1. "Anus mundi" Wiesława Kielara.
2. Wszystko inne co wpadnie w ręce.

BTW nie wiecie nic o e-bookach Wiktora Zawady ? Okupacja, kaktusy i te sprawy.

Witam!

Polecam tytuł "Sokrates i inni święci" autorstwa Dariusza Karłowicza.

Ja gorąco polecam wszystkie utwory mojego ulubionego,wielkiego pisarza Franza Kafki, który dzięki swej niesamowitej wrażliwości napisał wiele wieloznaczeniowych ,groteskowych dzieł, świetnie obrazujących współczesną rzeczywistość(jego dzieła są ponadczasowe) ich bohaterem jest zazwyczaj człowiek wyalienowany
1 proces
2 zamek
3 ameryka
4 głodomór
oraz polecę tutaj także utwór pisarza z którego światopoglądem nie do końca się zgadzam,jednakże napisał wybitną powieść psychologiczną:F.Dostojewski ''Zbrodnia i Kara''

Nadrabiam zaległości książkowe.


Bernard Lecomte, "Tajemnice Watykanu" (Znak 2010)

W opisie wydawniczym książki na początku czytamy: Historie, na podstawie których Dan Brown mógłby napisać kolejne książki. Zdecydowanie tak - gdyby nie fakt, że Brown pisze powieści, a nie jest historykiem Ale myśl bardzo dobra, ponieważ Lecomte - ograniczając zakres i tak dość obszernej (blisko 400 stron) książki - pisząc o samej tylko historii Watykanu w kontekście ciekawostek jedynie XX wieku, stworzył dzieło bardzo ciekawe. Nie tylko dla historyka, który z lubością przebija się przez tomiszcza, w których 1/2 każdej strony to przypisy - właśnie nie. Źródeł nie brakuje autorowi, a książkę - mimo że absolutnie opartą na faktach - czyta się jak dobrą powieść. A to nic innego, jak po prostu prawda o najbardziej zapalnych momentach w Kościele poprzedniego stulecia.

Nie mam przed nosem teraz spisu treści - a szkoda - ale spróbuję przytoczyć z głowy. Kwestie państwowości Stolicy Apostolskiej (kulisy i tło przygotowywania Paktów Laterańskich), zjawisko księży-robotników (przykład, gdy Watykan - wbrew opiniom biskup - zajął stanowcze stanowisko, które zjawisko to szybko ukróciło, choć nie pogodzili się z tym wszyscy księża-robotnicy), jak to było z tym sługą Bożym Piusem XII i jego nastawieniem w stosunku do Hitlera i nazizmu (a było zupełnie inaczej, niż to funkcjonuje w dużym uproszczeniu - ponieważ papież ten faktycznie zrobił, co mógł, i uratował tysiące Żydów - a podjął decyzję o swojej postawie widząc, jak naziści karali za jakikolwiek sprzeciw, słusznie stwierdzając, że wobec jego głośnego i zdecydowanego sprzeciwu po prostu ucierpieli by na tym chrześcijanie w skali trudnej do przewidzenia - i dlatego milczał), czy Hitler faktycznie planował porwanie i uwięzienie papieża (a planował - była gotowa nawet specjalna procedura jego natychmiastowej abdykacji, gdyby do tego doszło, i powrotu do godności kardynalskiej, aby fuhrer nie mógł wykorzystać nacisków na niego jako głowę Kościoła), arcyciekawy rozdział o okolicznościach powstania encykliki Humanae Vitae traktującej o antykoncepcji (jaka miała być, jakie stanowisko miała przedstawić - a jak to finalnie wyszło) - i wiele innych.

