Niedawno czytałam książkę "Zbyt zajęci, by się nie modlić. Zwolnij tempo, by spotkać Boga". Autorem tego poradnika jest duszpasterz pracujący na przedmieściach Chicago - Bill Hybels.

Jedna z "metod" modlitwy przez niego polecanej, to:
1. codziennie o stałej porze siadać w zacisznym miejscu, które po pewnym czasie stanie się naszym "świętym miejscem".
2. Kupić sobie zeszyt, który stanie się naszym "modlitewnikiem". Każdą kartkę zeszytu podzielić na 3 rubryki - w jednej zapisywać określenia chwalące Boga. (ma być to swoista "rubryka adoracji". Przy czym można skupić się na jednej cesze - np miłosierny, można wypisać kilka)
W drugiej rubryce zapisywać nasze grzechy - codzienny rachunek sumienia. W trzeciej rubryce zapisywać nasze prośby.
3. Wieczorem, klękając do modlitwy otwierać zeszyt i czytać to, co zapisaliśmy wcześniej. Po jakimś czasie przeglądać stare wpisy i porównywać - co się spełniło z tego, o co prosiliśmy, który grzech przestaliśmy popełniać, etc.

Co myślicie o takiej "metodzie" modlitwy?

Wydaje mi się, że w Kościele katolickim istnieją lepsze metody modlitwy niż ta, którą proponuje założyciel swego własnego Kościoła, ów Bill Hybels.

Napewno istnieją lepsze metody, ale tak właściwie to ta też nie jest taka zła, otóż dzięki takiemu "dokumentowaniu" swoich relacji z Bogiem można w dobry sposób nauczyć się samoobserwacji, mam tu na myśli to, że można wracać do wcześniejszych zapisków i analizować swój rozwój duchowy, przyjrzeć się samemu sobie, poniekąd.
z drugiej strony trzeba być systematycznym i cierpliwym w stosunku do samego siebie, bo pewnie efekty takiej "modlitwy" nie są widoczne po kilku dniach jej praktykowania.
odsumowując - ciekawy sposób.

A bierzesz pod uwagę, że ktoś może ten zeszyt znaleźć ...?

Baranku żeby była jasność: ja nie ustosunkowywałam się do tego, co napisałam w pierwszym poście. To nie moje prywatne zdanie i nie mój pomysł. Wyraźnie jest napisane, że tak przeczytałam, a słowa przytoczone są tak, jak przedstawiał je Autor książki.
Więc nie pytaj mnie, czy biorę coś pod uwagę, bo osobiście zeszyciku nie prowadzę.

No cóż, mamy XXI wiek. Zamiast zeszyciku może być plik na komputerze z szyfrowanym dostępem. :-)

Osobiście tez czytałam ta książkę i ów zeszyt prowadziłam dużo wcześniej na podobnej zasadzie choc bliższy pamietnikowi ale skierowany do Boga - a przeciez Faustyna dostała"nakaz" od spowiednika na prowadzenie dziennika. Wiec wydaje mi się ze to dobry sposób - na udokumentowanie swoich duchowych postępów.