wyznaję rzymski katolicyzm.
Ale podobają mi się buddyjskie medytacje, a zwłaszcza Tonglen.

"Techniką używaną w praktyce jest świadome oddychanie połączone z wizualizacją "wdychania cierpienia" (własnego lub obserwowanego), przekształcania go na poziomie serca w otwartość, ulgę i uspokojenie, a następnie dzielenia się tym doświadczeniem ze wszystkimi cierpiącymi z powodu konkretnego problemu istotami (podczas swobodnego wydechu). Przyjmowane cierpienie wizualizowane bywa najczęściej jako czarny dym, a dzielenie się jako promienne światło. Istnieje wiele wariantów wizualizacji. Na przykład dla osób o mocno zakorzenionych lękowych tendencjach ostatni etap może być wizualizacją dzielenia się ulgą i otwartością także z samym sobą, a w przypadku początkujących lub mających problemy z doświadczaniem wizualizacji praktykę można uzupełnić o zwielokrotnione, kosmiczne wręcz obrazy (wariant ten bywa stosowany na przykład w szkołach buddyzmu tantrycznego).

Technika może być używana w stanie medytacyjnym, ale też w postaci "natychmiastowej", gdy zostajemy zaskoczeni przez nagły kontakt z cierpieniem."

[źródło : Wikipedia]

CO o tym myślą katolicy? Ja tu niewiele widzę niebezpieczeństwa, a raczej pogłebianie w sobie współczucia dla wszystkich żyjących istot. DOdam, że w najmniejszym stopniu nie ciągnie mnie do zmiany wyznania i jest to po prostu wykluczone.

No właśnie jak się nie wie o co chodzi, to lepiej się nie wypowiadać
Nie każda praktyka lub nauka buddyjska służy rozwijaniu postrzegania, są takie które służą kreowaniu własnej postawy, które pomagają się zmienić tak, aby być lepszym człowiekiem - medytacja o której pisze NUC jest jedną z tych drugich. Ma ona za zadanie stworzenie i umocnienie zdolności/skłonności reagowania w sposób pozytywny na to co negatywne. Dobrem na zło, miłością na nienawiść, współczuciem na agresję. Człowiek ma z reguły bardzo silne nawyki reagowania na zasadzie "oko za oko" lub stosowania różnych technik obronnych - te nawyki nie znikną same z siebie i przezwyciężęniu nich służą różne buddyjskie praktyki, w tym własnie tonglen.

NUC, muszę Cię uprzedzić że jeśli będziesz rozwijał współczucie dla wszystkich żyjących istot, to w końcu nastąpi konflikt z chrześcijaństwem. Dojdziesz pewnego dnia do pewnego etapu współczucia dla zwierząt (bądź innych istot, np. demonów, ale najprawdopodobniej to o czym piszę zaistnieje w związku ze zwierzętami) gdy chrześcijaństwo powie Ci "ok, tyle wystarczy". Ty wtedy sobie powiesz "ale jak to wystarczy? Przecież to współczucie jest jeszcze takie niedoskonałe?". Zwiększysz współczucie bardziej, a chrześcijaństwo powie Ci że Twoje współczucie i miłość dla wszystkich istot jest niewłaściwe, że jest za duże. Tak zresztą jak zielona_mrówka teraz, która mówi Ci że to niewłaściwe współczuć wszystkim istotom tak samo. Innymi słowy buddyzm nie nakłada na współczucie i miłość granic, chrześcijaństwo tak. Jeśli będziesz chciał więc rozwijać współczucie i miłość przy pomocy metod buddyzmu, natrafisz na konflikt z chrześcijaństwem.
W końcu, pewnego dnia coś zacznie Ci nie grać. Zauważysz, że masz w sobie więcej współczucia dla zwierząt niż postacie biblijne. Będziesz czuł radość ratując życie osy, podczas gdy chrześcijanie będą się śmiać z Ciebie, że łapiesz ją w domu w pojemnik i wypuszczasz na dworzu, zamiast zabić. Dla Ciebie będzie czymś złym zabicie myszy lub może nawet owada, a jednocześnie będziesz miał stawiany za wzór biblijnego Boga, który żądał zabijania dla siebie zwierząt w ofierze.
Może się nawet zdarzyć, że poczytasz o ideale Bodhisattwy, który zakłada kochanie każdej istniejącej czującej istoty tak, jakby była najukochańszym i jedynym dzieckiem, a wtedy wzory postaw które znasz z Biblii, a które wydawały Ci się czymś doskonałym, zbledną. Zbledną bo są ograniczone tam gdzie to do czego prowadzi buddyzm jest nieograniczone - do nieograniczonej niczym miłości, współczucia, troski i pragnienia szczęścia dla wszystkich żyjących istot bez wyjątku.
Z medytacji tonglen na pewno nic złego dla Ciebie jako człowieka nie wyniknie, bo ona uczy reagowania dobrem na zło. Może jednak wpłynąć negatywnie na Twoje chrześcijaństwo, bo spostrzeżesz, że to co uważałeś za bezgraniczne dobro ma jednak swoje granice - i te właśnie granice będą kolidować z tonglen.

Praktykowanie medytacji buddyjskich jest sprzeczne z zasadami chrześcijaństwa.
Nie można dwom bogom służyć, a w centrum chrześcijaństwa jest Osoba Jezusa Chrystusa.
Zamiast szukać czegość w medytacjach wschodu lepiej zainteresować sie medytacjami chrześcijańskimi, których celem jest osobowa więź z Jezusem.

Buddyzm nie polega na służeniu komukolwiek. Żaden Buddha, ani żaden Bodhisattwa nie oczekuje od buddysty, że będzie mu służył. Jeśli zaś rozumieć służenie jako działanie dla czyjegoś dobra, to buddyzm zakłada służenie wszystkiemu - celem buddystów na poziomie Mahajany jest dążenie do dobra i pomyślności wszystkich istot jakie tylko istnieją, bez żadnego wyjątku.