Interesuję się historią Watykanu nie od wczoraj, niejedną książkę o tym przeczytałem - a i tak dowiedziałem się sporo ciekawych rzeczy. Dlatego polecam. Dla cierpliwych - sporych rozmiarów recenzję zamieścił u siebie na blogu Szymon Hołownia, ale interfejs newsweekowy nie umożliwia wyszukania... Więc nie znajdę. Ja polecam serdecznie - bo warto. A cena? Cóż - teraz w modzie jest wydawanie wszystkiego w twardych oprawach, więc to kosztuje.


x Sławomir Oder, Saverio Gaeta - "Dlatego święty" (św. Stanisław BM, 2010)

Na początek - tak, książka ciekawa, w przeciwieństwie do różnej maści wydawnictw, wypuszczanych ostatnimi czasy, a poświęconych osobie Papieża Polaka. Niestety, taka prawda. Sam na tym (albo poprzednim - bo to ten czas był) blogu pisałem o tym, jaką moim zdaniem cienizną jest książka szumnie zatytułowana Świadectwo, której autorem jest kard. Dziwisz. Cóż, taka prawda. Nic ciekawego, nudna forma, bardzo ubogie opisy - innymi słowy, nie tego czytelnik (przynajmniej ja) oczekiwał po książce człowieka, który 3/4 życia spędził z Janem Pawłem II. Na tym tle choćby wydana przez GW książka autorstwa... tak, fotografa papieskiego, Arturo Mariego, była o wiele ciekawszą lekturą. Naprawdę. Tak, wiem - wiele ochów i achów nad książką Dziwisza czytałem - ale nie wiem, może inne książki czytaliśmy?

Do rzeczy - x Oder napisał naprawdę ciekawą publikację. Dzieli ją jakby na 3, nie do końca dla mnie zrozumiałe, części. W pierwszej mówi o Wojtyle jako człowieku żyjącym w konkretnych czasach, etapach życia przed pamiętnych 16.10.1978. W drugiej - szeroko pojęty pontyfikat, wybrane przez autora wydarzenia. I wreszcie trzecia - papież jako mistyk, w oczach tych, z którymi pracował, ale także jego przyjaciół. Zaskakuje właśnie szerokość spojrzenia - nie czytamy po raz n-ty tych samych historyjek, które o papieżu można znaleźć w milionie innych książek z anegdotami i nie tylko (to że w takich z anegdotami - pół biedy, ale w innych, aspirujących do miana historycznych?), ale o sytuacjach nieznanych, i przede wszystkim pochodzących z ust osób papieżowi najbliższych, wiarygodnych, wskazanych często z nazwiska.

Przykłady? Proszę - s. 124 - papież umiejętnie osobiście odbija piłeczkę, gdy dziennikarz zapytał o bardzo duże koszty jego podróży i porównując je z kosztami podróży brytyjskiej królowej, wskazując że papież ma zadanie jednak bardziej wzniosłe niż królowa, bo nowina jaką niesie jest niewspółmiernie ważniejsza, bo chodzi o Zbawiciela, który nas odkupił, i właśnie samo to zbawienie kosztowało całą Jego krew. Inny - s. 134 - papież w obliczu tragedii World Trade Center (2001) - i dwa proste słowa: są Twoi. Pełne zawierzenie Bogu, w którego rękach były wszystkie ofiary. Gest całkowitego zaufania - a jednak w jakich okolicznościach, jakby z przypomnieniem Bogu: teraz Ty działaj. Piękne. Wierzył w Boga, ale również nie poddawał się i z Bogiem o tych ludzi, jacy by nie byli, walczył. Dalej - s. 139-140 - kwestia spotkania z przedstawicielami różnych religii w Asyżu (1986), które dla papieża było bardzo ważne nie dlatego, że wielu nawet dostojników Kościoła nie rozumiało idei i sprzeciwiało się mu, ale dlatego że miało zbliżyć do siebie różnych zupełnie ludzi. Nie, nie negowało tego, że to Jezus jest jedynym Zbawicielem człowieka - ale pomagało dostrzec, że promień Bożej prawdy jest w każdej innej religii, która inną zupełnie drogą, ale zmierza w tym samym co Kościół kierunku.

