Proponuję aby taki temat trwał, gdyż moje pytanie jest zbyt proste i łatwe jak na jakikolwiek temat główny chyba;).
Mianowicie... Od wczoraj coś mnie choróbsko bierze. I z jednej strony powinienem leżeć w łóżku, zwłaszcza po kąpieli, z drugiej raczej miałbym jeszcze siłę uklęknąć "tradycyjnie", na podłodze, by się modlić.
I moje pytanie... W takiej sytuacji łózko czy podłoga, póki nie "polegnę"?

Ja lubię taką zasadę, która bazuje na pozostałych sprawach dnia. Czyli jeśli na przykład siedzisz w ciągu dnia przed komputerem, to nie ma powodów, dla których nie mógłbyś się modlić poza łóżkiem. A jeśli jesteś tak chory, że cały dzień spędzasz pod kołdrą, a laptopa trzymasz na kolanach, to według mnie modlić się spokojnie możesz również siedząc w łóżku. Pytanie jeszcze, czy mówisz o kilku minutach, czy o godzinie itp Więc decydować musisz i tak sam.

Pozdrawiam

PTR, zauważ, że istotą problemu nie było to, w jakich pozycjach można się modlić, ale czy normalnie stosowana forma obowiązuje w przypadku choroby. Przynajmniej ja to tak zrozumiałam i w takim kontekście odpowiadałam.

A co do leżenia - byłabym bardzo bardzo ostrożna. Nie dość, że trudno to połączyć z szacunkiem, to na dodatek po prostu łatwiej wziąć i zasnąć Owszem, nie trzeba klęczeć. Ale jedyną pozostałą możliwością nie jest leżenie - można, o czym pisałam wyżej, na przykład sobie usiąść.

Ale z drugiej strony, jak miło zasnąć modląc się. Bóg w sercu i w myślach do ostatniej sekundy. I rano też pierwsza myśl biegnie do Boga, jakby nie było zadnej przerwy.
Poza tym klęcząc myślę zwykle o niewygodzie, to bardziej rozprasza niż chwilowe przysypianie.

Jednak siedząc powinno się robić rachunek sumienia (wieczorny).

No to sprecyzuję Nie mam nic przeciwko takiemu zasypianiu, o jakim piszesz. Pod warunkiem, że nie jest to jedyna modlitwa! I dla mnie jest to warunek konieczny, bezdyskusyjny i tak dalej... [wiadomo, że czasem człowiek jest tak zmęczony, że naprawdę nie ma siły, więc wyjątki się zdarzają, ale mówię o ogólnej zasadzie]

Taka mała uwaga na marginesie:
Człowiek jest istotą psycho-somatyczną. Psychika wywiera wpływ na ciało, a ciało na psychikę.

Np:
- choroba powoduje pogorszenie nastroju, ale i smutek może doprowadzić do fizycznej choroby
- smutni ludzie ubierają się na czarno, ale i ubranie się na czarno gdy idziemy na pogrzeb sprzyja "żałobnemu" nastrojowi
- szacunek względem danej osoby wymusza na nas postawę wyprostowaną w jej obecności, ale i przyjęcie postawy wyrażającej szacunek sprzyja modlitwie jako relacji do Boga - Stwórcy.

Wiara to osobista, głęboka relacja z Bogiem. Z nikim nie jest się w tak bliskiej ralacji. Nikogo się tak bardzo nie kocha i przez nikogo nie jest się bardziej kochanym.
Nie wiem zatem, czy akurat pozycja ma tu jakieś szczególne znaczenie.

Oczywiście że ma.
Ale nie dla Boga. Dla nas samych.
Jeśli jesteś z kimś w tak bliskiej ralacji, że nikogo tak bardzo nie kochasz, to przyjmujesz wobec niej inną postawę niż wobec kogoś, na kim ci nie zależy.
Pozycja ta pozwala ci lepiej przekazać tej drugiej swoje myśli i uczucia. Spróbuj powiedzieć kobiecie, że ją kochasz, gdy rozwalisz się niedbale na starym fotelu. Jeśli kobieta dobrze cię zna, będzie wiedziała czy to prawda czy blef.
Ale tobie samemu będzie łatwiej wypowiedzieć i czuć całą wagę tych słów, jeśli zajmiesz pozycję umożliwiającą patrzenie w oczy.

