Swoją postawą wyrażamy nasz stosunek do kogoś. Kiedy wchodzi ktoś ważny, wstajemy i nie siadamy wcześniej niż on. Owszem, to są konwenanse, ale wyrażają nasz stosunek do drugiej osoby. Tak samo w zależności od tego, co chcę powiedzieć Bogu, co moja modlitwa ma wyrażać, taka powinna być i postawa. Zresztą mamy tego przykład podczas Mszy św., gdzie praktykuje się 3 postawy: stojącą, klęczącą i siedzącą. Każda z nich coś wyraża i jest w odpowiednim momencie.

Stojąca – szacunek, ale i gotowość, siedząca słuchanie, skupienie, klęcząca – uniżenie, szacunek.

Jeśli szukając miejsca na parkingu w zatłoczonym mieście, westchnę, by Pan Bóg coś znalazł (na razie mnie nigdy nie zwiódł w tej sprawie ) i odnajduję je, to od razu na siedząco, albo potem maszerując na miejsce przeznaczenia szepnę MU słówko. Zresztą lubię z NIM rozmawiać w drodze, bądź idąc, bądź też jadąc samochodem i wtedy wykorzystuję sytuację, w jakiej jestem, by z NIM pobyć, nie zastanawiam się nad postawą.

Jeśli wchodzę do łóżka i mówię MU „dobranoc”, „kocham Cię”, „dobrze, że jesteś”, „dzięki”, etc, to mogę to zrobić na leżąco. Ale jeśli chcę GO przeprosić za grzechy, zrobić rachunek sumienia – powinnam przyjąć postawę, która najbardziej wyraża skruchę. Myślę, że leżąca jest do tego zupełnie nieodpowiednia, nie piszę o sytuacjach wyjątkowych, jakieś zmęczenie, złe samopoczucie…

Nie można jednoznacznie powiedzieć, że można modlić się na leżąco, czy siedząco (pomijam niezdolność do innej postawy z powodu np. choroby), bo to zależy od sytuacji i od tego, co moja modlitwa ma wyrażać.

Jeśli ktoś stara się żyć stale w świadomości Bożej obecności (a więc modli się) to robi to niezależnie od postawy jaką ma w danym momencie. Można gotować zupę, obierać ziemniaki, plewić w ogródku i także się modlić. Choć są sytuacje, w których postawa klęcząca jest konieczna…

A myślałem ze znajdę tu odpowiedź na to pytanie, jak...
Ile jest osób tyle postaw, teraz jednak mam większe poczucie winy kiedy modlę się leżąc.@Salciu

Jeśli liczysz na to, że inni udzielą Ci odpowiedzi, jaka powinna być Twoja postawa modlitewna, to chyba jesteś w błędzie.

Myślę, że to trzeba rozeznać samemu w sobie. Zerknąć w powody, dla których wybierasz taką, a nie inną postawę, zobaczyć, czy ta postawa sprzyja budowaniu relacji z Bogiem, jaki Twój stosunek do Niego wyraża.

Może czasem, jak się bardzo nie chce, warto sobie wyobrazić, że gdyby w tym momencie przyszło Ci rozmawiać np. z papieżem, to jak wyglądałaby Twoja rozmowa? A Bóg? Kim tak naprawdę dla Ciebie jest? – może dobrze byłoby sobie na to pytanie odpowiedzieć…

Choć uważam, że powinniśmy dążyć do tego, by całe nasze życie stawało się modlitwą - wtedy, jak napisałam w poprzednim poście, postawa wynikać może z czynności, którą wykonujemy w danym momencie. Ale czasem trzeba zastosować postawę, którą wyrazimy cześć, uwielbienie, ukorzenie, skruchę, wdzięczność, etc… To tak jak w relacjach z ludźmi przyjmujemy rożne postawy, kiedy z kimś rozmawiamy. Nie ma takiej osoby, z którą rozmawia się tylko na leżąco (pomijam chorych w tym rozważaniu), czasem rozmawiasz z kimś bliskim na leżąco, czasem stoisz, siedzisz, idziesz, czasem możesz nawet uklęknąć

Ale drogi Monteclarusie to tylko mój punkt widzenia, którym się tu dzielę, co nie znaczy, że jedyny możliwy i ostateczny, każdy musi poszukiwać swojej własnej drogi budowania z Bogiem relacji… sporo sama mam z tym problemów, bo jak zwykle teoria jest bardzo odległa od praktyki