Usunieto mi posta za zbyt ostre potraktowanie duchowosci, wiec napisze w nowym watku.
Troszeczke delikatniej.
Duchowosc. Czym sie rozni od cielesnosci? Tym, ze nie mozna jej zmierzyc, zwazyc, sfotografowac i powachac. Ale poza tym to tak jakby przedluzenie naszych cial. Duchowosc powoduje bole, przyjemnosci, ma cieplo i zimno. Jest naszym 'wewnetrznym zyciem'.
Czy podobnie do cielesnosci moze byc zrodlem blogoslawienstwa i grzechu?

Nie wiem czy o to pytasz, ale dusze tez mozna zaprzedac diablu. Mysle ze taki grzech jest ciezszy niz zycie w grzechu cielesnym. W takim momencie dusza zaczyna zyc w ciemnosci i moce piekielne zaczynaja nia rzadzic. Na sama mysl robi mi sie slabo. Ja wolalabym umrzec niz wybrac taka droge. Kocham tylko Jezusa.

light

Dusza nalezy tylko do Boga i jest najpiekniejszym darem. Dusza sama w sobie nie moze byc zrodlem grzechu, to nasza wola odwroca nas od piekna i od Boga.

light

Osobiscie mam wrazenie, ze to o czym mowisz to psychika - sfera emocji i doznań ze skali "przyjemne-nieprzyjemne".

Sfera duchowa to zdolność odniesienia sie do czegos wyższego ode mnie - do Boga, ale tez do idei, prądów filozoficznych itp (np dla niewierzacych). Zdolność nadawania ogólnego sensu, formowania pełnego obrazu świata. Systemu, w którym jesteśmy i żyjemy.

A duchowość, w kontekście wiary? Myślę, że sposób jej najbardziej osobistego pojmowania, pojmowania "dla siebie", własnego rozumienia Boga w moim życiu i tego, jak chcę i umiem Go szukać, w czym Go najlepiej odnajduję i jak w tym świetle widzę własne życie. Czy to jest skupianie się na sobie? Może - ale ja sobie też zostałam dana jako dar i nie po to, by się siebie pozbywać, ani po to, by się ujednolicać z innymi, ale po to by swoją "odmienność" wykorzystać dla innych.

Gdyby Bóg chciał, by wszyscy byli tacy sami, to by nas takimi stworzył

light
Nie wiem czemu piszesz o duszy. Ja nie pisalem o duszy, bo wcale nie ona jest takim popularnym wyrazem uzywanym przy wielu okazjach. Mowie o duchowosci. Na temat duszy wiele powiedziano, ale tez i zdania sa podzielone. Natomiast duchowsc jest ostatnio popularnym slowem i dlatego sadze, ze interesujacycm. Ale to nie ma wiele wspolnego z dusza.
Duchowosc to dziedzina dzialania czlowieka w obrebie jego samego. I ja uwazam, ze to dzialanie dla wielu ludzi (sadzac po wypowiedziach) jest celem zamiast byc srodkiem do czegos.
jo_tka Piszesz, ze ludzie so rozni. No tak, ale co w zwiazku z tym dla duchowosci?
Owszem, chodzi mi o skupianie sie na samym sobie, a nie skupianie sie na dazeniu do Boga. Moge powornwac do ludzi, ktorzy sie przejadaja, bo bardzo lubia czuc smak jedzenia w ustach. A chodzi przeciez o to, zeby sie najesc. Podobnie i przezycia wewnetrzne maja spowodowac jakis cel - poznanie Boga, a nie sam fakt przezywania czegos. To sa rozne rzeczy.
Powiedzialbym, ze ludzie ze swojego przezywania 'duchowego' robia sobie bozka. To tak jakby posiadanie bogatej dychowosci bylo modne.

makumba

Dla mnie osobiscie to dwie nierozlaczne rzeczy. Niech nas wszystkich Bog blogoslawi w naszej drodze do nieba.

light

Cialo i dusza to tez dwie nierozlaczne rzeczy. I co z tego?

Duchowość i cielesność mają ze sobąto wspólne że zarówno dusza jak i ciało mogą być chore. I zapewniam ciebie że o wiele lepiej jest dla człowieka gdy chore jest ciało. To wiem.

To ja wroce to swojej pierwszej mysli, ktora niestety zawoalowalem za bardzo, zeby mi nie usuneli posta znowu
Chodzi mi o grzesznosc. Chodzi mi o to, ze duchowaosc moze byc tak samo grzeszna jak cielesnosc. A nawet bardziej, po pierwsze dlatego, ze grzechow w duchowosci nie widac, wiec malo kto nam zwroci uwage, za grzeszymy. Po drugie dlatego, ze duchowosc jest bliza temu co nazwiemy "Ja", a takze jak tu wiele osob mowi, jest blizsza duszy.
Cialo to tylko cialo. Wlasciwie kazdy wie, ze cialo jest zrodlem grzechu i jako tako na nie uwaza, jest czujny. Ale duchowosc jest tak szeroko promowana i nawet bym powiedzial gloryfikowana, ze mozna pomyslec, ze cokolwiek w duchowosci sie dzieje to jest powodem do dumy.
No, a ja sadze, ze do wstydu tez.