Jeszcze parę słów

do Asienkki:

Czy nie uważasz, że podając jedynie recenzje skrajnie nieprzychylną książce stawiasz się w świetle osoby wyjątkowo mało obiektywnej? Ja przed przeczytaniem książki przeczytałem mnóstwo recenzji zachwalających tą pozycję. Proszę o odrobinę obiektywizmu.

Gdzie napisałam, że "Konrad ślepo wierzy przeciwnikom KK"? Wskaż mi moje słowa mówiące o tym, aby potwierdzić własne zarzuty

A gdzie ja napisałam, że to jest złe?

A co nazywasz atakiem? Moje pytania skierowane w twoją stronę? Nie powinnam o nic pytać?

"Podobną postawą" - tzn?

A nie wziąłeś pod uwagę takiej możliwości, że te osoby, dawniej pytały, szukały, aż znalazły odpowiedź? I to dlatego dla nich to i to jest jasne, dlatego odrzucają pewne "rzeczy", o których mówią przeciwnicy...?

A dokładniej - co bądź kogo masz tu na myśli, pisząc o ludziach bojących się zachwiania swojej wiary...? I jeszcze raz - jaką agresje masz na myśli?

Ps. Nauczona doświadczeniem - polecam podchodzić z większym dystansem do wypowiedzi innych ludzi, gdyż grozi to nadinterpretacją pewnych słów...

Przeczytaj sobie swoją drugą wypowiedź w tym temacie. Do przychylnych nie należało, a jakieś dziwne wrażenie mam, że były skierowane do mnie.

Nie powiedziałem tego. Mam wrażenie, że to ja jestem wrogiem bo pytam.

Jasne, że wziąłem taką możliwość pod uwagę, ale dlaczego nie pozwolić szukać innym. Czy to, że ja czy Ty jesteśmy czegoś pewni oznacza, że inni nie mogę pytać?

Te same słowa mógłbym skierować do Ciebie. To ja pierwszy poczułem się atakowany więc się bronię.

Pozdrawiam

Jeszcze raz pytam, gdzie napisałam, że wierzysz ślepo.... - konkretnie?

Można t obyło wyczytać między wierszami



zgadzam się z tym




nie zrozumieliśmy się. Pisałem o ludziach dla których wszystko jest jasne bo "Ksiądz tak powiedział" Wypowiedziałem się chyba mało precyzyjnie, dlatego jeśli poczułas się urażona to przepraszam.

Jeszcze raz pytam, gdzie napisałam, że wierzysz ślepo.... - konkretnie?

Znowu - wrażenie.... "Kto pyta nie błądzi", ludzie powinni pytać, szukać, odkrywać - itd. Osoba pytająca nie jest wrogiem, po to dostaliśmy rozum - żeby myśleć i dążyć do prawdy...

Oczywiście, że nie oznacza... sama często szukam, pytam się, analizuje coś... Tylko akurat pisałeś o czymś innym, o ludziach, dla których wszystko jest jasne....nie o szukających ( w tym fragmencie)...

Przeczytaj jeszcze raz te "słowa"... , a po drugie, ja Ciebie nie atakowałam (dlatego napisałam to o nadinterpretacji). Dystans...

Chyba faktycznie oboje powiniśmy nabrac dystansu do tematu.

Podsumowując. Czy nie masz wrażenia, że całkowicie zeszliśmy z tematu?
Dajmy sobie może wreszcie spokój z dociekaniem co kto powiedział a przejdźmy do dyskusji. Co o tym sądzisz?
Więc może na dobry początek, co zarzucasz książce? Gdzie są przekłamania?

pozdrawiam

Dziwi mnie ton wypowiedzi Asienkki. Nie znam Cię kobieto, Ty mnie nie znasz a OBRAŻASZ mnie. Jak mam rozumieć to mrugnięcie oka przy zdaniu dotyczącym mojej wiary? Czy to, że zadaje pytania związane z wiarą zaraz dyskwalifikuje mnie jako katolika?
Nieprzychylnie jestem nastawiony do wielu partii politycznych, ale zawsze chcę wysłuchać ich racji. Po zapoznaniu się z tym mogę stwierdzić, że np. są to brednie, ale najpierw się z tym zapoznałem, NIGDY odwrotnie. O to samo chodziło mi przy temacie dotyczącym "Kodu..."

