Co to ma niby być? to we mnie jest jakaś dodatkowa świadomość? to chyba w tobie coś takiego jest coś się u ciebie wytworzyło, i to nawet nie wiadomo do końca co.

Robek, więcej ja uważam, że jestem duszą/atmanem który jest tożsamy z Brahmanem, co daje buddyjskiego anatmana, co genialnie przetłumaczono jako brak indywidualnej duszy. Zgadzam się z tym, na pewnym poziomie jest tylko Jedność, ale na obecnym jestem bytem indywidualnym doświadczającym umysłu i za pomocą umysłu

Skoro jesteś duszą/atmanem, to jak możesz twierdzić, że to daje buddyjskiego anatmana? Anatman to brak duszy, a Ty twierdzisz, że jesteś duszą.

Czy kwestia dotyczy słowa "indywidualnej"? Twierdzisz, że atman to dusza, ale nie indywidualna?

Ale to by się kłóciło z terminologią sanskrytu, jakiej tu się używa. Skoro buddyści zaprzeczają, aby istniał ktoś taki, jak atman, to oznacza, że formułując wyraz "anatman", chcą tym samym zaprzeczyć koncepcji adwajta-wedanty. Więc nie wierzą w istnienie atmana/duszy.

To tylko kwestia zwracania uwagi na inne poziomy gry.
W buddyzmie zakładającym anatmana coś jednak reinkarnuje, prawda? Pokombinuj co...

Adwaita wedanta to także zabawa z pełnym nonduality, istnienie i nie istnienie duszy to dualny podział...

Sobór Trydencki
SesjaVII
Gdyby ktoś mówił, że sakramenty Nowego Prawa nie są konieczne do zbawienia, ale zbyteczne, i bez nich lub bez ich pragnienia ludzie otrzymują od Boga łaskę usprawiedliwienia przez samą wiarę, chociaż nie wszystkie są konieczne dla każdego człowieka – niech będzie wyklęty” (Kanony o sakramentach 4)

Rz 4;2-8. 13-17. 22-25
Jeżeli bowiem Abraham został usprawiedliwiony z uczynków, ma powód do chlubienia się, ale nie przed Bogiem. Bo cóż mówi Pismo? Uwierzył Abraham Bogu i zostało mu to poczytane za sprawiedliwość1. Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności. Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia, zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków:
Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte.
Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczyta grzechu.
(...)
Albowiem nie od [wypełnienia] Prawa została uzależniona obietnica dana Abrahamowi i jego potomstwu, że będzie dziedzicem świata, ale od usprawiedliwienia z wiary. Jeżeli bowiem dziedzicami stają się ci, którzy się opierają na Prawie, to wiara straciła znaczenie, a obietnica pozostała bez skutku. Prawo bowiem pociąga za sobą karzący gniew. Gdzie zaś nie ma Prawa, tam nie ma i przestępstwa. I stąd to [dziedzictwo] zależy od wiary, by było z łaski i aby w ten sposób obietnica pozostała nienaruszona dla całego potomstwa, nie tylko dla potomstwa opierającego się na Prawie, ale i dla tego, które ma wiarę Abrahama. On to jest ojcem nas wszystkich - jak jest napisane: Uczyniłem cię ojcem wielu narodów - przed obliczem Boga. Jemu on uwierzył jako Temu, który ożywia umarłych i to, co nie istnieje, powołuje do istnienia.
(...)
Dlatego też poczytano mu to za sprawiedliwość. A to, że poczytano mu, zostało napisane nie ze względu na niego samego, ale i ze względu na nas , jako że będzie poczytane i nam, którzy wierzymy w Tego, co wskrzesił z martwych Jezusa, Pana naszego. On to został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia.

Hbr 10;38
A mój sprawiedliwy z wiary żyć będzie,
jeśli się cofnie, nie upodoba sobie dusza moja w nim.

