Chciałabym zaproponować nowy temat ale nieco inny od tylu już czytanych na tym forum.

Wierzący i niewierzący .

Gdy pisujemy na te tematy wiary i niewiary, ludzi wierzących i niewierzących , przeważnie podejmowane są kwestie różnic, przeciwstawnych poglądów,i.t.p. a ja chciałabym Wam zaproponować zastanowienie się i poszukanie czegoś co powinno nas łączyć.
Co to być powinno, a może się okaże , że coś takiego jest .

Nasunęła mi się myśl , że może spróbować poszukać takiego wspólnego mianownika w tym co dotyczy człowieka - jego wolności , wartości.

Jak i jakie prawa ustanawiać aby miały one akceptację zarówno wierzących jak i niewierzących?
Czy są takie zasady, prawa?

A może tym co nas łączy będą nasze zapatrywania na to co dla nas równie ważne i drogie np. rodzina, praca, państwo, ojczyzna, patriotyzm,
pokój.

Jak myślicie możemy znaleźć wspólny mianownik? Jest coś co nas łączy?

Kategorie, które wymieniłaś, nie mają wg mnie nic wspólnego ze światopoglądem na poziomie, na jakim próbujesz znaleźć wspólny mianownik.
Czyli: niezależnie od tego czy ktoś jest wierzący czy nie, ten ktoś może być: złodziejem, mordercą, oszustem, filantropem, weterynarzem, hydraulikiem albo ministrantem.

Osoba wierząca i niewierząca mogą mieć wspólne zasady oraz hierarchię wartości, ale ten "wspólny mianownik" nie zależy od światopoglądu.

Niektórzy twierdzą, że wspólnym mianownikiem jest wiara, tylko podmiot wiary jest inny. Łatwo jednak udowodnić, że to ekwiwokacja. Uzasadnienie podam, gdy Wuj Zbój powróci.

Czy takim mianownikiem nie są podstawowe wartości Dobro, piękno, uczucia, prawda Wiara raczej nie, bo może są ludzie którzy nie wierzą w nic poza człowiekiem i tym że wszystko powstało samo, tak po prostu...

Wspólny mianownik jest tak naprawdę jeden ale za to bardzo silny ... wszyscy jesteśmy ludźmi i dzielimy tę samą naturę. Wszyscy odczuwamy te same potrzeby a to co nas różni to sposób w jaki je zaspokajamy.
Wykazując odpowiednio dużo cierpliwości można zrozumieć każdego człowieka, jego motywacje i sposób myślenia. Tyle, że cierpliwość nie jest fundamentalną cechą naszego gatunku

Wspólny mianownik można wyodrębnić na przykładzie jednoelementowym. np. osoby, której poglądy oscylują wokół wiary i niewiary, lub której poglądy zmieniają się w czasie. Wszak to wciąż ta sama osoba i niekoniecznie dobra lub zła. Coś jednak w takim wahadłowcu ulega zmianie.... coś co ma związek z celem życia.... chyba??? lub też z poszukiawaniem motywacji "w sobie" lub "nad sobą"
Generalnie jednak, poziom moralny takiej osoby nie ulega większym zmianom...

Wynika z tego , że wspólnym mianownikiem byłby poziom moralny? Przecież tak nie jest, jak słusznie zauważyl Ibrisol można być wierzącym badź niewierzącym złodziejem.

Od czego zależy poziom moralny?

Czy na poziomie moralnym możemy okreslic coś co jest wspólne dla obydwojga stron?

Idę już spać, więc dwa słowa
napisałaś

Nie wiem czy w każdej sytuacji, lecz dla mnie np. problem aborcji nie istniał nigdy i nigdy mi w tym nie był potrzebny kościół, wiara, religia. Ja bym się na to świadomie nie zgodził, bo szanuję ja to małe życie. Ot tak, z siebie...bez rad, zakazów, potępień i przykazań. Bez wiary.

