twierdzenia – nie ma czego dowodzić.




Zgadza się. Twierdzę jedynie, że nie mam podstaw by przyjąć, że jakikolwiek bóg istnieje.




Zgadza się. Ateizmem rzeczywiście nie warto się zajmować, ponieważ ateizm nie opisuje postawy, tylko brak postawy teistycznej, a samo słowo „ateizm” nie powinno w ogóle zaistnieć, tak samo jak nie istnieje słowo akrasnoludcyzm, albo amuminizm. Ale gdyby większość społeczeństwa wyznawała wierzenie w Muminki, i definiowała tym społeczne interakcje, to powstałaby konieczność terminu do wyodrębnienia spośród nich ludzi nie utrzymujących wierzenia w Muminki.




Jak już pisałem kilka razy – ateizm nie jest negacją twierdzenia (czyli twierdzeniem przeciwnym), tylko brakiem przyjęcia twierdzenia teistycznego. Nie możesz więc od ateizmu oczekiwać odpowiedzi na to pytanie „jeśli nie jest tak, jak ja twierdzę, to jak jest?”, bo to pytanie jest nonsensowne.
Możesz co najwyżej zapytać „dlaczego nie przyjmujesz teizmu za prawdę”. A odpowiedzią na powód braku przyjęcia tego twierdzenia może być miliard, np:
- jestem krzewem bzu, nie jestem więc zdolny do utrzymywania wierzenia teistycznego
- dopiero się urodziłem, i nikt mi jeszcze nie powiedział o koncepcie bogów
- twierdzenia teistyczne są niedostatecznie przekonujące, bym przyjął je za prawdę
- ksiądz mnie molestował i się obraziłem
- itd. itp.

Zapominasz, że w przykładzie z wiarą mamy do dyspozycji DWA stwierdzenia - Bóg istnieje albo Bóg nie istnieje (a nie: jest biały, czarny, niebieski, a może w ogóle nie ma koloru itp.).



Nie posiadasz opinii na temat nieistnienia Boga?



Ale mimo to nie uważasz, że żaden bóg nie istnieje? Zatem - nie przyjmujesz twierdzenia, które wprost wynika z twojego wnioskowania? Dlaczego?

Inaczej mówiąc: twoim zdaniem z przyjęcia tezy: "nie ma podstaw by przyjąć x" wcale nie wynika "nie przyjmuję x"?



Inaczej mówiąc, ateista nie neguje istnienia Boga?



Ależ ono jest głęboko sensowne.



Jeżeli nie twierdzisz, że Bóg nie istnieje, to nie twierdzisz też, że teizm jest nieprawdziwy.

[post przeniesiony - s33]


Wielu ateistów - głównie tych mniej rozsądnych - ma po prostu alergię na słowo "wiara", albo na przypisywanie im jakiejkolwiek "wiary", więc stosują niezbyt logiczne wybiegi, w rodzaju "nie wierzę w istnienie Boga, ale przecież nie twierdzę, że wierzę, iż Bóg nie istnieje!". Jest to niemal klasyczna postać chęci, by zjeść ciastko i mieć ciastko.

Ja sądzę, że jest to raczej uzasadniona obrona przed triumfalnymi konkluzjami wierzących, którzy wmawiają ateistom, że ich "wiara w nieistnienie" ma charakter religijny.

Konstrukcja „wierzę w nieistnienie...” jest po prostu dziwaczna i nienaturalna. Nikt tak na co dzień nie myśli i nie stosuje jej w zwykłym życiu. Stąd bierze się opór ze strony ateistów. Jakoś nigdy nie spotkałem katolika, który by z całą powagą stwierdził : „wierzę w nieistnienie Zeusa”, każdy powie „nie wierzę, że istnieje ktoś taki jak Zeus”.

Może i nawet masz trochę racji, ale wiadomo, że nie w tym rzecz. Owszem, nie powiedziałbym w zwyczajnej sytuacji "wierzę w nieistnienie Zeusa", bo ta druga forma "nie wierzę.." jest bardziej naturalna - ale przecież w każdej chwili i na każde żądanie jestem gotów potwierdzić, że rzeczywiście "wierzę w nieistnienie Zeusa" (przynajmniej przez większość czasu ). Tak samo, jak wierzę w to, że nieprawdą jest, iż Bóg nie istnieje - jeszcze bardziej niewygodna konstrukcja, której na co dzień na pewno nie użyję, ale i tak prawdziwa, co mogę zawsze potwierdzić. I myślę, że każdy katolik czy w ogóle teista bez problemu się z tym zgodzi. A ateiści mają problem.



No i to jest kolejna ciekawa kwestia, bo można zadać proste pytanie - nawet jeśli, to co z tego? Przecież problemem nie jest "charakter religijny" czegoś tam, tylko to, czy Bóg istnieje czy nie istnieje. A może właśnie to "charakter religijny" jest tu problemem, a nie kwestia istnienia Boga? Może tak naprawdę to o to chodzi ateistom, skoro w imię nieprzypisywania im "charakteru religijnego" są gotowi, wbrew logice, powtarzać raz za razem "ja wcale nie twierdzę, że Boga nie ma, wcale nie, nigdy tego nie twierdziłem, tfu, tfu, ja po prostu nie przyjmuję takiej tezy, nic więcej!". Wyraźnie widać, że samo, że tak powiem, gołe zagadnienie, czy Bóg jest czy go nie ma, schodzi tu jakby na drugi plan.