Co do ustaleń soboru Trydeńskiego to wychodzi, że pod tym względem chyba wyjątkowo mnie nie wyklinają, albo wyklinają podwójnie, bo uważam, że zbędne są nie tylko sakramenty, ale i wiara w usprawiedliwienie od Boga, bo skoro Bóg jest wszechwiedzący to doskonale zna powody/przyczyny takiego a nie innego postępowania i nie musi się bawić w usprawiedliwienia

Ładnie dobrane fragmenty, jak to Biblia przegrywa z typowo politycznymi zagrywkami...

[quote="IrciaLilith"]
skoro Bóg jest wszechwiedzący to doskonale zna powody/przyczyny takiego a nie innego postępowania i nie musi się bawić w usprawiedliwienia



Owszem i zna
Pwt16;31
Pan rzekł do Mojżesza: «Oto ty spoczniesz z przodkami swymi, a lud ten powstanie, by uprawiać nierząd z bogami obcymi tego kraju, do którego wejdziecie. Mnie opuści i złamie przymierze, które z wami zawarłem.

i nie musi

na tym Jr18;3-6
Zstąpiłem więc do domu garncarza, on zaś pracował właśnie przy kole. Jeżeli naczynie, które wyrabiał, uległo zniekształceniu, jak to się zdarza z gliną w ręku garncarza, wyrabiał z niego inne naczynie, jak tylko podobało się garncarzowi. Wtedy Pan skierował do mnie następujące słowo: «Czy nie mogę postąpić z wami, domu Izraela, jak ten garncarz? - wyrocznia Pana. Oto bowiem jak glina w ręku garncarza, tak jesteście wy, domu Izraela, w moim ręku.

Na tym właśnie polega łaska
2Tm 2;20-21
W wielkim zaś domu są nie tylko naczynia złote i srebrne, ale też drewniane i gliniane; jedne służą do celów zaszczytnych, a drugie pospolitych. Jeśli tedy kto siebie czystym zachowa od tych rzeczy pospolitych, będzie naczyniem do celów zaszczytnych, poświęconym i przydatnym dla Pana, nadającym się do wszelkiego dzieła dobrego
Rz9;20-21
człowiecze! Kimże ty jesteś, że wdajesz się w spór z Bogiem? Czy powie twór do twórcy: Czemuś mnie takim uczynił? Albo czy garncarz nie ma władzy nad gliną, żeby z tej samej bryły ulepić jedno naczynie kosztowne, a drugie pospolite?

Tak się składa, że między samoświadomymi istotami a gliną jest przepaść...
Najgorsze, że rozumiem te metafory i się z nimi zgadzam, z tym, że dla istot utożsamiających się z ciałami i umysłsmi rodzi to obraz Boga- nieczułego despoty, traktującego ludzi jak zwykłe narzędzia.
Gdy zaś wie się kim się jest po prostu fakt, że ciało i umysł to narzędzia w niczym nie przeszkadza, bo przecież ręce wcale nie oddzielne od nas też są narzędziami i gdybyśmy mogli sobie je wymieniać i testować najlepsze, też byśmy wybrali odpowiednie do naszych celów i upodobań...

Podzielisz się tym, jak rozumiesz te metafory? Mam wrażenie, że dostąpiłaś pewnego stopnia wtajemniczenia, niedanego innym ludziom. Nie mówię tego ironicznie. Może się podzielisz?

Rz 7;18-24
Jestem bowiem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać - nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Jeżeli zaś czynię to, czego nie chcę, już nie ja to czynię, ale grzech, który we mnie mieszka. A zatem stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. Albowiem wewnętrzny człowiek [we mnie] ma upodobanie zgodne z Prawem Bożym. W członkach zaś moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i podbija mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach. Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, [co wiedzie ku] tej śmierci? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego!3 25 Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, ciałem zaś - prawu grzechu.

[quote="IrciaLilith"]
dla istot utożsamiających się z ciałami i umysłami rodzi to obraz Boga- nieczułego despoty, traktującego ludzi jak zwykłe narzędzia.

