Czy któryś z Użytkowników zastanawiał się nad praktykowaniem modlitwy na wzór Jezusa? Samotnie, w samotnych miejscach?

No bo chyba o to chodzi, co nie? Proszę o szczerość odpowiedzi nim zacznę się rozpisywać na ten temat.

Najbardziej odpowiada mi samotna modlitwa z dala od ludzi - w górach, lesie, na działce, w czasie drogi gdy idę gdzieś pieszo.
"Nie czuję" wspólnego odmawiania np. Różańca, rozprasza mnie, czuję się jakbym tylko recytowała.

Błogosławieni czystego serca...

Wydaje mi się, że modlitwa Jezusa była swego rodzaju wglądem w Rzeczywistość. Tak myślę. Ale trzeba być cholernie czystym żeby być zdolnym do takiego wglądu. Ja jestem osobiście ułomem i mój mózg mnie denerwuje. Czy któryś z Użytkowników ma jakąś wiedzę na temat wglądu?

Mnie się zdarza coś takiego raz na rok i to jest jedynie kilka minut.

Modlitwa Jezusa była rozmową z Ojcem.

No oczywiście. Tak może powiedzieć pierwszoklasista. Tymczasem Jezus był dorosłym Mężczyzną i niezmiernie interesuje mnie Jego modlitwa. Zresztą wątpię czy w ogóle o modlitwie można tutaj mówić. Modlitwa Jezusa nie miała przedmiotu. Była to modlitwa Podmiotowa. A takiej nie oferuje ani też nie poddaje krytyce Kościół, bo sam jest instytucją przedmiotową.

Tak mówi m. in. Joseph Ratzinger (Benedykt XVI) w pierwszej części "Jezusa z Nazaretu". Jeśli cię ten temat interesuje to polecam tam zajrzeć - bardziej kompetentną interpretację ciężko znaleźć.

Wybierz się na rekolekcje ignacjańskie. Jeśli pragniesz doświadczyć pustyni. Można opisywać smak pomarańczy na wiele sposobów. Musisz skosztować by poczuć, doświadczyć jak smakuje, pachnie.

Ja się zastanawiam czasem.

Taka modlitwa jest czymś pięknym i wspaniałym.
Mogę jedynie zacytować Jezusa:

„Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.”(Mat.6.5-7)

Nie sadze, aby modlitwa była wglądem w rzeczywistość zewnętrzną, raczej we własną dusze, tam gdzie możemy spotkać Boga.
Np. Sw. Teresa z Avila pisała o twierdzy WEWNĘTRZNEJ duszy,
w której jest ostatnia siódma, najbardziej wewnętrzna komnata, w której mieszka sam Bóg.

...tak wiec w modlitwie mówimy raczej o "ruchu wewnątrz" a nie na zewnątrz.
"Na pustyni" - w odosobnieniu, gdy się modlimy, z "zewnątrz" przychodzi kuszenie.
Pan Jezus to opisał i pokazał jak się wtedy zachować.


pierwsza rzeczą jaka powinieneś zrobić, to zaprzestanie obrażania samego siebie.