Jestem ateistą, nie mam żadnego problemu.

Teista postuluje istnienie bytu nadprzyrodzonego, boga czy innego wymysłu, jak zwał tak zwał.
Co oczywiście nie jest równoznaczne z prawdziwością postulatu.
Jako ateista (cóż na niefortunna nazwa) nie mogę się odnosić do przedmiotu postulatu, gdyż jego po prostu nie ma.
Natomiast swobodnie mogę się odnieść do samej postawy teisty, stwierdzając: nie podzielam przekonań teisty.
Proste jak drut. Nie rozumiem skąd ta cała semantyczna gimnastyka buzi i języka

No ale znowu, gdzie tu problem? Przecież wymysł, choćby nie wiadomo jak silnie o jego prawdziwości przekonany był wymyślający, jest nadal wymysłem.

Oczywiscie że jest.

Prawdziwosć postulatu wystepuje w obrebie okreslonej percepcji.Z tego też względu postulat Teisty jest prawdziwy.
Jako ze ateista podwaza percepcję Teisty pogląd jego (ateizm) jest de facto fałszywy.


W takim razie nie możesz prowadzić dyskursu z Teistą.Będziesz milczeć w temacie?


Jezeli Bóg,a tym samym Teizm jest wymysłem,to tym bardziej ateizm jest wymysłem.Nie może byc tak,że ateista odnosi sie (ci którzy dyskutują co oczywiste ) do wymysłu sam nie wymyslając

I znowu:
Musisz więc milczec aby nie wymyslać

Wiesz, dla mnie osobiście ateista, który nie chce uznać, że Bóg nie istnieje to rzeczywiście dziwny ateista, ale problem jest chyba w czym innym i wiąże się z "charakterem religijnym" właśnie. Zgodzisz się chyba, że wiara w sensie religijnym to coś innego niż wiara w potocznym sensie przekonania? W sensie religijnym mamy albo wiarę, albo wiedzę - tak przynajmniej wnioskuję z tego, co tu piszą katolicy; jeżeli coś wiadomo, to nie jest to już przedmiotem wiary. Jednak wiara jako przekonanie nie kłóci się nijak z wiedzą - skoro wiem, że Ziemia jest okrągła, to jednocześnie wierzę, że Ziemia jest okrągła, bo idiotyzmem by było, gdybym wiedział jak jest, a jednocześnie w to nie wierzył. Wiara religijna ma dodatkowo to do siebie, że np. jest ponoć darem, łaską, tudzież w jakiś bliżej dla mnie niezrozumiały sposób podlega woli, w związku z czym wiara bądź niewiara jest też kwestią etyczną, podczas gdy wiara jako przekonanie o czymś z takimi historiami się nie wiąże. I teraz: wielu ateistów uważa wiarę (w sensie religijnym) za coś krótko mówiąc lipnego. Wielu wierzących z kolei, manipuluje tymi dwoma pojęciami (wiara religijna i wiara-przekonanie) tak, by przypisać ateistom tę ich zdaniem lipną. Nic dziwnego zatem, że ateisci się od tego odżegnują.

Moim zdaniem z zasady miedzy ateizmem a teizmem nie ma symetrii, a w każdym razie nie musi byc ona obecna. Teizm pierwotnie odnosi się do świata - umieszczając w nim Boga. Ateizm pierwotnie odnosi się do teizmu, idei, do świata odnosząc się jedynie pośrednio.

Oczywiście system światopoglądowy, w którym Bóg jest w ogóle nieobecny również można nazwać ateistycznym, ale w tym wypadku, kiedy brak nawet negacji teizmu, tym bardziej ciężko mówić o "wierze w nieistnienie Boga", prawda?

Jak nic, ta dyskusja przemieni sie w filozoficznie naciagana utarczke. Przeciez najprostsze sprawy mozna zagmatwac.
Dla Johnny99 dorzuce punkty 3 i 4:
3 - bog istnieje czasami
4 - bog istnieje polowicznie

To ja dorzucę piąty (na podstawie siedmiowartościowej logiki dżinistów /filozofia dalekowschodnia/):
5 - Bóg istnieje i nie istnieje.
Uzasadnienie (z powszechnie przyjętego punktu widzenia - logiki arystotelejskiej): Bóg z założenia jest wszechmocny, a kryterium istnienia bądź nieistnienia jest rozpatrywane z ludzkiego punktu widzenia, podobnie jak zresztą jak każde stwierdzenie każdej logiki, na czele z dwuwartościową. Nie ma więc podstaw, aby z naszego punktu widzenia, wprowadzać dla Boga jakiekolwiek ograniczenia, które są jedynie kategoriami naszego/ludzkiego umysłu.

A i tak każdy rodzi się ateistą (czyli osobą, które nie wierzy w ŻADNE bóstwa, bogów, istoty nadprzyrodzone)

Taka osoba to niewierzący, a nie ateista.

W najszerszym znaczeniu ateista=osoba niewierząca.