Sprowadzasz szczególny przypadek do ogólnej zasady tak jakby przyjaźń była tylko tym o czym piszesz. Równie dobrze mógłbym napisać, że zajmowanie sie swoim życiem wewnętrznym to przejaw egocentryzmu, skupienia na sobie i dbania tylko o własne dobro, połączony z nieumiejętnością nawiązywania kontaktów międzyludzkich, z niezdolnością do okazania zaufania i głębszych uczuć - jeśli ktoś oddycha cały czas tym samym powietrzem, staje się ono stęchłe. Tyle samo sensu jest w tym co Ty napisałeś, co w tym co ja na pisałem przed chwilą i w równym stopniu mają się te wypowiedzi do ogólnego zagadnienia przyjaźni.

"Nasze duchowe życie, nie powinno stać się
rodzajem autyzmu lub zamkniętego choć
radosnego przeżywania.
Powinno wylać się na zewnątrz. Nie jest
siecią do "łapania",lecz wspólną przestrzenią
do działania.
Tak więc działanie a nie przeżywanie jest
wypełnieniem.
Ten jednak który ufa Bogu,wie że to co
działanie nie zdoła, przeżywanie wypełnia.

Tylko przez Boga Trójjedynego znajduje
człowiek pełnię w działaniu i przeżywaniu".

Bez komentarza.