Intresują mnie te kwestie. Wydaje mi się , że odpowiedzi na te pytania determinują jednostkowe wybory, decyje życiowe. Są to jakby sprawy fundamentalne .

To co stanowi sens mojego życia bedzie rzutować na to kim jestem, co robię i jak radzę sobie z bólem egzystencjalnym, bo podobno w każde życie wpisane jest cierpienie, bo inaczej nie czulibyśmy , że żyjemy i nie można by było dokonywać wyborów.

Ciekawi mnie ta kwestia również z perspektywy światopoglądowej : religijnej, ateistycznej.

Sens życia z punktu widzenia i rozumienia religii do droga do domu Ojca.

"Droga do domu " ; " powrót do domu "- to jakby jeden z archetypów w kulturze ludzkiej obrazujący spełnienie , pokój, osiągnięcie celu, odpoczynek i wszystko to co w ogólnej świadomości kulturowej reprezentuje Dom Rodzinny.

Jaki jest sens życia z perspektywy światopoglądu ateistycznego

Nie wiem, nie rozumiem.
Czy można żyć nie widząc sensu życia?
Jak bez takiego sensu człowiek radzi sobie z bólem istnienia?

Jeżeli lubicie takie tematy zapraszam do dyskusji.

Sens zycia moze byc obiektywny i subiektywny. Subiektywny to taki nadany przez jakis podmiot na zasadzie wyznaczenia sobie celu podczas swojej homeostazy. Obiektywnego sensu nie ma nic.

Prawda przychodzi do nas aby zniszczyc jak spiewa Rammstein. Ale wiedziec, ze zycie jest bezsensu, a czuc to to dwie rozne sytuacje. Nie mozna sobie z tym zadowalajaco poradzic bez oszukiwania samego siebie. A co ludzie robia z taka wiedza? To juz zalezy od tego kim sa.

Kiedy o tym mysle, to sie nie dziwie, ze ludzie wymyslaja sobie bogow/Boga.

Właśnie, ta wizja bezsensu jest tak beznadziejna, że w zasadzie nie warto się nad nią dłużej zatrzymywać. Koncepcja świata z Bogiem, z Prawdą która jest Miłością, jest o wiele ciekawsza. Dlaczego ją odrzucać, skoro w zamian dostaniemy tak niewiele? Dlaczego mam uwierzyć, że Boga nie ma?

Ateista wyznacza stawia sobie w życiu tzw krótkie cele. Myśli o tym żeby skończyć szkołe, zdobyć dobrą prace i jakoś urządzić się w życiu. Sens swego życia ograniczają do spraw doraźnych. Nie chce i nie potrafi patrzeć szerzej bo każde rozważanie prowadzi do Boga a on już sobie kiedyś założył że Boga nie ma. Nie chce zmieniać swgo światopoglądu bo tak jest wygodniej. Uznanie istnienia Boga konsekwetnie zumusza człowieka do zmiany swego życia a to jest zbyt kosztowne.

Ateista nie radzi sobie z tym bólem. Uważa że spotkała go jakaś krzywda, nieszczęście i że świat jest nieprawiedliwy. Często wtedy przypomina sobie o Bogu i czyni odpowiedzialnym za wszelkie niepowodzenie.
Są przypadki że taki ból doprowadza ateiste do nawrócenia ale w większości jest przyczyną złości i bezradności wobec losu.

Z tym cierpieniem chciałem polemizować, ale faktycznie - w pewnym sensie jest konieczne do podejmowania decyzji.



Światopogląd ateistyczny nie zajmuje stanowiska odnośnie sensu życia. Religia np. określa wszystko - zakazy, nakazy, cele, dogmaty itp. Ateizm tego typu narzutów nie ma (na tym polega jego istota) - dlatego na to pytanie każdy ateista może odpowiedzieć inaczej.
Światpogląd ateistyczny na to nie odpowie.

Sweet:



Bardzo zadko wystepuje cos takiego jak wiara w cos bez wzgledu na wszystko. Zarowno teisci jak i ateisci opieraja sie na jakis przeslankach, sa wychowani w pewien sposob itd. Ateista moze wierzyc, uwazac, zakladac, wiedziec ze Boga nie ma i zawsze jego poglady sa na czyms oparte, nie jest tak, ze kazdy sobie wybiera "aa nie bede wierzyl w Boga bedzie mi gorzej w zyciu". Niektorzy poprostu nie chca byc szczesliwymi glupcami.