A widzisz... ja mam zupełnie inne odczucia.
Specjalne pozy przyjmujemy wtedy, gdy nie czujmy sie pewnie. Groźny szef,na przykład, albo przyszła teściowa podczas pierwszej wizyty. Wciągamy brzuch, stoimy na "baczność", sztywno, podobnie siedzimy. Jeśli zaś mamy do kogoś zaufanie, jeśli kogoś kochamy - wtedy zachowujemy się swobodnie. Im ten ktoś jest nam bliższy, im związek jest bardziej intymny, im bardziej się osoby znają, kochają i akceptują, tym swobodniej wybierają pozycje, w której toczą rozmowy i mówią sobie o sprawach ważnych, pięknych, osobistych. Wiedzą też, że szczerość tego, co się przekazuje, nie zależy od pozycji, ale od tego, co się czuje i myśli. A kto zna nas i nasze myśli lepiej, niż Bóg?
Najpiękniejsze, najbardziej intymne i osobiste wyznania w moim życiu usłyszałam na leżąco

Ps. Gdybym powiedziała kobiecie, że ją kocham, wrażenie byłoby dziwne, i to bez względu na wiek i wygląd fotela

Jeśli faktycznie czujesz się źle, choroba Cię bierze - to nie uważam, żeby coś złego było w tym, że pomodlisz się w łóżku, leżąc już.

Chodzi o szczere i faktyczne ocenienie samego siebie - czy to jest wymówka, czy rzeczywiście źle się czujesz.

Moim zdaniem, w lozku moga sie modlic osoby obloznie chore, ktore nie moga choc na chwile usiasc, powstac albo kleknac.

Kiedys ktos napisal, ze nie mozna robic sobie z Boga poduszki.
Nie powinno sie odkladac modlitwy do poznych godzin, do chwili zmeczenia, gdyz wtedy faktycznie, jeszcze jezeli ktos jest chory, moga wystapic problemy z przyjeciem odpowiedniej dla modlitwy pozycji ciala.

Pozycja ciala podczas modlitwy powinna byc pelna szacunku wobec Boga.

Meteolu, swobodna pozycja w stosunku do osoby bliskiej tez musi jedak byc odpowiednia, i swiadczy to o kulturze osobistej czlowieka.

Zachecam serdecznie do przeczytania tego wywiadu.

"O roli ciała podczas modlitwy" z ojcem Tomaszem Kwietniem, dominikaninem i liturgistą, rozmawia Robert Krawiec OFMCap

http://www.katolicki.net/publikacje/glo ... iolow.html

A kto mówi, że nie? Ja się z tym całkowicie zgadzam.

Tylko, ze nie widzę nic niegodnego w tym, że człowiek leży albo siedzi.
Podobny wniosek wynika z wklejonego przez Ciebie artykułu:

"Modlitwa może towarzyszyć wszystkim aspektom życia."

Moje ciało jest światynią Ducha Świętego - i nie zostało określone, czy jest nią tylko wtedy, gdy przyjmuję określone pozy, bo jest nia zawsze. Zawsze więc moge się modlić do Boga, który mnie stworzył w Miłości, i z Miłości wyposażył mnie także w ciało...

"Panie przenikasz i znasz mnie
Ty wiesz kiedy siadam i kiedy wstaję
Z daleka przenikasz moje zmysły
Widzisz mój spoczynek i moje działanie

Choć jeszcze nie ma słowa na mym języku
Ty Panie znasz je w całości
Ty ogarniasz mnie zewsząd
I kładziesz na mnie Swą rękę

(...)

Ty utkałeś mnie w łonie mej matki
I dobrze znasz moją duszę
Nie tajna Ci moja istota
Kiedy w ukryciu powstałem

Oczy Twoje widziały me czyny
I wszystkie są spisane w Twej księdzę
Dni policzone zostały
Chociaż żaden z nich żaden z nich nie nastał jeszcze." Ps 139

Mateola, oczywiscie, ze modlitwa moze przenikac czlowieka caly czas ale jezeli juz modlimy sie odowiednimi slowami i oddajemy Bogu czesc to wlasciwa postawa jest nakazana.
Na Mszy swietej przeciez nie pozostajemy w postawach ciala jakie sa nam wygodne ale przyjmujemy, to co Kosciol nam nakazuje. I sa to postawy ktore czcza Boga.


Z wywiadu przeciez wynika jasno, ze nie powinnismy odmawiac modlitw na lezaco. Czym innym jest lezenie w lozku i myslenie o Bogu ,a czym innym odmowienie modlitwy np. "Ojcze nasz", wtedy trzeba aby postawa byla odpowiednia.

Warta zapytac o to spowiednika.