Dusza ludzka jest wieczna. Od samego stworzenia.
A nieśmiertelność nie polega na cierpieniu, ale na istnieniu. Istnieniu w piekle lub w niebie. W cierpieniu lub w szczęściu. Wybór należy do każdego człowieka. Całym swoim życiem człowiek wypracowuje stan, który ma trwać wiecznie.
Dusza ludzka jest świadoma wszystkich wyborów i dokonań czynionych za życia. Nieświadome istnienie jest bzdurą pozbawiona jakiegokolwiek sensu.

Gdybyś był nieustannie świadom swego istnienia, byłbyś ewenementem na skalę światową

Z teologia.pl bo moje słowa nie mają takiej mocy. W tym momencie naturalnie też mam śiadomość istnienia.

Mt 10,28
28 Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle.

Dusza nigdy nie przestanie istnieć, ponieważ została stworzona przez Boga z innej substancji niż materia.

Po pierwsze, Jezus nigdzie nie powiedział, że dusza nie może przestać istnieć.
Po drugie, dusza pozbawiona narzędzi dzięki którym mogłaby się wyrażać, nie jest w stanie nic uczynić, a więc jej egzystencja musi być koszmarem przy założeniu, że nieustannie posiada świadomość.

Człowiek za życia na ziemi o niczym nie decyduje, bo nieistotne kompletnie jest to co nam się wydaję, liczy się jedyni boski osąd nad duszą na Sądzie Szczegółowym po śmierci ciała którego dokonuje Bóg, i Bóg nie będzie się nas o zdanie pytał ,także ja mogę np chcieć trafić do nieba a Bóg może mnie wsadzić do Piekła, bo tylko jego osąd jest ze wszechmiar sprawiedliwy. To jest Boska Sprawiedliwość i tu nie ma żadnego pola do podważania jej. Jesteśmy zbyt malutcy wobec Boga żeby w ogóle wchodzić z nim w dyskusję ,bo on jest wszechmogący i wszechwiedzący.

Ale jaki ma sens teraz rozważanie, czy dusza zginie czy nie
Jeszcze zeby dusza istniała w sensie mam na mysli jakieś dowody nie tylko postaci słowa.
Czy to jest ważne za obecnego życia
Przeciez w obecnym zyciu co innego jest ważne...
Skoro i tak Łotr trafił do nieba xD.
Wszystko to jest dopiero po śmierci.

Czyli jesteśmy takie chuchro, poniżone, nic nie znaczące, zdani tylko na łaskę losu i Boga, a Bóg może nas z buta potraktować, bo jest wszechmogący i wszechwiedzący? Nie sądzisz, że są to jakieś projekcje Twojej cierpiącej psychiki?

A poza tym: jak długo zamierzasz jeszcze o tym pisać i wciąż na nowo to powtarzać? Nie znudziło Ci się to?

Masz wątpliwości, że istnieje? A Ty czujesz, myślisz, widzisz, słyszysz, pragniesz, wąchasz, smakujesz i dotykasz? Masz świadomość czy nie?

Oczywiście ,ze mam chyba jak każdy.
Ale co do ma rzeczy ,ze czuje, mysle ?
Mam świadomość ,ale co do ma rzeczy ?
Jak ktoś jest chory to nie poznał tych uczuć i co wtedy

Czucie i myślenie jest właśnie tym - albo częścią tego - co oznaczamy pojęciem "dusza".

To, że świadomość to najistotniejsza cześć duszy, a w szerszym znaczeniu - świadomość to dusza. Więc nie możesz twierdzić, że nie wiemy, czy dusza istnieje.

Jak ktoś jest w taki sposób chory, że nie ma uczuć, myśli, wrażeń i pragnień - to ma chorą duszę.

Im bardziej jesteśmy uniżeni względem Boga im więcej mamy wobec niego pokory tym lepiej dla nas , tu nie chodzi o traktowanie z buta, chodzi o realną Boską Sprawiedliwość która jest święta i niepodważalna, liczy się tylko i wyłącznie to jakimi jesteśmy w oczach Boga, nasze zdanie jest praktycznie nieistotne.

Co to znaczy być bardziej uniżonymi wobec Boga? Co to jest ten Bóg? Jak możesz być uniżony wobec czegoś, o czym nie wiesz, czym jest? Widzisz go? Czujesz go? Wyobrażasz go sobie? Wobec czego się uniżasz?

Co to znaczy, że jego sprawiedliwość jest święta? Co to znaczy "święta"? Możesz to jakoś opisać?

Jak to nieistotne? A jak Bóg ma jakiś obraz nas samych w swoich oczach, to nie da nam tego poznać? Jeżeli da nam poznać, to już to będzie wtedy nasza wiedza, nasza świadomość. Czyli nasze zdanie będzie praktycznie istotne.

Poza tym to, jacy będziemy w oczach Boga, zależy chyba nieco od nas, nie sądzisz? Uważasz, że nie mamy żadnego wpływu na nasze postępowanie? Wszystko jedno, co zrobimy? Bo jeśli nie wszystko jedno, to chyba jakoś przyczyniamy się do kształtu tego naszego obrazu w oczach Boga?

Ciekawa teoria. W Kościele Katolickim, z tego co się orientuję, uznaje się, że to człowiek decyduje o swoim przyszłym losie przebiegiem swojego życia. Kościół uczy, że człowiek otrzymał wolna wolę i rozum. I te dary determinują to, że człowiek decyduje o swoim losie wybierając za życia droga ku Bogu lub przeciw Niemu. Sąd Ostateczny jest jedynie podsumowaniem życia ziemskiego. "Wyrok" jest zgodny z dokonywanymi za życia wyborami, decyzjami.

"Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony" (Łk 18, 14)
Pokora to postawa prawdy wobec Boga; to dostrzeżenie, że przed Jego Obliczem jest się tylko słabym człowiekiem, stworzeniem. Człowieka, choćby najdoskonalszego, najświętszego dzieli od Stwórcy nieprzebyta przepaść. Owszem, Pan Bóg nie chce co chwilę tego człowiekowi przypominać i wypominać, ale "sprowadza na ziemię" tych, którzy chcieliby być równi Bogu.
Bóg sprzeciwia się ludziom pysznym, pokora jest cnotą z której wypływają wszystkie inne.
Bóg jest mocny, dobry i miłosierny. Kocha każdego człowieka i pragnie jego dobra. Pokornych wywyższa a pysznych poniża. Pokora podoba się Bogu. Za nią człowiek otrzyma nagrodę.
Boga się czuję, a jak On wygląda ? W prawie każdym domu w Polsce wiszą Święte Obrazy Jezusa Chrystusa, tak właśnie wygląda Bóg, bo jak sam Jezusa powiedział ja i ojciec jedno jesteśmy, kto zobaczył mnie zobaczył i ojca.


Bóg nie ma nikogo ponad sobą, jest Sędzią ostatecznym, ma wszechmoc wszechwiedzę, zna przeszłość, i przyszłość dlatego jego wyroki są ostateczne.

Na Sądzie Szczegółowym Bóg prześwietla naszą duszę swoją Świętą Sprawiedliwością i w parę sekund widzimy swoje życie przeszłe takim jakie ono było w oczach Boga, widzimy co zrobiliśmy za życia ziemskiego dobrze a co źle.