Jeśli prowadzący nie posiada tego pięknego daru, a jedynie biskup z urzędu jako jego przełożony daje mu przyzwolenie ("papier") na prowadzenie to jest nic innego jak oszustwo.
Do tego potrzebny jest dar, a to daje Bóg, jak się go nie ma to i nie ma uzdrowień. Jest tylko kłamstwo szyte gróbymi nićmi.


I tu sie mylisz bo Bóg działa też za pośrednictwem lekarzy, pielęgniarek, itp. a oni maja zdecydowanie więcej uzdrowień.

A gdzie Ty słyszałaś aby biskup wystawiał komu kolwiek "zaświadczenie" o nadnaturalnych zdolnościach?


Wyleczeń

Chyba nie zrozumiałaś o co chodzi....

anmara, ja też nie zrozumiałem. Może jakiś konkret?

Zdanie zaczyna się z dużej litery....popraw się, chyba, że celowo to robisz.

Na rekolekcjach parafialnych, w ostatnim dniu zostałam na Mszy o uzdrowienie, później adoracji z modlitwą o uzdrowienie, a na końcu na modlitwie wstawienniczej. O ile dwie pierwsze z wymienionych - podobały mi się BARDZO, o tyle modlitwa wstawiennicza wzbudziła we mnie masę wątpliwości i niepokojów. Również widziałam padających ludzi, słyszałam modlących się różnymi językami itd. Prawdę mówiąc nie do końca temu wszystkiemu ufam i podchodzę do tego z dużą rezerwą. Za mnie na szczęście modlił się dobrze mi znany ojciec z parafii. Podczas modlitwy czułam się okrutnie, wychodziły wszystkie moje lęki (choruję na agorafobię, mocno objawia się w Kościele). Po modlitwie nadal tragedia, noc - niespokojna, cała nieprzespana, rano spowiedź, dopiero po spowiedzi pokój serca i odzyskana równowaga. Dziwne, że tak źle to na mnie zadziałało, ale mogło to być spowodowane moim lękiem i sceptycyzmem dot. modlitwy wstawienniczej i tzw. zaśnięć w Panu. Co jednak najciekawsze - prośba została wysłuchana! Normalnie funkcjonuję w Kościele, lęki zniknęły, po raz pierwszy od kilkunastu lat mogłam w święta normalnie podejść do Komunii Św. Dodam, że to raczej nie kwestia wiary, bo w jakąś nadnaturalną moc modlitwy wstawienniczej zwyczajnie nie wierzę.
Ciekawe czy to się utrzyma, byłabym wdzięczna Bogu.

Uczestniczyłem w spotkaniach Odnowy w Duchu i mi się podobało. Pierwsze takie spotkanie było dla mnie szokiem, było nas 6: ksiądz, kleryk i czterech 17-latków, w tym ja. Wiedziałem, że będziemy się modlić i śpiewać psalmy, ale nie przypuszczałem, że będzie to takie przeżycie. Gdy zaczęliśmy prosić Ducha Świętego, żeby przyszedł, jeden z chłopaków zaczął coś mówić pod nosem, mówił coraz głośniej, jakimś dziwnym językiem, przestraszył się, ale nie mógł przestać. Mnie spotkało dziwne uczucie, gdy zamykałem oczy widziałem białe smugi światła na około nas, a później nawet gdy je otwierałem, i jakieś szepty, ale nie rozumiałem ich. Ksiądz mówił że to normalne, że Bóg może na nas zsyłać dary pod różną postacią. Mówienie obcymi językami, wyczuwanie obecności istot duchowych (anioły, demony). To niewiele. Na późniejszych spotkaniach zdarzały się też uzdrowienia. Pewna kobieta miała pokaleczone dłonie, po spotkaniu rany znikły, nie było śladu. Do dziś czuje, że toczy się walka o nasze dusze. Moje motto to Wiara czyni cuda