No właśnie: wierzę, ale mam wątpliwości. Wierzę w 100%, że Bóg istnieje, że Jezus był na ziemi, że czynił cuda, wierzę że Bóg mnie kocha, wierzę we wszystko co pisze w Biblii, bez zmrużenia oka. Wierzę. Ale nie potrafię się zbliżyć do Boga, jest między mną a nim jakby ściana, mur. Chcę innym opowiadać o tym jak wspaniały jest Bóg, że to nie on jest sprawcą naszych cierpień. Ale co z tego, kiedy nie ma Go w moim sercu tylko w umyśle. Modlę się a mam wrażenie jakbym mówiła do siebie a nie do Boga. To, co mówię Bogu wraca do mnie. Ma ktoś tak jak ja?

Być może Bóg, zgodnie z tym jak objaśnił to św. Faustynie, chce Cie przygotować do jakichś wielkich rzeczy. Chodzi mi o fragment z jej Dzienniczka, gdzie w sumie podobny stan jest opisany. Jak chcesz to napisz na PW i Ci skopiuję ten fragment.

Pewnie większość z nas ma tak co jakiś czas. Raz krócej, raz dłużej. Bardziej lub mniej. Ale się zdarza. I wcale nie oznacza, że jest to jakiś czas stracony. Wręcz przeciwnie - to jest czas, w którym uczymy się szukać Boga. Uczymy się wychodzić coraz dalej, zostawiać coraz więcej. Nie da się ukryć, że jest to trudny czas. Ale jednocześnie rodzący wspaniałe owoce

Pozdrawiam

Zgadzam sie z anguą

Niestety.

Moze podswiadomie zdales sobie sprawe, ze Bog to bzdura?

Jeśli o mnie chodzi, to wręcz przeciwnie. Mam wręcz wrażenie, że im dalej mi do NIEGO, tym większa moja pewnośc o Jego istnieniu i Jego Miłości do mnie.

Wierzący, nie można podświadomie zdać sobie sprawy, że Bóg nie istnieje. Nie rań uczuć innych, w przeciwieństwie do Ciebie niektórzy je mają. Zresztą nie wypowiadają się na tematy, związane z wiarą, bo Ty tej wiary przecież nie masz.

Moze. Mam uczucia. Nie trzeba byc pilkarzem, zeby rozmawiac o pilce noznej.
Pozatym ponoc wiara jest darem to albo przyjdzie albo nie.

Nie możesz wieżyć w 100% i mieć wątpliwości. To się wyklucza.
A co do tego dystansu. To miłość Cię oddala. A raczej jej brak.
Bo nie można wieżyć i nie kochać.

Plum, każda wiara musi zakładać pewne elementy niepewności czyli takie czy inne wątpliwości w przeciwnym wypadku była by wiedzą a nie wiarą, tylko fanatyk ma 100% pewności co do swojej wiary. Wątpliwości są naturalnym i zdrowym stanem każdego człowieka który wierząc pyta się równocześnie „dla czego?”

„Bo nie można wierzyć i nie kochać.”

Raczej nie, intelekt i uczucia to dwa odmienne stany, uczucia zawsze muszą być pod kontrolą rozumu w przeciwnym wypadku stają się „ślepe” - a tu już tylko krok do fanatyzmu i nietolerancji

Jesli wierzysz we wszystko, co pisze Biblia, to przypomnij sobie obraz z Apokalipsy 3:20: "Oto stoje u drzwi i kolace; jesli kto poslyszy moj glos i drzwi otworzy, wejde do niego i bede z nim ...". Ty slyszysz pukanie Jezusa do Twego serca, wiec zapros Go! Ten krok nalezy do Ciebie, gdyz Jezus pozostawil nam decyzje wyboru. On dotrzymuje slowa: gdy Go szczerze zaprosisz, On 'wejdzie' do Ciebie i da Ci to czego pragniesz!

Czy można wierzyć pomijając dogmaty religijne? Czy wtedy wiara jest u Boga ważna?

Czy wiara tworzy dogmaty, czy dogmaty tworza wiare? Dogmaty to zestaw nauk kosciola, wiara to wspolnota z Bogiem (o czym pisalas w Twym pierwszym poscie). Pozwole sobie na wiosenne obrazy: Wiara w Boga rodzi sie od uslyszenia Jezusowego pukania do serca i kielkuje w zaproszeniu Go do zycia. To jest baza, na ktorej pozniej rosnie biblijna nauka. Zaprosilas Go?

Muszę przyznać, że mam trochę namotane jeżeli chodzi o wiarę, i teraz nie wiem co myśleć. Dawno temu nawróciłam się, przyjęłam Boga do swojego życia. Ale zawsze nurtowały mnie pytania o Trójcę, o życie pozagrobowe, krzyż, zmartwychstanie. Nie wiem co myśleć. Wierzę w Boga ale nie wiem czy moja wiara ma sens kiedy nie wierzę w życie pozagrobowe, Trójcę, itd.