Kiedy pojawił się w Kościele katolickim taki właśnie sposób czynienia znaku krzyża?

Od VI w. wszedł zwyczaj żegnania się trzema palcami, dla symbolicznego wyrażenia prawdy o Trójcy Świętej,
a od XII w. znak krzyża czyniono już całą dłonią: od czoła do piersi i od lewego ramienia do prawego. Praktyce tej towarzyszy od wieków inwokacja trynitarną, najstarsza formuła ewangeliczna: „W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego".

Czasami palce dłoni czyniącej krzyż są wyprostowane na znak pięciu ran Zbawiciela (tradycja zachodnia).
Mogą być też połączone ze sobą trzy palce na znak Trójcy św., a pozostałe dwa złożone na wnętrzu dłoni jako symbol dwóch natur Chrystusa (boskiej i ludzkiej) – sposób praktykowany przede wszystkim w tradycji wschodniej.
Spotykane jest też czynienie krzyża z jednym wyprostowanym palcem na znak jedności Boga.

znalazłam również "instrukcje" dobrego (prawidłowego) żegnania się :
Znak krzyża czynimy spokojnie, żegnając się całą dłonią z wyprostowanymi i złączonymi palcami (można to również robić, łącząc trzy pierwsze palce dłoni symbolizujące Trójcę Św. i nawiązując w ten sposób do tradycji prawosławia). Krzyż rozpoczynamy od czoła, wraz z głową jest ono symbolem naszych myśli, wysiłku naszego intelektu; w geście tym całą tę sferę oddajemy Bogu. Towarzyszą temu słowa: W imię Ojca. Osoba Ojca symbolizuje niebo i wszechmoc Bożą, a czoło to najwyższy punkt naszego ciała. Następnie, dłoń wędruje niżej, symbolizując proces zstąpienia Syna Bożego z wyżyn niebios na ziemie. Dłoń zatrzymuje się na piersi, wskazując na centralne miejsce, jakie w naszym ciele zajmuje serce. Serce to symbol ludzkiej osobowości oraz całej sfery ludzkich uczuć. Oddajemy kolejno Bogu naszą osobę wraz z całą jej emocjonalnością. Dopełniając znak krzyża kreślimy linię poziomą ruchem od lewego do prawego ramienia. Ramię to biblijny symbol siły i mocy. Ma to przypominać, że nasza siła i moc jest w Bogu, a każda praca winna być Jemu poddana. Temu znakowi towarzyszą słowa: i Ducha Świętego. To dobry moment, by tę prawdę zaktualizować w naszym życiu. Słowo amen, znaczy: niech tak się stanie.

A skąd to wzięłaś

Ciekawa jest ta instrukcja. Nie chce tutaj rozpoczynac dyskusji jak dobrze co do cm się przeżegnać, ale jeśli by ktoś się orientował to było by OK. Spotkałem się kiedyś ze stwierdzeniem że powinniśmy czynić znak krzyża, czyli precyzująć palce nie tylko powinny spocząc na piersi, ale bardziej poniżej mostka, aby "dociągnąć" dolne ramię, nie tyle zatem na mostku, czyli jakby środku tego krzyża który tworzymy. Czy jest to jakaś różnica? Jeśli ktoś wie to prosze o w miare precyzjne odniesienie się do mojego pytania.

które mają być połączone a które złożone we wnętrzu ręki? bo nie potrafię tego jednoznacznie stwierdzić na podstawie tegoż fragmentu?

Kciuk, wskazujący i środkowy są złączone, a pozostałe dwa schowane. Chyba że coś żle robie?

Dobrze robisz.

Dziękuje, zatem tak należy palce trzymać.

W średniowieczu wiązano z tym symbolikę przejścia od zła (lewa strona) do dobra (prawa strona). Ruch z lewej do prawej oznaczał przejście Chrystusa ze śmierci do życia i do miejsca po prawicy Ojca. Równocześnie był wezwaniem dla modlących się, aby przechodzi od nędzy grzechu (lewa strona) do chwały Boga (prawa strona) przez uświęcanie się w Duchu Świętym.

Przeżegnianie się nie jest konieczne do modlitwy....a właściwie to jest nawet niepotrzebne

Ciekawy wątek bracie Nektariuszu Spotkałem się z teorią tłumaczącą dlaczego na innym ramieniu kładziemy dłoń mówiąc "i Ducha świętego/i świętego Ducha". Na wschodzie najpierw jest prawe ramię, ponieważ z greki mamy "Agios Pneumatos", a po łacinie będzie to "Spiritus Sanctus". Więc ramie pozostaje to samo dla tego samego słowa
Niby niewielka różnica, ale sposób żegnania się "demaskuje" każdego katolika w cerkwi Ciekawe, czy to działa w drugą stronę?

pzdr

Ale założę się, że w przedsionku kościoła klęka czyniąc znak krzyża - gdyby to zrobił w cerkwi, zdemaskowałby się niechybnie