Kolejny - s. 144 i nn - kwestia ew. emerytury papieża. Jan Paweł II wiedział, że zastanawiał się już nad tym sługa Boży Paweł VI. Czy papież może pozwolić sobie na stan spoczynku za życia? Biskupi przechodzą na emeryturę w wieku 75 lat - papież też powinien? Okazuje się, że decyzję podjął już w 1989 - sporządził dokument, z którego jasno wynika, że w wypadku choroby uznanej za przypuszczalnie nieuleczalną, długotrwałą i która uniemożliwi sprawowanie w dostateczny sposób posługi apostolskiej rezygnuje za wczasu z urzędu Biskupa Rzymu i Głowy Kościoła. Przewidział taką możliwość, i był gotów po ludzku jej sprostać. Można zaryzykować stwierdzenie - gdyby jego choroba pod koniec życia potrwała dłużej, być może bylibyśmy świadkami wprowadzenia w życie tej jego decyzji... I ostatni - s. 194 - stanowisko papieża wobec objawień w Medjugorje. Tak, sam jestem wobec tego bardzo sceptyczny - bo i Kościół nie nakazuje wiary w nie. Czy papież w nie wierzył? Papież przede wszystkim widział w nich kontynuację orędzia Matki Bożej z Fatimy z 1917. W książce znajdują się 2 cytaty o podobnej treści 2 innych osób - każdej z nich papież zadeklarował, że gdyby nie był tym, kim jest, już by był w Medjugorje, aby służyć ludziom, którzy tam przychodzą i szukają wsparcia kapłana, spowiedzi. Nie tyle skupiał się na objawieniach samych w sobie - ale dobru, które z nich wynika dla wszystkich ludzi, którzy tam się nawracają, a temu zjawisku nie sposób zaprzeczyć.

Książka niewielka, ok. 200 stron, przy odrobinie wolnego czasu i zaparciu - lektura na jeden raz.


Martha Shad, "Szara eminencja Watykanu. Siostra Pascalina i papież Pius XII" (M 2010)

Postać, która już za życia wywoływała kontrowersje. Nie mówię o samym Piusie XII, a o jego sekretarce i gospodyni - bo tak należy rolę s. Pascaliny określić. Z książki wynika obraz osoby bezgranicznie oddanej Eugeniowi Pacellemu - od czasów, gdy zetknęła się z nim jako młoda (czasowo z założenia) przydzielona jedna z kilku zakonnic, a która podąża z nim do Rzymu w związku z nominacją na sekretarza stanu Stolicy Apostolskiej, i pozostaje także po wyborze na papieża w 1939. Kobieta, która specyficznemu - jak by nie spojrzeć - człowiekowi, jakim był Pacelli po prostu organizowała życie, dbała o niego (posiłki, leki, rytm życia, garderoba), troszczyła się o odpowiednią dla niego przestrzeń życiową, aby mógł realizować dobrze swoje zadania. Jaki obrazek wynika z książki? Zaryzykuję stwierdzenie - matkowała mu nieco, co autorka, nie wprost, ale wskazuje dość jednoznacznie (Pacelli był bardzo zżyty z matką, która w pewnym momencie zmarła), ale czego nie uważam za coś z założenia złego. Łączyła ich z pewnością przyjaźń i obustronne oddanie, co autorka nie raz w książce udowodniła.

Nie jest przesadą to, co o Pascalinie można nie raz i nie dwa razy wyczytać w mniej lub bardziej wiarygodnych źródłach - to ona odpowiadała za to, kto, kiedy, na jak długo i czy w ogóle spotka się z papieżem Piusem, czy w ogóle będzie miał do niego dostęp. Książka pokazuje także piękne przyjaźnie - tak samej Pascaliny, jak papieża - z kard. Francisem Spellmanem czy kard. Michaelem von Faulhaberem. I przede wszystkim - tytaniczną pracę tej kobiety zarówno na rzecz samego papieża, jak i wielu dzieł charytatywnych Watykanu, przede wszystkim pomocy na rzecz ofiar wojny, czy to w jej trakcie, czy też przez wiele lat po. Jednocześnie - jej trudny charakter, gdy po śmierci Piusa XII musiała powrócić do pracy między innymi siostrami, gdy ciężko jej było wdrożyć się we wspólnotę, gdzie nie miała już decydującego głosu, i zwyczajnie w świecie, który dość szybko wówczas się zmieniał.

Naprawdę ciekawa historia, bazująca na rzetelnych źródłach. Uważam, że warto do niej sięgnąć.