W głównej mierze od wychowania i obserwacji świata.
Oczywiście wychowywać można według schematów jakiejś religii - wówczas korelacja o której piszesz zaistnieje, tzn. człowiek wierzący będzie miał raczej pewien ustalony zbiór wartości i standardów, a niewierzący te standardy i wartości może mieć różne.
Sam światopogląd jednak nie wystarczy żeby zbiór wartości był inny.

Kiedyś wyczytałem, że każdy człowiek jest z natury istotą wierzącą... Jak to się ma do niewierzących Wbrew naturze

Stara sztuczka z ekwiwokacją - że też jeszcze się na to nabierają.

Dlaczego? Przecież nie jesteś w stanie utrzymać relacji z nieograniczoną liczbą osób, a im więcej relacji tym bardziej są one powierzchowne. Doceń tych którzy chcą Ciebie zrozumieć, sama wybieraj Tych któych Ty chcesz zrozumieć i poznać. Od takich wyborów bardzo wiele zależy. Konflikt interesów, nieporozumienia i sprzeczne cele są wbudowane w rzeczywistość człwieka. Nie ma powodu załamywać nad tym rąk. Trzeba to tylko zaakceptować i brać pod uwagę przy wytyczaniu własnych celów.

Wspólnym mianownikiem powinno być umiłowanie prawdy i chęć dążenia do prawdy. Te cechy bez wątpienia przejawiają zarówno wierzący jak i niewierzący.

Ależ ja doskonale o tym wiem.
Tylko widzisz bardzo często brakuje nam tej cierpliwości wobec pojedyńczego człowieka, aby móc zrozumieć najbliższych nam osób, tych , których kochamy, na których nam zależy i to właśnie napełnia mnie smutkiem.

Ibrisolu

Piszesz, że ten wspólny mianownik zależy od wychowania ale żeby tak było potrzebny jest taki sam model wychowania jednych i drugich , ten sam cel wychowania.

A czy tak jest

Żeby tak było musimy wiedzieć co chcemy osiągnąć jakich ludzi chcemy wychować. Idąc dalej tym tropem możemy dojść do stwierdzenia , że wychowujemy po to aby dojrzałe osoby prezentowały określony ( w domyśle taki sam dla jednych i drugich) poziom moralny, "kościec" moralny.

Wspólnym mianownikiem okazałby się więc poziom moralny jednostki ( ludzi) jak chce Xenotyp.

Może spróbujmy określić takie wspólne, akceptowalne przez jednych i drugich ( tzn. wierzących i niewierzących) zasady moralne, które byłyby porządanym celem wychowania dzieci i mlodzieży.

Hmmm czy nie wydaje się to Wam trudne. Bo jakoś trudno się tutaj porozumieć tym którzy kierują oświatą , wytyczają cele kształtcenia i wychowania.

Cały problem polega na tym, że ludzie mają różne zasady moralne i różne zasady akceptują - niezależnie od tego czy są wierzący czy nie.

Próbujesz dokonywać podziału na wyznawanie zasad moralnych przy rozróżnieniu światopoglądowym. Porównywać można zasady głoszone przez poszczególne religie, filozofie itp., ale w przypadku konkretnych ludzi takiego podziału nie da się dokonać z powodów które opisałem wcześniej - obserwując takie a nie inne zachowanie danego osobnika trudno jest określić jego światopogląd (za to łatwo jest określić zasady którymi się kieruje).

Nie.

Próbuję znaleźć wspólny mianownik , coś co łączy , co powinno łączyć jednych i drugich, coś co powinno pozwolić się porozumieć nam na tyle
by można było tworzyć, stworzyć coś razem trwałego , dla dobra jednych i drugich.

Jest coś takiego?

Czy to tylko idealistyczne pragnienie..., tesknota za pięknem ..., idealistyczna wiara w człowieka ... w jego mądrość i dobro?