Parę tygodni temu, już nie mogłam poradzić sobie z tym bólem i samotnością, która od blisko dwóch miesięcy mnie dotyka, po dość traumatycznym wydarzeniu.
Poszłam świadomie, z potrzeby serca do kościoła. Mimo, że mam prawie 17 lat, w zeszlym roku mialam bierzmowanie, nigdy wczesniej nie spowiadalam się szczerze. zawsze celowo pomijalam jakis grzech, przemilczałam, potem komunia, ktora nic nie znaczyla i grzeszenie od nowa.
Tym razem tak nie było. w czasie spowiedzi łkałam. Moj głos trząsł się, a ja czułam bojaźń, strach, ulgę. Potem komunia..poczułam Jezusa w sercu. Od tamtej pory przyjmuję go regularnie. Zawierzyłam Mu swoje życie i cierpienie. Od paru dni jest fatalnie. Czuję się okropnie samotna, świat wokoł mnie się sypie. Rano, gdy się budzę, prosze o pomoc Matkę Bożą, o 15 odmawiam Kroronkę do Bożego Miłosierdzia, wieczorami modlitwa przed snem. Prosba nieco się zmieniła. Na poczatku prosiłam : 'Aby wrócił do mnie, aby bylo jak dawniej' Teraz chcę tylko, aby Jezus zmienił coś w moim życiu, ufam Mu, ale codzienność i realność mnie zabija.

jak wyżej, czy Bóg słyszy moje prośby?

ale że co?
nie bardzo wiem o co ci w ogóle chodzi...Bóg na pewno słyszy prośby, jeżeli są szczere żale to raczej jest ok...ale ogólnie nie wiem do czego zmierzasz... ale jedną radę ci dam: masz 17 lat...uspokój się, zajmij się nauką, olej chłopaków póki co no i żyj:)

Słyszy, ale tylko czasami nosi nas ramionach. Potem stawia nas na ziemię i oczekuje, że dalej pójdziemy samodzielnie. Wskazówki zostawił w PŚ a moc w sakramentach. I ufa, że sami zmierzymy się z trudnościami. To my musimy przeżyć życie i pomnożyć talenty. To ciężka praca.
Prosić możemy o wszystko, ale najpiękniejszą z nich jest prośba o zrealizowanie Jego woli w naszym życiu. To nasze zadanie.
Twoja wiara oparta była na uczuciach i musiała przygasnąć. Przyszedł czas na włączenie w nią intelektu i pogłębianie wiedzy religijnej.

Dziękuję za piękne odpowiedzi, każda z nich pomoże mi w inny sposób

A ja zapraszam na rekolekcje w milczeniu:-)
Masz 17 lat, trochę więcej niż ja, kiedy na nie pojechałam... I jasne, nie dla wszystkich one są - nie poznałam jednak żadnego człowieka, który żałowałby, że pojechał
Informacje znajdziesz na www.skb.vel.pl - tam są też świadectwa (również i moje)...
I tu: http://www.youtube.com/watch?v=KRBQHJZ-RO4 - takie trochę (może zbytnio? hmmm) spontaniczne.
Może w ciszy odkryjesz coś więcej? hmmm... Nie wiem. Nie powinno zaszkodzić - a cisza, cisza naprawdę sprzyja poznaniu siebie. Pozdrawiam,
Agata

PS. Trudnościami się nie martw. Św. Ignacy Loyola nazwałby to strapieniem duchowym. Często jest wtedy, kiedy ktoś przeżywał wcześniej na nowo miłość Boga w swoim sercu. To mija. Następuje pocieszenie. Ale i takie uczucia są ważne, bo pokazują kruchość. Nie martw się, On jest z Tobą!

Ja polecam "Kurs Filip dla młodzieży" - kiedyś byłam, bardzo dobra sprawa.