Pytanie zaczepne: czy seks może być uważany za objawienie Boga? Wątek rozwinięty w publikacji:


Więcej na temat: http://forum.e-sancti.net/viewtopic.php?p=168287#168287

Dodam od siebie:

1. Dziecko z chmur - Justyna Bigos, Beata Mozer
2. Tato gdzie jedziemy - Fournier Jean-Louis
3. Niebo dla akrobaty - Jan Grzegorczyk

Donatien Alphonse François de Sade:
- "Justyna czyli nieszczęścia cnoty"
- "120 dni Sodomy"
- "Filozofia w buduarze"

Fryderyk Nietzsche:
- "Antychryst"

polece moze dwie ksiazki, jakakolwiek faulknera, zeby wiedziec ze jest to najgorszy autor w historii, a druga to biesy dostojewskiego, zeby wiedziec ze nic lepszego juz sie nie przeczyta

Ostatnio czytałem "Władcy ciemności" Franka Peretiiego.
Książka opisuje walkę duchową na poziomie ludzkim i metafizycznym.
Książka, która pokazała mi, że modlitwa jest walką, że modlitwa jest dla prawdziwego mężczyzny.
Muszę nadmienić, że koleżance się też spodobała

Polecam

Polecam "Na wschód od Edenu" Steinbecka.

Polecam "Podążając za Panem". Na forum istnieje oddzielny wpis odnoszący sie do książki. Książkę czytałęm dwa razy, teraz często przeglądam. Jest kontrowersyjna, ale ma w sobie to coś!

książki o ojcu pio
i proboszczu z ars

Podążając za Panem. Bardzo dobra pozycja. Kiedy przeczytacie, potwierdzicie zapewne moją opinię

David B. Hart. Chrześcijańska rewolucja a złudzenia ateizmu. Kraków: Wydawnictwo WAM 2011. Autor z surową intelektualną bezwzględnością rozprawia się ze współczesnymi mitami. Cierpki humor, prosty język połączony z szeroką wiedzą oraz finezja argumentacji są doskonałą okrasą w punktowaniu wynaturzeń pogańskich religii, oświeceniowego dogmatyzmu, prymitywizmu współczesnych kultur i naiwności bezrefleksyjnego materializmu. Lektura nie dla każdego będzie łatwa, dla niektórych współczesnych ideologów wręcz obrazoburcza, ale autor nie skąpi nam rzetelności, obiektywizmu i licznych przykładów popierających jego stanowisko, w tym choćby odniesień do tak znanych postaci, jak Hypatia, Galileusz czy Dawkins. Oddajmy głos D. B. Hartowi i wczytajmy się we fragmenty jego publikacji. Niech one zachęcą nas do lektury całej książki.

Starożytność i pogaństwo:


Bezrefleksyjny materializm:


Prymitywizowanie się współczesnych kultur, które budują na afirmowaniu wolności:


Dogmaty i mity "Oświecenia" oraz ich skutki:


Mrokom ludzkiego egotyzmu - wypisanego krwawymi kartami dziejów człowieka - przeciwstawia D. B. Hart rewolucję chrześcijaństwa. Nie jest ono wolne od grzechów, jednak okazało moc sprzeciwu wobec tych wielkich zbrodni. Zbrodnie ludzkości wynikają bowiem w ostateczności z zaślepionego samozadowolenia, z naszego ludzkiego "ja"-centryzmu czy też "my"-centryzmu. Jednak nie to jest ważne. Ważne, że chrześcijaństwo niesie moc, która jedynie może oprzeć się owej mrocznej sile, którą my, ludzie wciąż w sobie nosimy.

Ideologia postępu, mimo swego szumnego w siebie zapatrzenia, w najmniejszym stopniu owej siły nie zniwelowała. Wręcz przeciwnie: otworzyła nowe drogi jej upustu. Czy wobec tego chrześcijaństwo okaże się również współczesną odpowiedzią? Odpowiedzią przeciw tej śmiercionośnej, tajemnej, drzemiącej w człowieku sile....? Właśnie to chrześcijaństwo, które niegdyś poradziło sobie w mrokach brutalnego barbarzyństwa, mrokach triumfującego starożytnego bestialstwa i nieustających międzyludzkich rzezi...

