Niewrażliwym łatwiej wierzyć w dobrego Boga bo mają w nosie to, że istnieją cierpiący których sensu cierpienia nie sposób znaleźć.

dobrze powiedziane, trudno sie z tym nie zgodzic, no ale jakis cytat napewno by sie znalazł.

Z pewnością człowiek wrażliwy ma ułatwiony kontakt z Bogiem i dlatego też Bóg przejawia sie w tej wrażliwości.

Ja jestem osobą wrażliwą bliscy mi zarzucają, że nie jestem męski, ale ja nie umiem skrzywdzić człowieka, zawsze smutno mi jak widzę jak inni cierpią. W dzieciństwie miałem bardzo silne odczucia duchowe, odczuwam bardzo mocno to co piękne, ale i także to co złe.
Gdy byłem prześladowany przez kolegów przez 2,5 miesiąca odbiło mi się to później na psychice. Niestety nawabiłem się niedawno około 4 miesiące temu depresji, związanej z pustynią wiary i innymi czynnikami. Od dzieciństwa mam nerwicę, jak i nerwicę natręctw. Jednak wrażliwość to coś pięknego, ponieważ umiem dostrzec Boga w tym świecie i widzę bardzo dużo na tym świecie .

Też jestem osobą nadwrażliwą i o naturze bardziej duchowej tj. wcześnie wiedziałam że jest Bóg i szatan - niestety. Po wielu buntach wobec Boga za zło na świecie i zachwytach nad Bożą miłością a więc po takiej huśtawce skrajnych nastrojów dochodzę chyba do wniosku że wrażlwość może być zaletą ale gdy jest pod kontrolą bo w przeciwnym razie można stać się jak diabeł. Mam na myśli skupianie się na tym co złe aż do buntu przeciw Bogu, braku przebaczenia innym. Pytam ludzi wrażliwych - czy macie tak jak ja że żyjecie skrajnościami tj. albo bardzo dobrze albo bardzo źle? Tzn. np. z jednej strony jesteście wrażliwi na cierpienie innych odczuwacie ból a zdrugiej strony właśnie pod wpływem tego nieustannego cierpienia popadacie w depresję i bezsens oraz obwiniacie ludzi mniej wrażliwych że się nie przejmują tylko żyją beztrosko? Z boku to nie wygląda najlepiej i nie jest konstruktywne. Mam wrażenie że wrażliwość musi być dobrze"oszlifowana" żeby podobała się Bogu.

uciekaj się do Serca Jezusowego, módl się i znajdź kierownika duchowego to przebrniesz przez te trudności.

Przywołano tu K. Dąbrowskiego, a on miał duże zasługi w wyodrębnieniu osobowości zwanej "gifted" (robocza polska nazwa: Nadwrażliwi Odmiennie Myślący).

Stosunek takich osobowości do religii bywa różny:

"Gifted cale zycie sa calkowicie w swoich ideach .Oddaja sie im sercem i umyslem . Nie wiem czy wszyscy ale znam paru ktorzy nie moga klamac. Mowia i czynia to w co wierza gleboko. Nie znosza klamac bo tylko prawda godna jest uwagi. Czyny niegodne ich odpychaja i dziwia. Jest to nie tyle kwestia zasad etycznych co fizycznego wstretu do moralnego brudu. Sa wiec albo pograzeni w sztuce i z daleka od polityki lub odwrotnie zaangazowani . Czesto skrajnie na lewo albo strajnie na prawo. Albo to skrajni ateisci, albo bardzo gleboko i szczerze wierzacy. Jest tez trzecie wyjscie -ci gifted ktorzy do tego dojrzeli, bo rozczarowali sie do kazdej z poznanych opcji politycznych a maja silna lewa analityczna polkule, mysla ze madrosc jest posrodku. lub po prostu ze polityka odrzucona jako brudna."
http://www.psychiatria.pl/forum/poslani ... 569/2.html