Hebrajskie słowo amen weszło prawie do każdego języka na świecie i jest dziś jednym z powszechnie znanych słów. Jest również jednym z najstarszych, bo pochodzi z Tory. Ma charakter odpowiedzi i afirmacji.

W Księdze Powtórzonego Prawa 27:16-26 znajdujemy wiele oświadczeń Lewitów, na które ludzie odpowiadają amen. Księga Kronik I (16: 35) jasno wskazuje na to, że w czasach Króla Dawida, drugiego króla Izraela (1000 lat p.n.e.), ludzie odpowiadali amen, gdy słyszeli błogosławieństwo: "Niech będzie błogosławiony Pan, Bóg Izraela teraz i na wieki."

W sfaradyjskim hebrajskim a w amen brzmi jak a, a w aszkenazyjskim wymawia się je bardziej jak u. W obu przypadkach akcent pada na drugą sylabę.

Gdy człowiek mówi amen, oznacza to jego zgodę na słowa, które właśnie usłyszał i afirmację wiary w prawdę tego, co zostało powiedziane.

Potwierdza swoją identyfikację z modlitwą albo błogosławieństwem tak, jakby sam je powiedział. Jeśli amen następuje po modlitwie proszącej, ma również znaczenie: "oby się tak stało".

Mędrcy Talmudu dostrzegają wielkie znaczenie tego słowa. Rabbi Hanina wskazuje na to, że trzy litery, z których zbudowane jest amen (AMN) są pierwszymi literami El Melech Neeman ("Bóg, Król Prawdziwy"). W ten sposób amen stanowi potwierdzenie Boskiego Królestwa. (Szabbat 119b).

Mędrcy rozumieli odpowiedź amen jako wypełnienie wersetu: "Gdy wzywam Imienia Pana, oddajcie cześć Bogu naszemu!"(Pwt. 32:3). Oznacza to, powiadają, że gdy Mojżesz powiedział do Izraelitów: "Gdy błogosławię imię Pana, potwierdzcie wielkość Boga, odpowiadając amen" (OH 215; MB:8).

Halacha (prawo żydowskie) mówi, że każdy, kto słyszy kogoś innego, wymawiającego błogosławieństwo, powinien odpowiedzieć na zakończenie amen (OH 215:2, 124:6). Zasady te były szczególnie istotne w czasach poprzedzających powszechne używanie drukowanych modlitewników. Odkąd większość ludzi nie była w stanie odmawiać modlitw z pamięci, mogli oni wypełnić przykazanie modlitwy, słuchając prowadzącego i odpowiadając amen. Odpowiedź równała się samodzielnej recytacji. Nawet teraz, gdy drukowane modlitewniki stały się popularne i większość ludzi może odmawiać modlitwy samodzielnie, głośne powtórzenie przez chazana (prowadzącego modlitwę) Amidy (głównej modlitwy) wraz z kongregacją odpowiadającą amen, jest integralną i ważną częścią żydowskiej modlitwy.

Nawet przy tak prostej odpowiedzi jak amen jest wiele zasad, o których trzeba pamiętać:

1. Nie mówi się amen na końcu błogosławieństwa, które się powiedziało samemu. Wyjątkiem jest tutaj trzecie błogosławieństwo z "Błogosławieństwa po jedzeniu" (Birkat Hamazon), gdzie amen występowało jako zakończenie oryginalnego błogosławieństwa, po czym stało się nieodłączną częścią jego zakończenia. W innych modlitwach, takich jak Kadisz, Mi Szebeirach, El Male Rahamim i Błogosławieństwo Miesiąca, amen jest często mówione także przez recytującego, nie jako odpowiedź, ale jako rodzaj instrukcji dla słuchających, WE IMRU AMEN ("i powiedzmy amen").

2. Gdy ktoś jest właśnie w środku odmawiania modlitw, które nie powinny być przerywane, nie powinien też zatrzymywać się nawet po to, by odpowiedzieć amen.

3. Można odpowiedzieć amen również wtedy, gdy słyszy się błogosławieństwo wypowiedziane przez człowieka, który nie jest Żydem (OH 215:2, Rema).

4. Zakazane jest odpowiedzieć amen na błogosławieństwo, które zostało powiedziane bez potrzeby i w związku z tym używa imienia Pana nadaremno (OH 215:4).

5. Dla celów edukacyjnych powinno się odpowiadać amen na błogosławieństwo mówione przez dziecko, aby w ten sposób dawać mu przykład (OH 215:3, 124:7).

6. Nie powinno się odpowiadać amen głośniej niż jest powiedziane samo błogosławieństwo (OH 124:12; Brachot 45a).

7. Amen powinno być wymówione bez pośpiechu i godnie. Pierwsza samogłoska nie może być powiedziana za szybko, aby nie straciła swojego dźwięku. To samo dotyczy ostatniej litery n, której brzmienie również nie powinno umknąć (OH 124:8; Brachot 47a).

8. Amen może być powiedziane tylko wtedy, gdy błogosławieństwo zostało powiedziane do końca. Ostatnie jego sylaby nie mogą być obcięte przez odpowiedź (OH 124:8; Brachot 47a).

9. Nie powinno się odpowiadać amen, jeśli się nie słyszy błogosławieństwa i nie wie, czego ono dotyczy. Takie amen jest nazywane "sierocym amen", bo nie posiada ono swojego "rodzica". Ale jeśli ktoś słyszy kongregację mówiącą amen i wie, na jakie błogosławieństwo odpowiada, powinien włączyć się w odpowiedź (OH 124:8, 11).

10. Współczesne autorytety zdecydowały, że nie odpowiada się amen na błogosławieństwa słyszane z telewizji, radia lub płynące z nagrania.

Na podst. Rabbi Hayim Halevy Donin, To be a Jew, USA 1991

7. Amen powinno być wymówione bez pośpiechu i godnie. Pierwsza samogłoska nie może być powiedziana za szybko, aby nie straciła swojego dźwięku. To samo dotyczy ostatniej litery n, której brzmienie również nie powinno umknąć (OH 124:8; Brachot 47a).

8. Amen może być powiedziane tylko wtedy, gdy błogosławieństwo zostało powiedziane do końca. Ostatnie jego sylaby nie mogą być obcięte przez odpowiedź (OH 124:8; Brachot 47a).

9. Nie powinno się odpowiadać amen, jeśli się nie słyszy błogosławieństwa i nie wie, czego ono dotyczy. Takie amen jest nazywane "sierocym amen", bo nie posiada ono swojego "rodzica". Ale jeśli ktoś słyszy kongregację mówiącą amen i wie, na jakie błogosławieństwo odpowiada, powinien włączyć się w odpowiedź (OH 124:8, 11).