O dziwo, te mroczne dzieje ludzkości były przeniknięte właśnie pogańską wizją świata. Wizją na pozór niewinną, mityczną, idylliczną, ale.... ostatecznie sankcjonującą starożytne barbarzyństwa...

Tak właśnie i dziś po-oświeceniowa magia nauki sankcjonuje współczesne potworności, składając swe krwawe ludzkie ofiary bożkowi technicznego postępu.

Każde państwo miało swój kult bądź wiele kultów; społeczeństwo było systemem religijnym, porządek niebiański i polityczny należały do tego samego kontinuum, zaś posłuszeństwo i oddanie własnym bogom oznaczało także lojalność wobec swego narodu, ludu, wobec panów i monarchów. Można nawet powiedzieć (pozwalając sobie na daleko posuniętą generalizację), iż takie właśnie było sakralne przedzałożenie całego indoeuropejskiego pogaństwa tożsame z przekonaniem, iż cały wszechświat to rozbudowany i złożony system władzy, hierarchia mocy i dostojeństwa, na szczycie której znajduje się Wielki Bóg, poniżej zaś, schodząc stopniowo w dół, znajdowała się rozmaitość podporządkowanych mu porządków, z których każdy zajmował miejsce podyktowane mu przez boską konieczność, wypełniając swą kosmiczną funkcję; byli tam więksi i mniejsi bogowie, królowie i szlachetnie urodzeni, kapłani i prorocy, i tak dalej aż na sam dół do niewolników. Ten porządek, chociaż równocześnie boski i naturalny, był zarazem w pewnym ostatecznym sensie niebezpiecznie chybotliwy i dziwnie kruchy. Trzeba go było podtrzymywać modlitwami, składaniem ofiar, prawami, aktami pobożności, różnymi środkami przymusu i bronić cały czas przed siłami chaosu o charakterze duchowym, społecznym, politycznym, erotycznym i filozoficznym, zagrażającymi mu z każdej strony. Albowiem ów kosmiczno-polityczno-duchowy porządek był jedną i tą samą rzeczą o ciągłym i organicznym charakterze, a jego władza była absolutna.

W takim świecie Ewangelia była czymś oburzającym i całkowicie zrozumiałe było ze strony ludzi wykształconych, którzy nią pogardzali, przedstawianie apostołów jako "ateistów". Chrześcijanie byli - czyż może być coś bardziej oczywistego? - wrogami publicznymi, bezbożnikami, burzycielami ładu społecznego i ludźmi irracjonalnymi. Dowodem cnoty obywatelskiej było pogardzanie nimi za to, że nie chcieli oddawać czci bogom przodków, że w lekceważeniu mieli dobro wspólne i że rozgłaszali groteskowe i bezwstydne twierdzenie, jakoby wszystkie duchy i wszyscy bogowie zostali podporządkowani ukrzyżowanemu przestępcy z Galilei - człowiekowi, który za życia obracał się w towarzystwie chłopów i prostytutek, trędowatych i szaleńców. To było cos gorszego niż zwykły brak szacunku; to była czysta, mizantropiczna perwersja; to była anarchia. Ślady tej trwogi i obaw dostrzec można w zachowanych fragmentach traktatu "O prawdziwej nauce" poganina z drugiego wieku Celsusa [...]. Mało prawdopodobne, by Celsus uznał chrześcijan za godnych uwagi, gdyby nie dostrzegł czegoś bardzo groźnego, czającego się w ewangelii miłości i pokoju [...]. Tym, co wyraźnie i nie na żarty przeraziło Celsusa, gdy przyglądał się temu zabobonowi, był nie jego możliwy do przewidzenia prymitywizm, lecz zupełnie nowy duch buntu przenikający jego nauczanie. Celsus mówi bezustannie o chrześcijaństwie jako formie buntu bądź rebelii, a tym, co przede wszystkim potępia w nowej religii, jest sprzeciw i opór chrześcijaństwa wobec istniejących od niepamiętnych czasów zwyczajów religijnych plemion, miast i narodów świata.
(s. 149-150)

Na marginesie mogę od siebie dodać, że archetypy pogańskie ujawniają się z całą mocą we współczesnej mentalności.

