Specjalnie dla Kael, której - jak widać - nie chciało się przeczytać wątku od poczatku (albo udaje że nie czytała) - powtarzam fragment tego, co przytaczałem z dokumentów (po więcej odsyłam do lektury wątku):

"Dokumenty z Malines", Dokument II ("Ekumenizm a Odnowa Charyzmatyczna") Rozdział V
---------------------------------------------------------------------------------------
"Jak już powiedzieliśmy, zjawisko to jest niekoniecznie pochodzenia religijnego. Tego rodzaju utraty świadomości powtarzają się regularnie na festiwalach muzyki pop i koncertach rockowych. Nie dysponujemy więc żadnymi powodami, dla których mielibyśmy przypisywać je bezpośredniej interwencji Ducha Świętego.
Podsumowując, należałoby się przyłączyć do wszystkich tych biskupów, którzy mówiąc o Odnowie ostrzegają przed przesadnym emocjonalizmem i doszukiwaniem się na siłę zdarzeń nadprzyrodzonych; ważne jest też, by liderzy Odnowy nie zajmowali się tego rodzaju pseudomistycznymi zjawiskami, które skompromitowałyby ją tylko, w wypadku gdyby na szeroką skalę zaczęto je w niej praktykować.”

W II rozdziale stwierdzono, że tradycja chrześcijańska nie pozwala utożsamić analizowanego fenomenu z spoczynkiem duszy czy też modlitwą odpocznienia.

W III rozdziale następuje ostrzeżenie przed uproszczeniami w stosowaniu reguły "drzewo poznaje się po owocach" oraz zalecenie, aby traktować zjawisko upadku jako naturalne (tzn. ludzkie, a nie nadnaturalne) aż do udowodnienia czegoś przeciwnego.

"Wziąwszy pod uwagę istniejące ryzyko dewiacji, bardzo ostrożną postawę pasterzy Kościoła, na koniec fakt, że życie charyzmatyczne nie jest uzależnione od spoczynku w Duchu, korzystniejszym wydaje nam się nie wprowadzanie lub nie sprzyjanie temu zjawisku w katolickiej Odnowie Charyzmatycznej"

(Ciekawe, czy i autorom Dokumentów z Malines zarzuci Medieval Man "brak argumentów"...)

Komisja Badań Teologicznych i Duszpasterskich Kościoła w Irlandii - opinię tę przytacza aprobująco kard. Leon Suenens, wielki krzewiciel Odnowy i jej opiekun za pontyfikatów Pawła VI i JPII zaleca:

• Odradzamy tworzenie okoliczności, w których zjawisko mogłoby się pojawić.
• Nie zapraszamy duchownych, których modlitwa lub nauczanie są związane z tym zjawiskiem.

@wybrana, włączenie się w rozmowę o spoczynkach na poziomie prezentowanego przez Ciebie prymitywnego antyklerykalizmu, to jeszcze jeden (jakże wartościowy) aspekt

Prawda czasem jest bolesna, ale nic nie jest wstanie jej zagłuszyć .

Prawda nigdy nie zasadzała sie i nie zasadza na durnych pomówieniach.
I nie Tobie rozprawiać o prawdzie, w sytuacji gdy na kilkakrotne zapytania nie chcesz udzielić odpowiedzieć do jakiego należysz Kościoła/zboru.

Prawda czasem jest bolesna, ale nic nie jest wstanie jej zagłuszyć .

Prawda nigdy nie zasadzała sie i nie zasadza na durnych pomówieniach.
I nie Tobie rozprawiać o prawdzie, w sytuacji gdy na kilkakrotne zapytania nie chcesz udzielić odpowiedzieć do jakiego należysz Kościoła/zboru.

Ciągle zadajesz mi to pytanie, a ja przecież już wielokrotnie na nie odpowiedziałam.


W temacie przeze mnie utworzonym - moje świadectwo uzdrowienia możesz dużo poczytać.
Przez 53 lata należałam do KK, na obecnie już tylko należę do Kościoła Jezusa Chrystusa, którego Jezus jest KAMIENIEM WĘGIELNYM. Żeby być członkiem Kościoła Jezusa Chrystusa ,nie trzeba być dopisanym do określonego zboru. Jaki jest Kościół Jezusa Chrystusa możesz poczytać w utworzonym przeze mnie temacie - Prawdziwy Kościół.
Człowiek jest Świątynią Boga, a jego serce Jej Ołtarzem. Albo pragniemy, by Bóg mieszkał w nas, albo Go odrzucamy.
Nie przez zbór będziesz zbawiona, ale przez wiarę, czyli osobistą więź z Bogiem.

Właśnie o krytykowanie tu chodzi, to jest jedyne co łączy.
Jezus jest pustym słowem, którym zagłusza się wyrzuty sumienia. Już nie miłość do bliźniego jest tym co łączy, ale nienawiść do bliźniego, czyli do KK.

Tak pięknie piszesz o miłości. Gdy ktoś ma miłość do bliźniego, to jest zatroskany o jego wiarę, bo w tym przejawia się miłość - właśnie w trosce.
Gdy ktoś kocha swój Kościół, to pragnie, by jego Kościół był święty, by grzeszność w nim nie królowała, bo grzeszny Kościół wyrządza duży ogrom krzywdy.
Ja pragnę być nadal w KK, ale nie mogę nadal uczestniczyć w tym nierządzie duchowym.

No właśnie, nawiązując do tematu, jak KK widzi działanie bezpośrednie Boga przez Ducha Świętego na zwykłego człowieka?
Czy Duch Święty ma czynny udział w naszym codziennym życiu? czy czujemy Jego działanie w naszych myślach, pragnieniach, zdarzeniach?
Czy Duch Święty działa tylko w Kościele, czy również poza Kościołem - tak na co dzień, zawsze i wszędzie?
Co o tym sądzicie?

______________________
O działaniu DŚ w Kościele można (i trzeba) doinformować się z oficjalnych źródeł, a nie z czyichś opinii