Następna sprawa. Zarzucasz mi, że ślepo wierzę przeciwnikom KK. To nie prawda. Wierzę Biblii, ale jestem człowiekiem który szuka odpowiedzi na pytania postawione przez ludzi nieprzychylnych Kościołowi. Po co? Chociażby po to, że jak za parę lat podobne wątpliwości dopadną moje dziecko, to chcę mu umieć wyjaśnić wątpliwości. Czy to takie złe?

Bardzo agresywnie atakujesz mnie jako osobę poszukującą. Wielokrotnie się już spotkałem z podobną postawą ludzi ślepo wierzących Kościołowi. Dla nich tak ma być i koniec. Żadnych pytań. Wszystko jasne. Dla mnie nie jest to jasne i dlatego szukam. Książce "Kod..." jestem wdzięczny za to, że ukazuje wątpliwości. Nigdy sam bym się nie dopatrzył kobiety, ani 27 ręki na obrazie "Ostatnia Wieczerza". Nie oznacza to, że zgadzam się z tym, ale dzięki książce wiem, że inni poddają to w wątpliwość. A ja te wątpliwości tylko chcę rozwiać.

Mnie osobiście wydaje się, że Brown znalazł nisze w powieściach którą udało mu się zapełnić. Jako pierwszy (chyba) powiązał fikcję literacką z rzeczywistością i do tego obsadził całą akcję w naszych czasach.

Brown pisze dobre książki, bo są ciekawe, czyta sie je z zapartym tchem i do ostatniej strony trzymają w napięciu. A co do treści... jeśli ktoś odczytuje to jako fikcję literacką, to w czym problem? Jeśli kogoś książka zainspirowała do poszukiwań? A może dzięki książce ktoś zainteresował się nauką Kościoła? A sam kod Leonarda? Nie zdziwiłabym się gdyby takowy stworzył...

Jednej rzeczy tylko nie rozumię. Czy w osobie Dana Browna widzisz guru sekty lub kogoś w tym rodziaju?

Jedna z amerykańskich wytwórni filmowych zamierza sfilmować "Kod Leonarda da Vinci" autorstwa Dana Browna - antykatolicką powieść, przetłumaczoną dotychczas na kilkadziesiąt języków i sprzedaną w wielomilionowym nakładzie. Biorąc pod uwagę, że autor powieści w sposób dowolny miesza fakty z wytworami własnej fantazji, przedstawiając je jako twierdzenia naukowe, jako przewodniczący Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski czuję się zobowiązany do zajęcia stanowiska w tej kwestii. Dla milionów ludzi powieść ta staje się bowiem pierwszą, a może nawet jedyną okazją do kontaktu z historią Kościoła i doktryną chrześcijańską. Przedstawienie obu tych obszarów nauk w kłamliwy sposób rodzi określone groźne konsekwencje.

Powieść zawiera następujące fałszywe historycznie i teologicznie twierdzenia:

1. Chrześcijanie od początku nie wierzyli w Bóstwo Jezusa Chrystusa. Dogmat ten nakazał przyjąć ze względów politycznych Cesarz Konstantyn na soborze w Nicei w 325 roku.

2. Jezus nie żył w bezżeństwie. Jego "żoną" była Maria Magdalena, której Jezus miał powierzyć kierowanie Kościołem. Urodziła ona potomstwo Jezusa, które dało początek francuskiej dynastii Merowingów, uważanej przez autora za tzw. Świętego Graala.

3. Jezus i Maria Magdalena mieli rzekomo reprezentować dwojakość męsko-żeńską (tak jak Mars i Atena, Izis i Ozyrys); pierwsi naśladowcy Jezusa mieli ubóstwiać "boską kobiecość"; kobiecemu pierwiastkowi boskości była i jest oddawana cześć w sekretnej organizacji zwanej "Zakon Syjonu", do której miał należeć m.in. Leonardo da Vinci.

4. Według autora książki, Kościół Katolicki, stworzony przez Konstantyna w roku 325, w ciągu dziejów prześladował niewinnych czcicieli "boskiej kobiecości", paląc na stosach tysiące czarownic, niszcząc wszystkie gnostyczne "ewangelie" i pozostawiając tylko cztery z nich - te, które najbardziej mu odpowiadały. Według autora powieści Kościół rzekomo stara się nie dopuścić, by bohaterowie odkryli światu tajemnicę, że Graal to dzieci Jezusa i Marii Magdaleny, i że pierwszy bóg gnostycznych "chrześcijan" był kobietą.