Andr2ej:

Edycja:

Andr2ej:


Bzdury, ateista uwaza Boga za istotne odpowiedzialna za to, ze jego zycie jest bezsensu? Nie mozna tez generalizowac, ze kazdy ateista uwaza, ze spotkala go krzywda. Niektorzy potrafia zrozumiec i zaakceptowac fakt, ze sa tutaj bez sensu i celu.

Owszem w życie wpisane jest cierpienie, które na szczęście omiatają fale szczęścia. Obawiam się, ze cierpienia notorycznego nikt by nie wytrzymał. Z całą pewnością cierpienie daje istotny przyczynek do odczuwania życia.

Nie zrozumiałem końcowej części zdania..."i nie można by było dokonywać wyborów. "
Z czym nieoczekiwanie zgodził się Irbisol pisząc:



Moim zdaniem nikt nie pragnie cierpienia... przychodzi samo i trzeba sobie z tym poradzić lub przynajmniej zaakceptować.
O jakie wybory Wam obojgu chodzi?

Jeśli wiara pozwala przeżyć życie szczęśliwszym, to jest to już głupota? Czy głupotą jest wybranie szczęścia i radości, nawet jeśli Boga nie ma?

Glupota jest oszukianie samego siebie, myslenie zyczeniowe.

Ania:


Jeśli chcesz znaleźć odpowiedź na swe pytania, należy znaleźć taką uniwersalną odpowiedź, która zawiera odpowiedzi na wszystkie tego typu pytania. Jak dojść do tej uniwersalnej odpowiedzi? Pytając samej/samego siebie np.: kim jestem? albo: kto „żyje”? To mozolna jest droga, ale innej nie ma.
Ty założyłaś na wstępie, że wiesz kim jesteś i kto żyje, wiec pytasz się już tylko o „swój sens”. To zasadniczy błąd. Dlatego nie poznasz prawdy kontynuując swe dociekania.
Ty sama jesteś prawdą do poznania. Gdy ją przenikniesz, natychmiast rozwikłasz sens sensu życia.
Jednak nie będzie Ci już do niczego potrzebny.
Ddn

A czy ktoś tu pisze o pragnieniu cierpienia?
Żeby wybrać, musisz mieć świadomość alternatywnych rozwiązań - bez pojęcia kryterium przyjemności/cierpienia (czyli funkcji oceniającej wybór) trudno mówić o wyborze innym niż losowym.

Ozelu

Piszesz, że obiektywnego sensu nie ma, ależ spróbuj dostrzec, że wszystko co Ciebie otacza ma jakiś cel sens.

Jak można zrozumieć i zaakceptować fakt, że jest się tutaj bez sensu i celu? To po co się żyje, siłą bewładu? Dla własnej przyjemnosci?
Po co się trudzić, co jest wartością?

Zgadzam się z tym co napisał SweetChild, że
wizja bezsensu jest beznadziejna.

Ja nie rozumiem takiego myślenia.

Andrzej napisał , że sens życia ateisty ogranicza się do spraw doczesnych.

Czy rzeczywiście Wam to wystarcza? Jak radzicie sobie z bólem egzystencjalnym?

Ibrisolu

Piszesz, że ateizm nie zajmuje stanowiska odnośnie sensu życia.
A Ty sam czy zajmujesz jakieś stanowisko w tej kwestii?

Xenotymie

Ale po co mamy to cierpienie przyjmować , radzić sobie z nim, przynajmniej akceptować ( jak napisałeś ), jeżeli życie nie ma celu, jest przypadkowe , nie ma sensu( z punktu widzenia ateisty oczywiście)?

Dominikando

Ja zadałam te pytania osobom, które właśnie nie widzą sensu życia, osobiście bowiem dostrzegam sens życia, co wpływa na moje wybory, na to kim jestem , co robię , jak radzę sobie z bólem egzystencjalnym.[/b]

W sensie subiektywnym tak. Obiektywnego sensu nie znam i nie wiem czy w ogóle taki istnieje.
Ponieważ obiektywny sens życia nie jest warunkiem koniecznym powstania życia, więc najprostszą wersją jest brak obiektywnego sensu życia.

Najprostszą, ale niezadawalającą. Dlatego zakładam wersję bardziej złożoną, może nawet mniej prawdopodobną, ale zadawalającą.
Po co grać o stawkę, która w razie wygranej i tak nas nie satysfakcjonuje?