Ez16;8-17
Oto przechodziłem obok ciebie i ujrzałem cię. Był to twój czas, czas miłości. Rozciągnąłem połę płaszcza mego nad tobą3 i zakryłem twoją nagość. Związałem się z tobą przysięgą i wszedłem z tobą w przymierze - wyrocznia Pana Boga - stałaś się moją. Obmyłem cię wodą, otarłem z ciebie krew i namaściłem olejkiem. Następnie przyodziałem cię wyszywaną szatą, obułem cię w trzewiki z miękkiej skórki, opasałem bisiorem i okryłem cię jedwabiem. Ozdobiłem cię klejnotami, włożyłem bransolety na twoje ręce i naszyjnik na twoją szyję. Włożyłem też pierścień w twój nos, kolczyki w twoje uszy i wspaniały diadem na twoją głowę. Zostałaś ozdobiona złotem i srebrem, przyodziana w bisior oraz w szaty jedwabne i wyszywane. Jadałaś najczystszą mąkę, miód i oliwę. Stawałaś się z dnia na dzień piękniejsza i doszłaś aż do godności królewskiej. Rozeszła się twoja sława między narodami dzięki twojej piękności, bo była ona doskonała z powodu ozdób, którymi cię wyposażyłem - wyrocznia Pana Boga.
Ale zaufałaś swojej piękności i wyzyskałaś swoją sławę na to, by uprawiać nierząd. Oddawałaś się każdemu, kto obok ciebie przechodził. Nabrałaś swoich szat i sporządziłaś sobie wyżyny [z namiotami] o różnorakich barwach i na nich uprawiałaś nierząd4. Wziąwszy ozdobne przedmioty z mojego złota i z mojego srebra, które ci dałem, uczyniłaś sobie z nich podobizny ludzkie i przed nimi grzeszyłaś nierządem.

Iz1;2-3
Niebiosa, słuchajcie, ziemio, nadstaw uszu,
bo Pan przemawia:
«Wykarmiłem i wychowałem synów,
lecz oni wystąpili przeciw Mnie.
3 Wół rozpoznaje swego pana
i osioł żłób swego właściciela,
Izrael na niczym się nie zna,
lud mój niczego nie rozumie».

Pierwszy cytat niestety bywa rozumiany jako twierdzenie, że ciało i jego potrzeby same w sobie są złe, a to bzdura, bo ciało jest narzędziem, cennym narzędziem, fakt faktem nie powinno przejmować władzy, ale na pewno nie jest samo w sobie złe. To jak komputer, wszystko zależy od oprogramowania i tego jak się go używa.

Co do dwóch kolejnych to proszę o objaśnienia, nie widzę nawet związku z tym co napisałam.

Użyte przeze mnie cytaty zaprzeczają że

[quote="IrciaLilith"]
obraz Boga- nieczułego despoty, traktującego ludzi jak zwykłe narzędzia.

Jego wypowiedzi brzmią o wiele bardziej jak napominanie dobrego ojca

Chciałabym się podzielić, ale wiem, że jedyną drogą jest udzielenie wsparcia na drodze poszukiwań na pytanie: Kim jesteś? Próba ujęcia tego w słowa, tak aby uniknąć nieporozumień to raczej mission impossible. To jak próba opisania smaku owocu, którego nigdy nie próbowałeś...

Tak, jeśli uważasz, że jesteś swoim umysłem, swoim ego, swoimi myślami czy osobowością to jesteś narzędziem i to zbuntowanym, nie chcącym zaakceptować tego czym jest i po co... Ale nie jesteś Swoimi narzędziami...

O to chodzi w metaforycznej śmierci i narodzinach w Duchu...

Oczywiście mogę się mylić, w nic nie wierz bez sprawdzenia, wszystko co istotne może być doświadczone i tym samym zweryfikowane.

Jak najbardziej się zgadzam. Myślę też że warto zadawać pytania i przede wszystkim szukać prawdy a nie potwierdzenia swoich teorii. Moim zdaniem istnieje tgz prawdziwa prawda, która nie jest zależna od niczego co odkryjemy, zrozumiemy, zauważymy bądź nie. Dlatego też zgodzę się z twym zdaniem