Odnosząc się do powyższych stwierdzeń, trzeba z całą stanowczością stwierdzić, że Ewangelie według Mateusza, Marka, Łukasz i Jana, podobnie jak inne Pisma Nowego Testamentu, cieszyły się niekwestionowanym autorytetem wśród pierwszych chrześcijan i dlatego zostały włączone do kanonu biblijnego. Teksty te znane są z bardzo wczesnych odpisów i zostały przez Kościół uznane za autentyczne. Warto podkreślić, że teksty innych starożytnych dzieł (m.in. dzieł Platona i Arystotelesa) znane są ze znacznie późniejszych, powstałych setki lat po oryginałach kopii, a mimo to nikt nie kwestionuje ich autentyczności.

Autentyczne, wchodzące w skład kanonu biblijnego Ewangelie przedstawiają Jezusa jako Boga i to właśnie ta prawda stała się powodem ukrzyżowania Jezusa. Byłoby absurdem, gdyby chrześcijanie pierwszych wieków oddawali życie za kogoś, kto był tylko człowiekiem. Świadectwo męczenników składane od samego początku chrześcijaństwa, także w czasach konstantyńskich, potwierdza, że wierzyli oni w Chrystusa jako Boga, gdyż władze cesarstwa rzymskiego nakazywały im wyrzeczenie się tej wiary poprzez oddanie czci bogom rzymskim.

Obok pism kanonicznych pojawiały się u początków chrześcijaństwa apokryfy, (będące często wytworem fantazji), mające tylko za kanwę osobę i naukę Chrystusa. Pisma te czerpały często z pogańskich wierzeń i gnostyckich systemów myślowych, odrzucając to, co w chrześcijaństwie było dla nich trudne do przyjęcia (np. bóstwo i dziewiczość Jezusa). Popularność powieści "Kod Leonarda da Vinci" bierze się właśnie stąd, że współcześnie wielu żądnych zysku i sensacji autorów usiłuje czerpać z tych właśnie źródeł, trafiając, niestety, ze swymi irracjonalnymi teoriami na podatny grunt ignorancji religijnej.

Odrzucając racjonalne wytłumaczenie rzeczywistości Dan Brown i jemu podobni wykorzystują ideologie i kulty, takie jak New Age, okultyzm, teorie spiskowe, neopogaństwo, astrologia, zapożyczenia z kultury orientalnej i indiańskiej oraz feminizm, by stworzyć sugestywny obraz, służący do zręcznej manipulacji, mającej na celu zdyskredytowanie Kościoła Katolickiego. W to miejsce gloryfikowana jest masoneria wraz z jej tajemną wizją świata.

W książce znajduje się także wiele rażących błędów historycznych. Dotyczą one m.in. Soboru Nicejskiego, krucjat, działalności inkwizycji, zakonu templariuszy czy historii sztuki. Zdarza się też, że postaciom historycznym przypisywane są fikcyjne biografie.

Wydaje się, że wydana w wielomilionowym nakładzie powieść i zapowiedź jej ekranizacji, obok podważenia autorytetu Kościoła ma na celu przysporzenie autorowi i wydawcom jak największych zysków. Okazuje się bowiem, że po wydaniu powyższej pozycji znacznie wzrosła sprzedaż książek pseudo-historycznych o Kościele, pism gnostyckich, literatury feministycznej i dotyczącej bóstw pogańskich.

Należy jednak z całą stanowczością stwierdzić, że to nastawione na zysk przedsięwzięcie, posługujące się fałszowaniem prawdy historycznej i teologicznej, jest z etycznego punktu widzenia nie do przyjęcia i domaga się jednoznacznego odrzucenia.

Warto również podkreślić, że zjawisko, którego przykładem jest powieść Dana Browna, świadczy o smutnej i niepokojącej tendencji do kompletnej irracjonalizacji współczesnego człowieka i jest wyraźnym odchodzeniem od bronionego przez chrystianizm w ciągu dwóch tysięcy lat rozumu.

Płock, 29. 04. 2005 r.

+ Stanisław Wielgus Przewodniczący Rady Naukowej Konferencji Episkopatu Polski