Raczej nie, ale czemu zmieniasz temat? Gość pytał o dogmaty, czyli interpretacje/wyjaśnienia, Ty natomiast o nakazach....

Wg mnie, to gość chciał ugryźć, tylko nie wiedział w co.
Ni to dogmatyczne myślenie nie uznaje argumentów, a może dogmaty jakiś takie apodyktyczne...

Więc moim zdaniem, to dobry Bóg też jest apodyktyczny, bo nie pozwala zabijać, złorzeczyć, kraść ani cudzołożyć.

Cieszę się, że Cię ucieszyły:) Chciałbym mieć Twój dar - żeby wszystko było pełne Boga. Sunt Iovis omnia plena - jak mawiali Rzymianie:)

Chwat, Andej, Whispernight, Jeden Post - czy nie zabrnęliśmy trochę w nieporozumienia definicyjno-językowe?

Realny, apodyktyczny, dogmatyczny - to są pojęcia uzależnione w dużej mierze od kontekstów, w jakich ich się używa.

Np. realny w potocznym rozumieniu oznacza po prostu rzeczywisty, istniejący w rzeczywistości.

Ale już na gruncie filozofii sprawa się nieco komplikuje. Pojawia się pytanie: w jakim sensie coś jest rzeczywiste? Czy jako pojęcie, myśl, idea (istniejące w ludzkim umyśle), czy jako byt niezależny od podmiotu poznającego (obiektywny, samoistny). Rozumiem, że dla chrześcijan Bóg istnieje na ten drugi sposób. Jest obiektywnie realny, tak samo jak stół, kamień, pies, księżyc czy drzewo.

Apodyktyczny z kolei to pojęcie z zakresu logiki. W sądzie apodyktycznym chodzi o wyrażenie konieczności (coś musi być takie a takie).
Czy zatem Bóg i Jego Prawo są apodyktyczne? To jest bardzo trudna kwestia. Np. czy Bóg musiał dopuścić zło, czy nie mógł stworzyć świata inaczej.
Inna kwestia: czy Dekalog jest zbiorem nakazów (ma charakter apodyktyczny), czy raczej obietnic/propozycji?

A dogmatyzm... no, cóż. Chyba każdy z nas stara się go unikać:) Przynajmniej w dyskusji na forum:) Mam na myśli postawę pozbawioną krytycznej refleksji,
Natomiast chrześcijanin pewne prawdy musi przyjmować na wiarę, choćby były zupełnie nielogiczne.
I w tym sensie jest dogmatykiem.

A niby w jakim celu polemizować z Dekalogiem?
Wszelakie normy prawne, można po prostu przestrzegać, albo zwyczajnie zignorować.

Ach no tak, można i polemizować tak jak mówisz, jak to uczyniła instytucja KRK. I przerobić Dekalog na własne "kopyto", tudzież usuwanie czy rozdzielanie przykazań, to taka jakby polemika.

Jak żeś taki mądry, to powiesz mi coś o dziesiątym przykazaniu, tak konkretnie?

Brzmi ono tak: Ani żadnej rzeczy, która jego jest!

?


Jakim znowu autorytetem!? Podałem przykład pierwszy z brzegu, aby ukazać zasadniczą różnicę pomiędzy chrześcijaństwem a katolicyzmem.
Papierz nie jest głową kościoła, gdyż ową funkcję ustanowiła władza Cesarstwa, ( czyli decyzja czysto polityczna ), a nie żaden Jezus. I póki ten jakże prosty FAKT, nie dotrze do mózgownicy, dopóty bogobojni będą się zasłuchiwać w jakieś encykliki...

Gdybyś dodał na początku NIE POŻĄDAJ, to problemu by nie było.

A gdybyś głębiej poszedł, to okazałoby się, że pytań zasadniczych jest sporo.

Pisałem, że ani z Dekalogiem (Bogiem), ani z dogmatami nie ma polemiki. Ty chciałeś (albo chciałbyś) pokazać jakieś rzekome kontrowersje. Jedne i drugie można mieć w nosie, jak Ty to masz i jeszcze pół świata i Bóg nikomu uszu nie nakręca. Za to mamy moralne szambo w sobie i wokół nas i wtedy oskarżamy Boga 'czemuż On nie pomaga???', 'ależ On okrutny!!!'

