Personifikowanie Boga to prawie bluźnierstwo - dobre! Największym bluźniercą był zapewne Jezus Chrystus, który to dla nas, ludzi, i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy, który kazał nam się modlić - "Ojcze nasz, który jesteś w Niebie", "przyjdź królestwo Twoje."
To nie jest nakładanie ziemskich pojęć na wieczność, ale odczytywanie praw wiecznych i przekładanie ich na rzeczywistość ziemską.

Wielu spośród tych, którzy uważają, iż wierzą w Chrystusa, zapomina o najważniejszym, że przedmiotem wiary jest pewność. Jeśli ktoś zaczyna wątpić, to schodzi z płaszczyzny wiary. Katolicka nauka o wierze wyraźnie stwierdza, że wiara z istoty swej łączy się z pewnością. Rozumienie leżące u podstaw aktu wiary można by przedstawić za pomocą następującego sylogizmu: Bóg powiedział tak: może się mylić, ani tez nikogo wprowadzać w błąd, czyli nie może kłamać. Jeżeli wiem, że to Bóg powiedział, to moja postawa wobec niego może się wyrażać tylko w wierze nie dopuszczającej żadnej wątpliwości. Gdybym dopuścił wątpliwość, odrzuciłbym autorytet Boga. Wątpienie jest znieważeniem Boga, zakłada ono bowiem, iż nie wiemy, czy Bóg dotrzyma słowa. Już samo przypuszczenie, że Bóg nie jest wiarygodny jest zniewagą Boga.

Oczywiście, mogą być wątpliwości innego rodzaju, pojawiające się na przedpolu wiary: czy to Bóg powiedział? czy tak to powiedział? czy tak należy rozumieć jego słowa? Ale jeżeli ja wiem, że to Bóg do mnie mówi, że to są jego słowa, to wtedy nie mam innej możliwości, jak tylko wierzyć lub nie wierzyć. Nie ma miejsca na wątpienie.

Może jeszcze dodasz, że Jan Paweł II - "niestrudzony pielgrzym, niezłomny apostoł" - też miał same wątpliwości?