Nie powinien opierać się tylko na swoim doświadczeniu. W końcu ilu jest ludzi, tyle dróg do Pana, a kierownik wszystkimi też nie idzie, więc niektóre rzeczy może znać tylko teoretycznie. Dla mnie wiążące w tej materii są słowa św. Teresy (nie mam ich przy sobie i nie mogę dosłownie zacytować), że gdyby miała do wyboru kapłana, który tylko teoretycznie zna drogę duchowości, a obok niego świętego, który nie zna zasad tej drogi – wybrałaby na stałego spowiednika tego pierwszego.

Poza tym dla mnie niesamowicie ważne jest to, że mój kierownik ma swojego kierownika duchowego, czyli że sam ciągle jest w drodze i że ktoś czuwa, żeby on nie zbłądził, bo dzięki temu, on czuwa nad moją drogą.

Mam nadzieję, że rozumiecie co mam na myśli

Kierownikiem może zostać także zakonnik/zakonnica lub osoba świecka, ważne, żeby prowadziła autentyczne życie duchowe i mogła czegoś w tym względzie nauczyć prowadzoną osobę. W związku z tym nie musi być to spowiednik (choć najczęściej pewnie tak jest).

W praktyce jest tak, że raczej nie proponuje się nikomu swojego kierownictwa. Kapłan może zasugerować, że danej osobie potrzebna jest pomoc, ale sam wybór i inicjatywa musi wyjść od penitenta.

To pewnie zależy od kierownika. Dobrze, jeśli ma własne doświadczenie (moim zdaniem jest to wręcz konieczne), ale powinien też posaidać sporą wiedzę z teologii duchowości i jakieś podstawy wiedzy psychologicznej. Są to jednak wymogi bardziej zdroworozsądkowe niż gdziekolwiek sformalizowane.

... przeżycia, poruszenia... spotkanie z Panem Bogiem...

przecudowne, niesamowite... wybieram się teraz na sesję "O przebaczeniu", żeby pogłębić "Fundament", bo w pierwszym tygodniu ĆD można uczestniczyć po upływie około roku od "Fundamentu" (ale o tym pewnie dobrze wiesz).

Bardzo Wam dziękuję, że mnie namówiłyście na Rekolekcje Ignacjańskie:-) przede mną jeszcze kawałek drogi, ale bardzo mi pomogły się odnaleźć, wyciszyć, uspokoić emocje, pogodzić z moją sytuacją.
A zaczęło się od pytania Kierownika Duchowego... z którym również bardzo dobrze mi się pracuje nad sobą.
Te dwie sprawy się zbiegły w czasie, ale tak właśnie działa Pan Bóg ze swoimi łaskami... Daje komu chce i kiedy chce... ale trzeba szukać... kołatać...
...a kto szuka, ten znajdzie...a kołaczącemu w końcu otworzą...

Mój Kierownik Duchowy, najpierw był lekko sceptyczny... ale, czekałam prawie 3 m-ce na rozpoczęcie RI i w tym czasie też działał Pan Bóg, że się nie rozmyśliłam, że mogłam mieć tydzień wolnego w pracy. Przygotowałam bliskich, że przez tydzień nie będzie mnie dla nikogo. Telefon wyłączony, zero kontaktu ze światem.
Rekolekcje rozpoczynały się o 18.00 i rano byłam jeszcze w pracy, bo do Gdyni mam ok. 60 km. I właśnie w wtedy dopadł mnie jeszcze szatan... a po co ty tam jedziesz... a jesteś egoistką... zostawiasz wszystko i wszystkich... Masakra! Ale przypomniało mi się, jak przygotowywał mnie KD... Powiedział, że nie każdy może sobie pozwolić na RI i żebym traktowała je jako prezent... Rzeczywiście, wspaniały prezent, właśnie tego mi było trzeba... Wspaniała grupa, wspaniali Jezuici, cała ekipa Domu Rekolekcyjnego w Gdyni, piękne miejsce i bardzo dobre warunki.
Mogłabym tak długo opowiadać co pięknego przeżyłam w tym świętym dla mnie czasie:-)))
gorąco pozdrawiam!

Zgadzam się z Tobą na 150%! To bardzo wielki dar...
Też się wybieram na sesję "O przebaczeniu" w połowie kwietnia, to nie jest tak, że się zachłysnęłam i już wszystko jest ładnie i pięknie... Dopiero teraz widzę, jak mi dużo jeszcze brakuje...
... chociaż... rzeczywiście... radość mnie rozpiera:-)

pozdrowienia znad morza:-)))

Mam do Was pytanie - czy może się tak zdarzyć, że kapłan - kierownik duchowy i spowiednik jest jednocześnie bezpośrednim przełożonym jakiejś osoby we wspólnocie?

Zastanawiam się czy to nie jest zwyczajnie "niezdrowe"...

Bo jak łatwo się domyśleć, mam taki problem i teraz wyszła dla mnie dość przykra sytuacja, że zostałam "odsunięta" od spraw za które była odpowiedzialna z racji na to, że mój przełożony wie, że przechodzę dość "ciemny" czas...
On twierdzi, że nie ma problemu, że to normalne, jak dla mnie jednak to nie w porządku, bo w zasadzie ma nade mną "pełną" władzę i wiedzę którą "uzyskuje" z racji spowiedzi czy kierownictwa wykorzystuje w moim życiu zewnętrznym...
Mam nadzieję, że rozumiecie.

Będę wdzięczna za jakąś odpowiedź, może jakiś tekst czy lekturę w tej materii.

Kodeks Prawa Kanonicznego:

o kurcze... trochę mnie to zmroziło

dzięki szumi

ale to nie chodzi o same grzechy, to też rozmowy o trudnościach które się przeżywa i jakby wiadomości o całości życia wewnętrznego i zewnętrznego

na podstawie tej wiedzy np. podjęto decyzję o odsunięciu mnie od posługi na rekolekcjach... do tego wszystko zostało "załatwione" za moim plecami, a ja w zasadzie większości dowiadywałam się od osób trzecich... no i jeszcze ostrzegano osoby z mojej wspólnoty, że względem mnie planuje się podjąć takie kroki i mogę na to "źle zareagować"... było w tym pewno trochę mojej winy, bo widząc, że coś się dzieje nie za bardzo sobie z tym radziłam, ale nie rozumiem, jak mój kierownik mógł coś takiego robić

a teraz jeszcze usłyszałam, że sama jestem sobie winna, bo mam ciężki czas i problemy, a takich osób nikt nie lubi i dlatego wszystko zastało załatwione "poza mną"

nie wiem co robić

nic nie rób-po prostu to przyjmij,podciągnij pod posłuszeństwo ..i podziękuj Panu Bogu że daje ci czas tylko dla cienie i Niego..bez niepotrzebnego działania ///pokora ,i jeszcze raz pokora--najlepsze lekarstwo na wszystko

A może zmień spowiednika?
Zwłaszcza, że sytuacja w jakiej jesteś (przełożony = spowiednik) nie powinna mieć miejsca.

No cóż ...ludzie są różni . To że ktoś jest kapłanem czy "działaczem kościółkowym" nie daje całkowitej pewności , że to prawy i uczciwy człowiek .

Ale on nie jest złym kapłanem, to naprawdę Boży człowiek... tylko no, coś poszło nie tak...
a co do posłuszeństwa i pokory... próbuję, uwierz mi próbuję, tylko od początku czułam, że nie wolno tego łączyć.

Dzięki Wam

Może po prostu zaufaj mądrości Kościoła i wyjdź z sytuacji, w której przełożony jest Twoim kierownikiem/spowiednikiem? To nie jest zdrowe.