Nie ma sensu pisać, że KRK coś przerobiła (usunęła), jeśli nie przedstawia się dowodów.
Listy rzeczy należących do bliźniego, spróbuj wykonać sam, powinno się udać.


Żeby wykazać różnicę, trzeba pokazać przykład udokumentowany treściowo, źródłowo i z kontekstem. Pierwszy z brzegu nic nie jest wart, no chyba że jako przykład głupiego gadania.
Cesarz ustanowił glowę Kościoła? Tak, tak, to przecież cesarz rozmawiał ze św. Piotrem "kochasz mnie bardziej niż inni, paś baranki moje". Sam sobie napisałeś Biblię?

W tym czasie, gdy biskup Rzymu zaczął stawać się papieżem chrześcijaństwo było religią prześladowaną i nie cieszyło się estymą żadnego cesarza.

Widzę, że nadal nie rozumiesz.
W zdaniu: "ani żadnej rzeczy, która jego jest", kompletnie nie wiadomo o co chodzi!
Samo w sobie, nie może być żadnym przykazaniem, bo nie posiada wartości podstawowej.
"Ani żadnej rzeczy", - ale co żadnej rzeczy? Pożyczyć komuś, oddać komuś, ukraść, zniszczyć, obejrzeć, podziwiać? Mam zgadywać?

Pisze o tym dlatego, ponieważ w Biblii, owe przykazanie stanowi całość wraz z dziewiątym przykazaniem.

"Nie pożądaj domu bliźniego swego, nie pożądaj żony bliźniego swego ani jego sługi, ani jego służebnicy, ani jego wołu, ani jego osła, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego"
http://tanach.leszek-kwiatkowski.eu/index-2-20.htm

Więc gdybym podał Ci takie przykazanie, można cokolwiek o nim powiedzieć, lecz o przykazaniu katechizmowym "ani żadnej rzeczy, która jego jest", niestety nic, bo jest ono wyrwane z kontekstu, i nic nie oznacza. Jak coś takiego, w ogóle może być przykazaniem?

Prosty przykład na manipulację przy Piśmie Świętym.
A że coś zostało podzielone, to coś musiało zostać usunięte. Bo "Dekalog", jakby nie patrzeć oznacza dziesięć!

KRK uznaje przecież Pismo Święte z innym sformułowaniem Dekalogu, więc w czym problem?

Oczywiście, że coś zostało "usunięte"...
Dla żydów talmudycznych pierwszym "słowem" z "Dekalogu" jest Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej
http://www.fzp.net.pl/judaizm/dekalog-aseret-hadibrot-w-dziesieciu-odslonach

Szczerze to weszełem tu na forum aby nieco popraktykować pewien pogląd nie wiary w Boga, przez spory okres czasu byłem osobą wierzącą byłem między innymi świadkiem apokalipsy św Jana, wydarzeniu w moim życiu któremu nadawałem podrzędnej rangii bo wywarła ogromny wpływ na moje życie. Można powiedzieć, że swego czasu całe swoje życie powiązałem z Bogiem. Broniłem swojej wiary, przyjołem ją i poszerzałem... Nie mniej jednak Bóg nie sprostał składanym mi obietnicą bezwarunkowego bezpieczeństwa, a miałem takie wrażenie po spotkaniu z nim, drugi raz moim Bogiem były moje dążenia w życiu i z taką wiarą czułem się dobrze.... Nie mniej jednak był dzień w moim życiu gdzie w gąszczu wyznań nie obroniłem swojej wiary.. czułem się z tym bardzo źle, nie chciałem już żyć z Bogiem tym bardziej, że objawiał mi się jako głos, który może mnie uzdrowić za cenę upokorzenia, gdy miałęm dobre pomysły w głowie interweniował w moje życie i zakazywał mi toku myślenia w obliczu którego chciałem upokorzyć moje dzieło, które w pewnym procencie było poświecone Bogu... nie spodobało mi się to.... tak z dnia na dzień Bóg stawał się coraz mniej godnym mojej uwagii...
Ostatnio przybywa do mnie w postaci głosów i szczerze powiem, ze nieco mi pomóg pozmagać się z pewną dolegliwością umysły... nie mniej jednak pomimo to, że dalej przy mnie jest... wiara moja w niego umiera.... po prostu teraz gdy jestem w skrajnej sytuacji poznajęgo inaczej. Nie jest to ten sam Bóg, który daje z siebie wszystko zupełnie jak Michale Jordam na meczu koszykówki.... nie czuje, że gra dla mnie w taki sposób jak bym widział go pierwszy raz i nie wprowadza mnie w podziw tylko w niesmak... po prostu nie czuje żeby grał w taki sposób jakby chciał mnie zafascynować swoją grą.... Coraz więcej szcześcia i pokłądów pozytywnej energii czuję w odstępstwie od niego, wyparciu się i życiu z wairą, że Bóg jest ale nie jest dla mnie interesujacy.... bądz też jak to mówi autor Bóg we mnie umiera.