Powracając zaś do głównego toku myśli chcę zwrócić uwagę na ciekawostkę, którą jest w tym kontekście fakt, że nawet tak zajadły adwersarz chrześcijaństwa jak Nietzsche (swoisty spadkobierca Celsusa) rozumiał, czym będzie wyproszenie chrześcijaństwa z kultury zachodniej.

Jest chyba jednak prawdą to, przed czym ostrzegają niektórzy spośród współczesnych myślicieli: nasz wiek jest wiekiem bez rozumu. Plastikowa kultura, medialna papka, jeszcze bardziej naukowa technika, ale nie ma w tym wszystkim nawet grama głębszej mądrości.... Albowiem tam, gdzie odeszło chrześcijaństwo, tam zaczęła zanikać przyniesiona przez nie mądrość.


Historia znów zatoczyła koło. Spięła klamrą mroki przeszłości z potwornościami ery oświeceniowej i post-oświeceniowej. Tą klamrę chrześcijaństwo usiłowało całą swą mocą poprzez wieki rozewrzeć. Niestety... teraz ideologiczna papka zastąpiła rozum i wyparła chrześcijańską mądrość. A to, co przerażało nas u starożytnych i przez co uznaliśmy ich za prymitywnych, powróciło do nas ze zdwojoną siłą i zagościło pod inną nazwą w naszych kulturach. Kulturach zbudowanych na afirmacji wolności. Takiej wolności, której wydaje się, że może wszystko. Być może dlatego stała się wolnością śmiercionośną.


Cóż, może współczesny człowiek, np. Singer, woli sam wczuwać się w rolę większych bogów czy innych bóstw pomniejszych. Być może choćby w tym ujawnia się pewna mentalna wyższość starożytnych dzieciobójców nad dzieciobójcami współczesnymi.

===

Nie zdziwię się, że proponowana przeze mnie pozycja wywoła bulgot zacietrzewienia u współczesnych luminarzy oświeceniowej mitologii. Wszyscy ci wbici w dogmaty nauki ideolodzy mogą szybko wpaść w buraczaną furię, gdy czarno na białym punktuje się ich antychrześcijańskie i - w gruncie rzeczy - tylko z pozoru naukowe aksjomaty.

Niemniej wszystkim (i fascynatom, i adwersarzom), którzy sięgną do tej - obrazoburczej dla dzisiejszej kultury - książki, życzę wciągającej lektury

Czy masoneria lub inne środowiska antykatolickie miały wpływ na wynik obrad Soboru Watykańskiego II? Czy Sobór ten wypaczył oblicze Kościoła? Czy współczesny upadek Kościołów zachodnioeuropejskich jest bezpośrednim skutkiem Vaticanum II? Czy "duch Soboru" i "nauczanie Soboru" to ta sama rzeczywistość?

Są to pytania, z którymi pomoże się zmierzyć publikacja Tomasza P. Terlikowskiego "KOŃ TROJAŃSKI w mieście Boga. Pół wieku po Soborze...". Wydana w Krakowie 2012 r. przez spółkę "Wydawnictwo AA s.c.": http://www.religijna.pl/product_info.ph ... ts_id/4831 Zawiera szereg rozważań znanego autora na ważne aktualnie problemy. Terlikowski porusza kwestie pozostające w obrębie zainteresowań katolików bardziej świadomych swego katolicyzmu. W odniesieniu do Soboru omawia szereg zagadnień: planowanie rodziny, błędy doktrynalne współczesnych teologów, kryzys tożsamości kapłańskiej, asceza i celibat, propagowanie homoseksualizmu, klerykalizacja świeckich, protestantyzacja katolicyzmu, ekumenizm, właściwe rozumienie reformy Kościoła. Rozważania napisane przystępnym i wciągającym stylem, rzeczywiście warte są polecenia.



"Na smaka" wklejam fragmenty o ekumenizmie, o używaniu tzw. metod naturalnych przy planowaniu dziecka i o rozwodach:


Polecam