Akacjo, ja podobnie jak Zencognito uważam, że w medytacji buddyjskiej nie służy się nikomu.

Chcę rozwijać współczucie dla wszystkich żyjących istot, bo przynosi mi to ulgę i odprężenie. Jednocześnie "wdychanie" w siebie cierpienia innych w postaci czarnego dymu kojarzy mi się z chrześcijańskim poświęceniem dla wszystkich ludzi.

Może wejdę w konflikt z katolicyzmem (choć wątpię w to), ale buddyzm pomógł mi wyleczyć się z wielu ran emocjonalnych. Chcę wyleczyć je wszystkie. Nie będę czcić Buddy ani żadnego mistrza... Czy Jezus nie wziął na siebie cierpienia wszystkich ludzi? Ja tak to widzę.

Ok, ale zauważ że w Tonglen nie chodzi o wzięcie na siebie cierpienia wszystkich ludzi, tylko o wzięcie na siebie cierpienia wszystkich istot - ludzi, zwierząt i istot duchowych. No chyba, że chcesz praktykować zmodyfikowaną wersję Tonglen, ograniczoną tylko do cierpienia ludzi.

Zencognito, biorę pod uwagę obie opcje, aczkolwiek nie wiem, czy udałoby mi się powstrzymać przed zabiciem komara, który brzęczy mi całą noc nad uchem

Zencognito, skoro jesteś buddystą, mam ochotę zadać Ci pytanie co myślisz o takim cytacie z de Mello (Przebudzenie) "Aby jednak dojść do krainy miłości, trzeba przejść przez ból śmierci, gdyż kochać ludzi oznacza nie potrzebować ich, umrzeć dla tej potrzeby i być całkowicie samotnym" ?

Mrówka, ja Cię błagam... Ja wiem, że "kłamstwo powtarzane 1000 razy staje się prawdą", ale lepiej odkręcać zakłamania niż je powtarzać, bo nieprawda mówiona nawet ze względu na niewiedzę nie niesie ze sobą nic dobrego.


Tu się zgadzam z zielonym insektem
Hezychazm jest lepszą opcją dla chrześcijanina, bo praktyka buddyjska wymaga jednak podbudowy z wiedzy i filozofii buddyjskiej, bo bez tego można łatwo zbłądzić na manowce, własnych wyobrażeń o niej.


Najprościej mówiąc, Tonglen służy przypominaniu nam o źle wokół nas, niewłaściwości obojętności wobec niego oraz świadomości, że również my czynimy zło ludziom wokoło. Jednak skoro zainteresowałeś się Tonglen to oznacza, że prawdopodobnie już posiadasz świadomość tego co właściwe a co nie.

Wystarczy, że włączysz do modlitw chęć wybaczania bliźnim i będziesz prosił Boga o siły aby zawsze starać się odpowiadać dobrem na zło i będziesz miał równocześnie świadomość, że na odwal się tego nie można urzeczywistnić i prawdziwe dobro i niesienie pomocy zawsze wiąże sie z jakimś samopoświęceniem - poświęceniem swojego czasu, kliku złotych, swojej kanapki, swoich myśli, czy choćby poświęcenia chęci poleniuchowania i aby mieć wszystko pomiędzy pośladkami, a w skrajnym wypadku poświęcenie i porzucenie chęci aby komuś dowalić :] - wyjdzie na dokładnie to samo bez drażnienia niektórych purystów.

@NUC
Nic nie sądzę o tym cytacie, ale mogę Ci napisać jak go rozumiem. Moim zdaniem ma on wspólną płaszczyznę z "miłość nie szuka swego" św. Pawła. Moim zdaniem "nie potrzebować ludzi" oznacza w tym cytacie nie mieć w stosunku do ludzi oczekiwań, nie oczekiwać wdzięczności, ani nie wiązać swojego szczęścia z określonymi relacjami z ludźmi. Bycie samotnym rozumiem w tym miejscu jako nie bycie związanym z kimś, nie bycie uzależnionym od kogoś. Wtedy jest się całkowicie wolnym i miłość może być w pełni miłością, nieograniczona strachem.
Jak to powiedział Joel Fleishman w "Przystanku Alaska", Miłość jest altruistyczna, nie zaborcza. Jeśli naprawdę kogoś kochasz, nie masz pragnienia posiadania tej osoby. Nie zatrzymujesz jej.

Wytłumacz więc proszę NUCowi jakie są dla katolika negatywne konsekwencje rozwijania nieskończonej miłości, współczucia i troski w stosunku do wszystkich istot, bez żadnych wyjątków. Sam chętnie to uzasadnienie przeczytam.

Ja nic nie pisałem o tym jakie są relacje między współczuciem a miłością w buddyzmie, to Ty sobie stworzyłaś własne wyobrażenie jakiegoś doczepiania, które jest błędne.

Co ma godność człowieka do tego? Twoim zdaniem na współczucie zasługuje tylko to, co jest człowiekiem?

1. Czemu jest błędne? Jak w ogóle współczucie może być czymś negatywnym?
2. Chrześcijański Bóg współczuje demonom, czy nie? Jeśli tak, to jak współczucie demonom może być błędem? Jeśli nie, to czy wniosek z Twojego posta nie jest taki że "to jest złe, bo rozwiniesz przez to współczucie większe od współczucia Boga i wtedy przestanie on dla ciebie być atrakcyjny"?

Zamotaliście. Nie wiem już czy praktykować Tonglen czy nie. Może ksiądz się wypowie? Jego opinia byłaby dla mnie ostateczna.