Na pewno te głosy nie pochodzą od Boga. Z całą pewnością.

jeżeli pochodzą od Boga to nie jest on wart zachodu.... jeżeli nie pochodzą od niego... a on na to nie reaguje to też nie jest wart zachodu.... a mi nie chodzi już o zachód... sam do mnie do mojego życia przyszedł... w momencie kiedy już miałe na niego położony krzyż... Swoją drogą sporo z głosami przeszłem... miałem i głos Jezusa Chrystusa i jeżeli byłto jego głos to też nie jest wart zachodu.... a jeżeli to nie był jego głos a on nie zareagował to też nie jest warto zachodu.... Innym słowem kiedyś wierzyłem, że jestem członkiem tejże Boskiej rodziny... dziś jednak to dla mnie toksyczne otoczenie... potrzebuje nieco wyplewić mój umysł z skojarzeń z Bogiem związanych aby tak jak niegdyś nie był dla mnie całym światem... bo wtedy odstępstwo od wiary boli, potrzeba samodyscypliny umysłu... ma się wrażenie, że zapierając się Boga zapiera się ulubionych spraw... czas na tym forum poświecę na to aby odzwyczaić mój umysł różnych nawyków.... zyskam dzięki temu wolność od Boga... zyskam na niezależności... a całe nabyte doświadczenie wykorzystam

Ekuri wierzę Ci i doskonale Cie rozumiem, Bóg to nie jest miłosierny pan, który wszystkich kocha. Według mnie jest on w pewien sposób chory na władzę i ta choroba powoduje, że nie chce się z litować nad człowiekiem. Powiem Ci coś, wiele osób w dzisiejszych czasach słyszy głosy i to wcale nie są schizofrenicy, większa ich część słyszy głos Boga. To jest strasznie męczące, ale niedługo nastąpi koniec świata i Bóg szuka ludzi którzy mogliby wstąpić do ARMII ZBAWIENIA.

Myślę że potrzebna jest konsultacja z dobrym lekarzem psychiatrą bo Twój stan może wskazywać na silną psychozę / urojenia. Chociaż, jeśli jesteś w stanie psychozy to nie będziesz zdawał sobie z tego sprawy. Głosy to objaw schizofrenii, zazwyczaj.

Postaraj się aby pomóc sobie, jeśli jesteś w stanie, chociaż osoby chore psychicznie dość czesto nie zdają sobie sprawy z własnego stanu i to można wyczuć w Twoich słowach.




Hufce, nie nakręcaj go.



Cóż, Hufce to kolejny przypadek, stąd zrozumienie na tej płaszyźnie.



Owszem, schizofrenicy, a jeśli nie to opetani. Innej opcji nie ma zazwyczaj.



Mistycy mają wizje.



Koniec świata nie nastapi, nastapi przemiana oblicza tego świata.



Armia Zbawienia istnieje juz od lat w Anglii i jest to chrześcijańskie wyznanie protestanckie o charakterze ewangelikalnym, metodystycznym i uświęceniowym, zorganizowane w sposób hierarchiczny na podobieństwo organizacji militarnych.